Six Feet Under [SONG SERIES #1]

PROLOGUE

Isang lalaki ang nakatingin sa harap ng bintana. Sa labas nito ay matatanaw ang kagandahan ng paglubog ng araw sa dalampasigan. May mga pagkakataon naman na tatawa, iiyak at magsasalita siya. You can say that he's crazy because of his state.

"My love . . . ," sabi nito habang hinahawakan ang bintana. Kita sa repleksyon ng bintana ang magandang dilag na nasa likuran niya na nagmamay-ari sa asul na mata. He immediately turn around and hug the girl.

"Sobrang namiss kita," wika niya sa sarili.

Niyakap din siya pabalik ng babae. Mas lalo niya pang hinigpitan ang pagkakayakap.

"Mahal, baka hindi na ako makahinga niyan," biro ng babae. Agad naman na binitawan ng lalake ang babae.

"Ayos kalang ba mahal?" tanong ng lalaki. Nginitian siya ng babae sabay tango. Kahit na anong pilit ng babae na ngumiti ng malawak ay halata sa mata ne'to ang lungkot.

"May ipapakita ako sa'yo mahal," sabi ng binata at agad na dinala ang babae sa tapat ng bintana.

"See? I remember how much you wanted your house to be near at the shore. This is your dream house, right? Our dream house. Lagi mong sinasabi sa'kin na gusto mong tumira sa isang bahay malapit sa dalampasigan."

They became silent for awhile. Mga ilang sandali pa ng pagtitig nila sa bintana ay ngumingiti na ang bintana.

"Halika, mahal magswimming tayo ulit diba gusto mo iyon?" he excitedly asked. Tanging ngiti lamang ang binigay ne'to sa'kanya pero mapapansin padin ang lungkot sa mga mata ng babae.

"Naalala ko pa kung paano ka nagselos doon sa babae. Gustong gusto ko pagnagseselos ka then susuyuin kita pagkatapos," he said while smiling.

"Tama na Jiro . . . ," the woman said.

"What do you mean love? Hindi kita maintindihan."

"Hayaan mo na'kong mawala. Hindi ko kayang makita kang ganito."

"Mahal naman. Huwag kang magbiro ng ganyan. Hindi ka pa mawawala." He forced to laugh pero alam niyang hindi niya maloloko ang sarili niya. Suddenly, there's a single tear escape from his eye. Not because of his small laughs but the pain that he's going through right now.

Iniabot ng babae ang mukha niya para pahirin ang luha na nanggaling sa mata ng binata. Hinawakan naman ng binata ang kamay ne'to ng mahigpit.

"Hindi ako papayag na mawala ka, mahal, alam mo yan."

"Jiro, you need to let me go," sabi ng babae.

"No, I don't want to. Please, huwag mo akong iwan. Hindi ko kaya. Hindi ko kakayanin," he pleaded.

"Heal yourself for me. Huwag mong sirain ang buhay mo."

Tuloy lang ang pag-iling ni Jiro.

"I want to see your smile, your laugh again."

"You want to see me laughing? Kaya kong tumawa para sa'yo love," he said then he started to force himself to laugh again. Imbes na matuwa ang babaeng dalaga na may asul na mata ay lalo pa itong nalungkot.

"Not like this, Jiro. I want to see you laughing with others, genuinely," she said. Agad namang napatigil sa pagtawa si Jiro.

Maya maya pa ay biglang bumukas ang pinto at niluwa ang mga tao na nakaputi. May mga dala itong gamot at iba pa.

Hinawakan ng dalawang lalaki ang braso niya. Sinubukan niyang kumawala pero lalo lang humihigpit ang hawak ng mga ito.

"I want to see you happy . . . ."

Pinipilit siya ng mga itong ilayo sa harapan ng bintana.

"No! No! No! I'm happy you see?" he said while shouting. He start to laugh again but this time he's also crying.

"Hawakan niyo ng maigi ang pasyente," the head nurse said. Pinilit niyang magpumiglas. Nilakasan niya hanggang sa mabawi niya ang isa niyang braso.

Lumapit naman ang isang nurse sa intercom.

"Code white!" sigaw ng nurse.

"Please! Jiro sundin mo sila! Ayokong nagkakaganito ka ng dahil sakin. Mahal kita Jiro. So, please wag mo na silang pahirapan," sabi ng babae habang patuloy ang pagdaloy ng luha ne'to.

"No! Can't you see love?! They're taking you away from me! If this is the only way to make you stay then I don't want to get out of this shit."

Lalapit na sana uli ang lalaki sa babae ng bigla siyang hinawakan ng marami pang tao na nakaputi.

"Sino kayo?! Don't touch me!" he said at sinubukan uling bawiin ang sarili niya ngunit bago pa niya magawa yon ay isang turok mula sa injection ang kaniyang naramdaman. Bago pa man siya mawalan ng malay ay nakita niya ang pagkawala ng dalagita.

"No . . . Please, stay . . . ," sabi niya kahit na nanghihina.

Ngunit bago pa man ito nawala ay may iniwan itong kataga.

"Goodbye Jiro. I hope you na you'll find the happiness you've had before . . ."

Iniayos ng nurse ang katawan ng binata sa kama. Hinayaan muna nila ito na matulog ng mahimbing upang makapagpahinga.

Kadalasan na ganon ang set-up na nangyayari sa binata. May mga panahon pa na hinahabol nila ito sa labas dahil sa pagtakas ne'to. Kaya mas lalo nilang hinigpitan ang pagbabantay. Sang-ayon naman ang magulang ng binata dahil sila mismo ang nagsuggest ne'to. Marami nadin na gamot ang nasayang dahil sa pagwawala ng binata. Mahirap man sa kanila na makita ang sitwasyon ng binata ay wala silang magagawa. Kung maaari lamang maibalik ang mga pangyayari at baguhin ito ay tiyak na iyon agad ang malamang na una nilang gagawin.

"Walang nakakaintindi sa'kanya." Yan ang katagang tinatak niya sa isipan niya. Sino nga naman ba ang makakaintindi sa sakit na dinadaanan niya at patuloy na dadaanan sa araw araw?

All of their dreams crushes because of what happened.

Lahat ng plano nila ay mananatili na lamang na plano. Ang pangarap na magawa ito kasama ang taong iyong ninanais ay magiging impossible na.

Pilitin mang ipasok sa iyong isipan ang lahat ng nangyari, alam mong itatanggi ito ng iyong kalooban.

It would end just with you, losing yourself in the middle of nowhere. Asking in every corner but no one dares to answer your call.

Like getting drowned on a six feet ocean screaming for help, flailing until the water gets into your lungs.

Wishing someone would help you. But you know to yourself that no one is there and no one will ever be there.