"မြူတစ်မှုန်စာတောင် မင်းမှာ နှိုင်းယှဉ်ခွင့် မရှိဘူး၊ စိတ်မကောင်းစရာပဲ"
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောပြီး ဖုန်းကို ချလိုက်သည်။
စိတ်ဆိုးလည်း မတက်နိုင်ပါ။ ယခုလောလောဆယ် အရေးကြီးတာက ထိုစာအုပ်လေးကို ဖတ်ရဖို့သာ။ ကျန်တဲ့ကိစ္စတွေက သူ့အတွက် အသေးအဖွဲ ပမွှားသာ ဖြစ်သည်။
စာဖတ်ခြင်းအမှုသည် အလွန့်ကို ပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းသော အလုပ်ဟု မှတ်ယူထားသော အံ့မဟော်တစ်ယောက် လင်းသန့်မောင်ပေးခဲ့သော စာအုပ်လေးကို စိတ်ပါဝင်စားစွာဖြင့် တစ်မနက်လုံးဖတ်နေသည်။
ထိုစာအုပ်၏ အမည်ကား လင်္ကာဒီပချစ်သူ...
ကိုလင်းက ဆရာချစ်ဦးညိုရဲ့ စာအုပ်တွေထဲမှ သူအကြိုက်ဆုံးတစ်အုပ်ဟု ပြောပေးခဲ့သည်။
ကိုလင်းပြောလည်း ပြောချင်စရာပင်။
စာဖတ်ပျင်းတဲ့ သူတောင် ထိုစာအုပ်ထဲက ဇာတ်ကောင်တွေနှင့်အတူ အဆုံးထိ စီးမျောသက်ဝင်သွားသည်။ ဖတ်နေသည့် တစ်လျှောက်လုံး ထိုစာအုပ်ထဲရှိ စာလုံးတစ်လုံးချင်းစီသည် ဖတ်ရှုနေသည့် လူကို ရသအမျိုးမျိုးကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်။
နောက်ဆုံးစာမျက်နှာရှိ နောက်ဆုံးစာလုံးကို ဖတ်ပြီးသည့် နောက်တွင် သူ့ရင်ထဲမှာ ဟာတာတာနှင့် ကျန်ခဲ့သည်။ ဘာကို ဒေါသထွက်လို့ ထွက်မှန်းမသိ။ တစ်စုံတစ်ခုကို အလွန်တရာမှ ခံပြင်းလှသည်။
ဒသဂီရိဟာ ဘာကြောင့် ရာမကို ရှုံးနိမ့်သွားခဲ့ရတာလဲ။ သီတာကရော ဘာလို့ ဒသဂီရိကို ပြန်မချစ်နိုင်ခဲ့ရတာလဲ။
ဖတ်လာသည့် တစ်လျှောက်လုံး ဒသဂီရိနေရာမှ ဝင်ရောက်ခံစားပြီး ဖတ်လာခဲ့သဖြင့် ရာမနှင့် သီတာဒေဝီကို ဒသဂီရိအစား မုန်းမိသည်။ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ဖွင့်မကြည့်ချင်လောက်အောင် ကိုလင်းရဲ့လက်ဆောင်က စွမ်းလှသည်။
ညနေရောက်တဲ့အထိ ဒသဂီရိဆိုသည့် အသားနီလူကြီးက သူ့စိတ်အာရုံကို စိုးမိုးနေသည်။ ဂိမ်းဆော့ခြင်းအမှုကိုလည်း မပြုနိုင်။
ဇာတ်သိမ်းမလှတဲ့ စာအုပ်တွေက ဒီလောက်တောင်ပဲ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသလား။ ဒါဆို အပြင်လောကမှာ ရှိတဲ့ တစ်ဖက်သတ်ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကရော...ဘယ်အတိုင်းအတာအထိ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လူကို ဝမ်းနည်းနာကျင်စေမှာလဲ။
အပိုင်း၂၆
Start from the beginning
