"ကျွန်မအပေါ်သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်၊ ဒီနေ့ မဟော့်မွေးနေ့ ကိုခန့်၊ နှစ်တိုင်း ဒီလိုနေ့ဆို မကောင်းတာ တစ်ခုခု ဖြစ်နေကျ၊ ကျွန်မ သတိမေ့သွားခဲ့တယ်"
ဒေါ်ခင်မျိုးမြတ် စကားကို အလျင်စလို ပြောပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်တက်သွားသည်။ ခုနက ရင်ထဲတွင် ရှိနေသော တစ်ပါးသူအတွက် စိတ်မကောင်းခြင်းအား သားဖြစ်သူကို စိတ်ပူသည့် အပူက အနိုင်တိုက်သွားသည်။
ခဏအကြာ ဒေါ်ခင်မျိုးမြတ် အပေါ်မှ ပြန်ဆင်းလာသည်။
"တွေ့ခဲ့ရဲ့လား ခင်"
"မတွေ့ဘူး ကိုခန့်၊ မဟော် အခန်းထဲမှာ မရှိဘူး၊ ဒုက္ခပါပဲ..."
"အန်တီမျိုး ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ဒေါ်ခင်မျိုးမြတ် နောက်မှ ဆင်းလိုက်လာသော ကျူးရင့်သာလည်း ပျာယာခတ်နေသော ပုံစံကြောင့် မေးကြည့်လိုက်သည်။
"မဟော့်ကို မတွေ့လို့ သမီးရယ်၊ ဒီနေ့ မဟော့်ရဲ့ မွေးနေ့၊ မဟော်က သူ့မွေးနေ့ရောက်ရင် တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု မကောင်းတာ ဖြစ်နေကျ၊ အန်တီ သူ့ကို စောင့်ကြည့်ဖို့ မေ့သွားတယ်"
"အံ့မဟော့် မွေးနေ့ ဟုတ်လား အန်တီမျိုး"
ထိုစဉ် အံ့မဟော်အား စာသင်ရန် လင်းသန့်မောင်တစ်ယောက်လည်း အချိန်ကိုက်ပင် ရောက်ရှိလာသည်။ တစ်ဆက်တည်း လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်လက အံ့မဟော်ရဲ့ အဒေါ် ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကို နားထဲမှာ ကြားယောင်မိသည်။ အံ့မဟော်က သူ့မွေးနေ့ကို သိပ်မုန်းသတဲ့။
"ဟုတ်တယ် မောင်လင်းသန့်ရယ်၊ ကိုခန့်... မဟော့်ကို ရှာပေးပါဦး၊ မနှစ်က ရန်ဖြစ်ပြီး အချုပ်ထဲရောက်သွားတယ်၊ အခုချိန်ဆို သူမဟုတ်တာ တစ်ခုခု လုပ်နေလောက်ပြီ"
"သားကို အရင်ဖုန်းဆက်ကြည့် ခင်"
ဦးခန့်သာစကားကြောင့် မဟော့်ဖုန်းကို သူမ အကြိမ်ကြိမ်ဆက်ကြည့်သော်လည်း တစ်ဘက်မှ ဖြေကြားခြင်း အလျဉ်းမရှိ။
"မကိုင်ဘူး ကိုခန့်၊ လုပ်ပါဦး"
"ကိုယ်အပြင်မှာ လျှောက်ရှာကြည့်လိုက်မယ် ခင်၊ မောင်လင်းသန့်လည်း အန်ကယ့်ကို ကူညီပေးပါဦး၊ သား ဆေးတွေဘာတွေ ပြန်သုံးမှာ အန်ကယ်စိုးရိမ်တယ်"
အပိုင်း၂၅
Start from the beginning
