Hepinize selam !
Ço-ok uzun bir aradan sonra burdayım. Yukarıdaki şarkıyı dinleyip hikayeyi oylamayı unutmayın. İyi okumalar !
---
Dondum kaldım...
Hiç bi' şey duymuyorum,duymak istediğimde söylenemez aslında. Hâlâ babamın son kurduğu cümlede aklım. Ne yapıcağımı bilmiyorum ve boş boş babama bakarak oturuyorum. Tam o an sert bi' şekilde kapı açıldı ve hemen ardından annemin endişeli sesi duyuldu.
"Murat!"
Sonra beni gördü ve konuşmaya devam etti.
"Kızım,Açelya. Baban..."
Devamını söyleyemedi . Galiba o doktorlardan haberi almıştı. Bense gelip kendim öğrenmiştim.
"Babam hafızasını kaybetti."
Dedim bağırmak isteyen ama sessiz çıkan sesimle. Tam o an içeri doktor girdi ve hemen konuşmaya başladı.
"Tam olarak öyle sayılmaz..."
Dedi ve direk olarak bana baktı. Bende direk ona bakıyodum. Tek fark ben ona şüpheci bi tavırla bakıyordum.
"Nasıl yani?"
Diye sordum ağlamaklı sesimle. Tam o an babama baktım. O da bana bakıyordu.
"Sen bir yaşımdaki kızıma çok benziyorsun."
Dedi ve başını yan tarafa çevirdi. Bense o arada gözümden firar etmeye çalışan yaşları tutmakla meşguldüm. Babam yan tarafa döndüğünde annemi gördü ve birden gözleri faltaşı gibi açıldı.
"Sevda! Bitanem!"
Dedi ve kollarını annemin olduğu tarafa doğru açtı. Annem de geç kalmadan hemen kollarının arasına girdi ve iki saattir tutmaya çalıştığı yaşlarını hıçkırıklarıyla birlikte dışa vurdu. Ben onlardan gözlerimi ayırıp doktora baktım. Onunda bana baktığını gördüm. Eliyle kapının olduğu yeri gösteriyordu. Demek ki babamın yanında konuşmamamız gereken bir konuydu. Anında başımı salladım ve ayağa kalkıp anneme döndüm.
"Kapı dinlemek yok."
Dedim parmağımı ona doğru uzatarak. O da başını öne eğerek aşağı yukarı salladı.
Annemle biz rolleri değişmiştik. Annem küçükken çocukluğunu yaşayamamıştı. Annemin annesi yani anneannem erkenden vefat ettiği ve en büyük kız annem olduğu için erkenden büyümek zorunda kaldı. O yüzden büyüdüğü zaman çocukluğunu yaşamaya başladı.
Ben ise öyle bir durumum olmamasına rağmen gerçekten erken yaşta kendimi yetişkin gibi hissetmeye başladım.
Herşeyi annemle yaptım...
Ev temizliği, ev alışverişi , lazım olacak herşeyi...
Yaşıtlarım gezerken ben ev temizliyordum. En sonunda üniversiteye gitme vaktim gelmişti . Annemi ardımda bırakırken çok endişelenmiştim. Acaba bensiz yapabilecek mi diye. İlk başlarda alışamadı. Hep tabakları kırıp düşürüyordu. Sonradan alıştı ve gerçek bir ev hanımı oldu. Ben ise ders çalışması gereken genç bir kız...
Doktorun arkasından ilerliyordum. Bir kapının önünde durdu, kapıyı açtı ve masaya oturdu. Oturduğu masanın önüne baktığımda doktorun ismi yazıyordu.
Canan Karaman
Doktor oturduktan sonra ardından kapıyı kapattım ve masanın önünde olan koltuklardan birine oturdum. Doktora baktığımda önündeki dosyalara bakıyordu. Ona baktığımı anlayınca başını bana çevirdi ve konuşmaya başladı.
"Lafı fazla uzatmak istemiyorum. Ameliyata ben girmediğim için dosyaları inceledim ve sonuç şunu gösteriyor..." dedi teredütle.
"Neyi gösteriyor ? " dedim soru sorarak.
"Baban...son 20 yılı hatırlamıyor. Yıllarını kaybetti."dedi ve hemen konuşmaya atladım.
"Yani o bir yaşındaki kız benim." Dedim sakin ama daha iyi bir ses tonuyla. Doktor ise ağır ağır başını salladı.
