De laatste brief

De eerste brief

'Jade kun je even de zout pakken?' Vroeg mijn moeder. 'Ja tuurlijk.' Antwoorde ik. Ik stond op van tafel en liep naar de keuken. Onze keuken zat aan de achterkant van het huis, we hadden uitzicht op de tuin. Ik opende het hoge keukenkastje en ging op mijn tenen staan om de zout te pakken. Toen ik weer op mijn hele voetzolen stond sloot ik het keukenkastje en keek ik door het raam. Er hing een geel briefje op. Het was zo'n klein notitie blaadje die je in je schrift of boek kon plakken. Ik pakte het briefje, me afvragend wat het daar deed. Ik schrok van de schim die ik zag op de plek waar ik het briefje vandaan had gehaald. Ik moest een gil onderdrukken. Ik knipperde met mijn ogen. De schim was plots weer verdwenen. 'Mm, raar.' Mompelde ik. Ik las wat er op het briefje stond toen mijn hartslag weer wat was gedaalt. "je zult nooit meer van me afkomen Jade". Geschrokken stopte ik het briefje in mijn broekzak. 'Kun je het vinden?' Vroeg mijn broertje grappend. Hij liet me schrikken. Mijn hart klopte hard in mijn borstkast en het verbaasde dat niemand het kon horen. Ik forceerde een glimlach naar Dylan. 'Heel leuk Dyl.' Grinnikte ik. Ik liep samen met Dylan terug naar de eettafel waar mijn vader en moeder me net iets te lang aankeken. 'Ik vond een briefje op het keukenraam.' Zei ik en ik haalde het briefje uit mijn zak. Ik keek er nog eens na en liet de woorden tot me doordringen. "Je zult nooit meer van me afkomen Jade". Ik gaf het aan mijn vader. Hij gaf het door aan mijn moeder. Er viel een onrustige stilte. 'Jade er staat helemaal niks.' Merkte mijn moeder op. Huh?! Ik graaide het briefje uit haar handen en zag dat er inderdaad niks stond. 'Ehh... Grapje.' Zei ik geforceerd grappend. Ze keken bedenkelijk maar aten daarna gewoon verder. Had ik het me verbeeld? Het zou toch niet?

Ik plofte neer op mijn bed. Het was al laat en ik was moe maar ik kreeg die zin niet uit mijn hoofd. Die zin bleef zich maar herhalen. Het beeld van de schim bleef door mijn hoofd spoken. Het was vast een grap van Dylan, zulke dingen zou hij vast wel doen alleen om me te pesten. Ik viel na 1 uur piekeren in slaap met de gedachte dat dit gewoon een grap was. Ik had onrustig gedroomd. Het beeld van de schim bleef op mijn netvlies staan. Ik kreeg hem niet weg. Zijn donkere kleuren, de snelle en plotse verdwijning van de schim was te snel, hij was er te plots en ik had te weinig tijd om te kijken wie of wat het was. Het bleef door mijn hoofd spoken, zodanig dat ik er helemaal gek van werd en uiteindelijk wakker werd alsof ik nooit was gaan slapen. Ik draaide me om en schoof mijn gordijn iets opzij. Ik keek naar de grote kerk waar een klok op stond die ik nog net kon zien. 03.45 uur precies. Zo laat al?! Ik had dus wel geslapen. Ik deed het gordijn dicht en viel opnieuw in slaap, dit keer was alles gewoon duister. Het enige wat ik steeds hoorde was: "je zult nooit meer van me afkomen Jade". Het galmde door mijn hoofd. Ik werd opnieuw onrustig wakker en zag een paar zonnestralen tussen mijn gordijnen door glippen. Gelukkig was het weekend en hoefde ik niet naar school. Mijn laatste middelbare schooljaar, hopelijk. Ik stapte uit bed en vergat al bijna wat ik me gister had ingebeeld. Bijna...