De laatste brief

The end

Het wezen voor me was kwaad. Ik probeerde achteruit te deinsen maar ik werd tegen de grond gesmeten. Alle lucht werd uit mijn longen gedrukt doordat het wezen meteen bovenop me dook. Dit was het dan, het einde van mijn leven. Ik was er klaar mee, waarvoor zou ik nog moeten vechten? Mijn liefde was dood, mijn moeder en broertje ook en ik volgde. Het wezen stak zijn klauwen door mijn ribben heen. Die waren trouwens goed voelbaar, dat ik ooit kon denken dat ik dik was! Steken, pijn. Ik kon niet meer helder nadenken. Ik werd opgetild. Ik verloor enorm veel bloed. Het was duidelijk, ik had niet lang meer... Ik was niet meer bang, bang voor de dood. 'Vermoord me dan!' Riep ik uit. Het wezen door drong me met zijn ogen. 'Geduld Jade.' Galmde door de ruimte. 'Nee! Ik heb geen geduld meer!' Schreeuwde ik. Het wezen keek me waarschuwend aan. Ik kreeg tranen in mijn ogen. 'Doe het, alsjeblieft...' Smeekte ik huilend. Ik zag medelijden. Wat?! Mijn stalker heeft me kapot gemaakt en dan gaat ie facking medelijden tonen?! 'Ik doe het zelf hoor!' Gilde ik uit. Het wezen bleef me aankijken. Een raar gevoel bekroop me. Hij bracht zijn gezicht dichtbij me. Serieus? Op dit moment gaat dit wezen me kussen? Ja... Het kuste me en ik gaf me over, Lucas was immers dood en ik zo ook. Het wezen stak zijn tong naar binnen de tong bleef niet alleen in mijn mond maar gleed ook door mijn keel heen. Ik maakte stikkende geluiden en kreeg het benauwd. Mijn einde...
Eindelijk...
Verlost van alle ellende...
Weg van aarde...
Weg van de pijn...
Vaarwel iedereen...