ဒုတိယလူ ( 2nd Person )

Chapter(8)Part(1)Unicode

"အကုန်ကြိုက်တယ်... အကုန်စားတယ် ..ခုညသွားလည်းရတယ် ..."

ကျွန်တော်လည်း ဆေးရုံ၊ အိမ် နဲ့ ကျူရှင်သင်တဲ့ အိမ်တွေချည်း လှည့်သွားနေရတာ တော်တော်ကြာနေပြီ။ ရင်ထဲက ဝေဒနာအကြောင်းမတွေးမိအောင် ကိုယ့်စိတ်ကို အနားမပေးပဲ အလုပ်တွေချည်းလုပ်နေမိတာ ကြာတော့ အရမ်းမွန်းကြပ်လာတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါး စကားတွေပြောပြီးတော့ စိတ်ထွက်ပေါက် ပေးလိုက်ရင် ညစ်နွမ်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ နည်းနည်းတော့ ကြည်လင်သွားနိုင်တယ်။

အနည်းဆုံး ကျွန်တော့်ကို ပျော်ရွှင်စေနိုင်မယ့် တခြားနည်းလမ်းတွေ ရှာဖို့သင့်ပြီလို့ ထင်တယ်။

"အေး.. သွားကြမယ်လေ... မိသော်ကို မေးလိုက်ဦးမယ် .."

ကျွန်တော် မေးလိုက်တော့ ဧရာ့မျက်နှာ နည်းနည်း အလိုမကျဟန်ပေါက်သွားတယ်။

"မင်းနဲ့ငါ နှစ်ယောက်တည်း သွားလို့မရဘူးလား"

ဧရာနဲ့ House အတူတူဆင်းခဲ့ရတာဆိုတော့သူ့အကြောင်းကို ကျွန်တော် သိသင့်သလောက်သိတယ်။ ဧရာက ကျွန်တော်တို့လို ဟန်ဆောင်တတ်တဲ့လူမဟုတ်ဘူး ။ သူ့စိတ်ထဲက အတိုင်း မျက်နှာပေါ်မှာ မကွယ်မဝှက်ပဲ ဖော်ပြတတ်တယ်။

အခုလည်း သူ့စိတ်ထဲမှာ ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ ကျွန်တော် သိနေသလိုပဲ ။

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ဒီကိစ္စကို တွေးဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်သေးဘူး ။ ခဲမှန်ထားတဲ့ ဒဏ်ရာက ဘယ်တော့ အနာကျက်မယ်မှန်းမသိဘူး ။ အနာရှိနေတဲ့ နှလုံးသားက တစ်ပတ်ရစ်အနွမ်းဖြစ်နေပြီဆိုတော့ သူများကို မပေးသင့်တော့ဘူးထင်တယ်။

ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ကျွန်တော် ကိုမိုးဒေဝါကို ချစ်နေတုန်းပဲ။ တခြားလူကို မေ့မရနိုင်တဲ့လူကို ချစ်နေရတာ ဘယ်လောက်ခက်ခဲပင်ပန်းလဲဆိုတာ ကျွန်တော်အသိဆုံးပဲ။

ဒါကြောင့် မဖြစ်သင့်တာတွေ မဖြစ်ရအောင် ကျွန်တော် တံခါးတွေပိတ်ထားမှရမယ်။

ရုတ်တရတ် ကျွန်တော်နဲ့ ဧရာ့ကြားမှာ awkward ဖြစ်လာတော့ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမယ်မှန်း မသိဘူးဖြစ်သွားတယ်။