Zaman... Zaman benim katilimdi. Zaman her dakika tenime işleyen bıçaktı. Bir gün buradan kurtulacaktım. Her zaman bir umut. Zaten umut değil midir insanı uçuruma sürükleyen, umut değil midir beklemek belki bir gün diye, son ana kadar yaşayan umut değil midir?
Yaşam ve ölüm iki basit kelime, yaşam; beş harf iki hece, ölüm; dört harf, iki hece. İki dudağının arasından çıkan basit iki sözcük. İki basit sözcük nasıl aynı anda onlarca duygu yaşatabilir?
Yaşam ve ölüm arasında iğne ipliği kadar ince bir mesafe vardır. Yaşarsın sonrada ölürsün. Benim hikâyem biraz daha farklı. Ben ölüm ve yaşam arasındaki ince çizgiyim, ben ölümüm, ben yaşamım. Ben korkularına mağdur gitmiş bir insanım.
Çölde kayıp olmuş bir insan kadar, ailesi tarafından terk edilmiş bir bebek kadar yalnızdım. Yalnızlık, bütün yaşamımı anlatan en iyi kelime. Ben duygularım ve korkularım tarafından esir alındım. Kurtarıcım ya ölüm ya yaşam. Bir gün vücuduma geçirilen görünmez zincirlerimden kurtulacaktım ama bir gün...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONSUZ
Fantasy"ÇIĞIR AÇANLAR Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi" Mutluluk yoktu, sevinç yoktu, heyecan yoktu, korku yoktu, üzüntü yoktu, acı yoktu, hiçbir şey yoktu. Sadece saatin her geçen saniye vücuduma bıçak gibi saplanan akrep ve yelkovanı vardı...
