Aan het front

1. Pearl Harbor

"Vice-president, leden van de Senaat en het Huis van afgevaardigde. Gisteren, 7 December 1941 – een donkere dag in de Amerikaanse geschiedenis. Ons land is plotseling en opzettelijk aangevallen door het Japanse keizerrijk. De Verenigde Staten leefden in vrede met het keizerrijk, de Senaat zocht samen met de Japanse keizer naar een methode om de vrede over de grote oceaan te bewaren. Een uur nadat Japan met hun bombardementen begon verscheen er een formeel bericht waarin de keizer aangaf dat verdere onderhandelingen over vrede nutteloos zouden zijn, er bleek echter geen enkele vorm van dreiging uit hun bericht. Japan heeft doelbewust de Senaat doen geloven dat een vredige samenleving mogelijk was om zo hun aanval strategisch te plannen. De aanval gisteren op het Hawaiiaanse eiland heeft ongekende schade aangericht aan de Amerikaanse military krachten. Met lood in mijn schoenen moet ik u vertellen dat er veel Amerikaanse levens verloren zijn gegaan. Gisteren heeft Japan een aanval gepleegd op Malaya, in de afgelopen nacht heeft Japan aanvallen gepleegd op Hong Kong, Guam, De Filipijnen en Wake Island. Vanochtend heeft Japan een aanval gepleegd op Midway Island. Japan heeft hiermee een offensieve strategie aangenomen. De afgelopen gebeurtenissen spreken voor zichzelf, veel burgers beseffen nu wat dit voor hun vrijheid en veiligheid betekend. Ongeacht de tijd die nodig is om deze met voor bedachte rade invasie te overkomen zal het Amerikaanse volk in hun goedrecht zegevieren. Er is geen twijfel over mogelijk dat ons volk, ons gebied en onze interesses in het grootste gevaar verkeren. Met vertrouwen in onze strijdkrachten zullen wij boven Japan uit stijgen en zegevieren, zo waardig helpen ons "god". Ik vraag de congressleden om de oorlogstoestand tussen Amerika en het Japanse keizerrijk uit te roepen."

De stem van Franklink D. Roosevelt galmt door de lege woonkamer van het afgelegen landhuis. De woonkamer heeft een typische jaren 40 stijl. In een van de hoeken van de woonkamer stond de radio waar zojuist het persbericht van de president vandaan kwam. De woonkamer barst van de verschillende tinten bruin, behang, kasten, bankstellen en zelfs de eikenhouten vloer. Aan alle vuile gele kleuren in het behang was te zien dat er fanatiek gerookt werd. Overal in de woonkamer stonden sigarendoosjes. Aan de muur hingen een aantal schilderijen. Het grootste schilderij toonde een groot landhuis omring door groen landschap. Het huis op het schilderij verkeerde duidelijk in betere staat dan het landhuis zelf. Hoewel het huis op het schilderij behoorlijk veel vergelijkingen vertoont met het landhuis verkeerd het huis op het schilderij in beter staat. Weinig burgers konden zich een groot landhuis veroorloven, de eigenaar was dan ook zo vaak met zijn werk bezig dat hij nauwelijks tijd overhield om het huis te onderhouden. De eigenaar van het landhuis "Charles Miller" was kapitein bij de Amerikaanse marine.

Niet ver van het landhuis af dook er iemand onopgemerkt de bosjes in. Hij keek voortdurend achter zich om te controleren of hij niet werd gevolgd. Langzaam haalde hij een glimmend lemmet tevoorschijn. 17 jaar lang had hij gewacht op de dag dat zijn vader klaar zou zijn met werken. Al die jaren bleef hij begrip op brengen voor de situatie waarin zijn vader zich bevond. Zijn vader had immers niet zelf de keuze gemaakt om in conflict te gaan met Japan. Zijn vader was onvrijwillig betrokken in een bloedige strijd die al jaren duurde. Een paar uur geleden kwam het verschrikkelijke nieuws van de aanslag op Pearl Harbor binnen. Veel burgers konden nauwelijks een beeld vormen van hoe de aanslag er moet hebben uitgezien. George had gewild dat hij zich geen beeld van de aanslag had kunnen vormen. Hij was met alle gevolgen van dien ooggetuigen van de aanslag. Hij zag voor zijn ogen hoe het schip van zijn vader getorpedeerd werd. Het werd na de eerste golf duidelijk dat dit de eerste aanval van velen zou zijn. Gebogen onder de aanval verliet hij toen zijn uitkijkplaats. Na een poosje lopen kwam hij aan bij een omgevallen berk. Hij liet zich zakken en nam plaats tegen de berk. Het was niet de eerste keer dat hij hier plaats nam. In de loop der jaren had hij gezocht naar een plek waar hij in zichzelf kon keren. Een veilige plek. Telkens kwam hij weer bij de grote berk uit. De berk lag gunstig genoeg om hem beschutting te geven als het regende of hard waaide. Uit zijn rechter broekzak haalde hij een verfrommeld papiertje. Op het papiertje stond een foto van een lachende man in een mariniers uniform. Een traan rolde over zijn wangen en spatte op de foto uiteen. Hij legde de foto neer op een steen naast zich. Hij pakte het lemmet weer uit zijn broekzak. Deze keer keek hij aandachtig in het lemmet. In de reflectie van het lemmet waren twee kastanje bruine ogen te zien. Het gezicht in de reflectie vertoonde alle kenmerken van vermoeidheid. Het was de zoveelste keer dat hij teleur werd gesteld. hij bekeek aandachtig naar de reflectie. Zijn blonde kuif, woeste wenkbrauwen en zelfs de kuiltjes in zijn wangen, hij schrok er af en toe van hoeveel hij op zijn vader leek. Tenslotte liet hij het mes naar zijn pols glijden. Het mes raakte de huid en langzaam en beheers spleet de huid open net als Moses die het water spreidt. Langzaam liep het bloed van zijn pols af.