Myca's POV
I burst into cry ng mayakap ko si Yssa na ngayon ay walang malay.
Look what I did! Nasa hospital ang mahal ko dahil sakin.
"I'm sorry love. I'm really really sorry. I love you~"
I mumbled while hugging her.
I startled ng bigla syang gumalaw.
I lifted up my head to see her face. Thanks god she's awake.
Mas lalong napahigpit ang yakap ko sa kanya.
"B-bitawan mo nga ako"
Mahina nyang sabi. She keep pushing me kahit nanghihina ang katawan nya. Mas lalo akong napaiyak. She hates me now. I knew it, and its my fault.
I broke the hug at napayoko nalang habang umiiyak.
"Bat ako nandito? Di nyo ko kailangang kaawaan"
She coldly said.
Her eyes.... Her eye's changed.
Ang puno ng emosyon nyang mata noon, ngayon ay di na mabasa.
Ang lamig ng pagkatitig nya, ganun din ang pananalita nya.
Is she really changed? Did I really changed her?
"Nak, hindi ka namin pwedeng pabayaan. We love you, kaya gagawin namin ang makakabuti sayo"
Her dad sincerely said.
But Yssa just laughed sarcastically
"Wag na tayong maglokohan dito. Kaya nga ako nasa sitwasyon na to dahil sa inyo. Dahil sa inyong lahat.
.
Kaya kung ako sa inyo, umalis nalang kayo dito at hayaan nyo nalang akong maghirap"
Malamig pa rin ang pagkakasabi nya.
Walang tigil sa pagtulo ang mga luha ko.
Her mom hugged me and tried to make me calm but she failed. Mas lalo akong naiyak.
Sandali kaming nagkatitigan na dalawa at nakita ko ang pag aalala sa mga mata nya nung napansin nyang nahihirapan na akong huminga sa kakaiyak pero agad din itong nawala at napalitan ng walang emosyon na titig.
When she diverted her eyes, muli syang nagsalita.
"Makakaalis na kayo."
Walang nagawa ang pamilya nya kundi ang lumabas.
Pero ako, mas pinili kong mag paiwan.
"Alam mo... kung ako sayo, mas pipiliin ko nalang na umalis kesa titigan ang nakakaawang sitwasyon ng taong niloko at sinaktan ko"
Puno ng hinanakit ang pagkakasabi nya.
Kung kanina ay di mabasa ang emosyon ng mga mata nya, ngayon naman ay sobrang transparent na ng mga ito.
Humiga sya at tumalikod sa gawi ko.
Di ko pinansin ang pinagsasabi nya.
I asked for forgiveness instead.
"Yssa.. I'm sorry"
Panimula ko.
"Love, mahal na mahal kita.. all of my I love you's, I miss you and I'm sorry is sincere. Never kong pineke ang pagpaparamdam ko ng pagmamahal ko sayo.
Alam kong nagkasala ako at Inaamin ko yun.
Pero ni minsan hindi nawala ang pagmamahal ko sayo.
I tried to stop Mark many times, pero nanghihina ako everytime that he's doing the first move.
Minsan gusto ko nalang na itali sayo yung sarili ko dahil ayokong magkataon na naman si Mark para tuksuin ako, but I can't.
Kailangan kong magtrabaho at kailangan mo rin mag aral.
At kahit babaliktarin ko man ang mundo, kasal kaming dalawa dahil sa p*t*nginang plano na yun.
Sorry kung nagsinungaling ako nung sinabi kong pumirma si Mark sa divorce paper.
Ang totoo nun, yun ang unang beses na pinilit kong labanan si Mark sa gagawin nya sakin. Pero yung araw na yun ko rin nalaman na 4 weeks na pala akong buntis.
Sinubukan kong ibangga yung sasakyan ko sa isang poste pero narealized kong walang kasalanan ang bata sa lahat ng nangyayare."
I stopped for a while para huminga ng malalim.
Narinig ko ang mahinang paghikbi nya at tumataas baba din ang balikat nito, ibig sabihin ay umiiyak na din sya..
After nun ay pinagpatuloy ko na ang pagkekwento ko.
"Nung gabing umuwi na ako sayo, balak ko naman talagang sabihin sayo ang lahat pero alam mo na pala na makikipagdivorce na ako kay Mark that time, I don't want to ruin your happiness kaya pinagpaliban ko nalang sasabihin ko sayo.
Nung mga araw na malapit na ang graduation mo, hindi ko pa rin nasabe ang dapat kong sabihin dahil gusto pa kitang makitang aakyat sa stage.
Nung gabing din nun, nag balak na naman akong umamin... Pero.... Pefo nagpropose ka...
Sa sobrang saya ko, nakalimutan ko ang dapat kong aminin sayo at umOO ako sa proposal mo.
Mas lalo akong nawalan ng balak na sabihin sayo dahil fiancé mo na ako. I can't bare to see you hurting because of me. Pero wala talagang sekreto na hindi nabubunyag.
.
Hanggang sa araw na nakita mo na yung ultrasound result ko--."
I broke down infront of her.
Gusto ko pa sanang tapusin ang pagkekwento ko sa side ko pero parang kinapos ako ng hangin. I managed to breathe heavily.
I'm about to speak ng pumasok si Mark sa loob.
Nakiusap syang lumabas muna ako dahil kakausapin nya ang kapatid nya.
Pumayag naman ako dahil gusto ko ko ring magpahangin muna sa labas ng hospital na to.
Hinihiling ko na sana panaginip lang ang lahat ng to.
Kung panaginip nga lang ito, gusto ko nang magising sa tunay kong mundo.
Yung mundong walang lungkot, walang sakit at walang kasinungalingan.
Pero hindi eh.
All of this if true.
Totoo lahat ng nangyayare sa buhay namin ng taong mahal ko.
