The Badboy From Paris

Hoofdstuk 1 - Zweinstein of toch een kostschool?

Ik open mijn ogen en zie plots de Eiffeltoren. Een steek van verdriet schiet door mijn lichaam. Hoe lang zou het nog duren voor ik mijn vriendinnen weer zou zien? Vast eeuwen... 

Voor ik het doorheb staan we ineens stil. Nieuwsgierig kijk ik uit het raampje van de auto. Ik zie een gebouw dat me ergens in de verte wel wat doet denken aan Zweinstein, alleen dit gebouw was hypermodern. Het zag eruit alsof het uit een fancy magazine was geplukt, en zo, plof, hier op het gras neer was gezet. Mijn mond hangt lichtjes open van verbazing.

---

Nog geen 5 minuten later, sta ik, in mijn eentje in de hal. Het is immens groot.. Zoekend kijk ik om me heen, op zoek naar iets van bordjes om me ook maar enigzins de weg te wijzen. Wat me opvalt, zijn alle kleine tafeltjes die hier en daar staan, met allerlei trofeeën erop voor van alles en nog wat. Opeens hoor ik een keihard, snerpend geluid. Nog geen seconde later zwaaien overal in de hal deuren open, en massa's mensen stromen de lokalen uit. Ik sta als verstijfd. Zo veel mensen? Hoe past dat überhaupt in de kamers die ze hebben? Dit gebouw moet nog groter zijn aan de binnenkant dan dat het van de buitenkant al leek... 

Plots wordt mijn gezwijmel over de grootte van dit gebouw ruw onderbroken en val ik nog net niet op de grond. Verdwaasd kijk ik om me heen, tot ik de blik vang van een jongen. Een overduidelijk geïrriteerde jongen, maar wat een knapperd... 'Staar toch niet zo,' bijt hij me toe. 'Hé, jij bent hier degene die zomaar keihard tegen mensen aanloopt.' Zeg ik boos terug. 'Oh, en nu verwacht je zeker een of andere kruiperige sorry?' Ik trek een wenkbrauw op. 'Dank je feestelijk, maar nee.' Hij kijkt verrast. 'Ah, een chick met pit. Houd ik van.' Hij geeft me een of andere achterlijke knipoog, en slentert weg. Eikel.

---

Ongeveer een uur later zit ik gesetteld in mijn nieuwe kamer, alhoewel, kamer... Er is een zwembad, een sauna, een niet normaal grote keuken en de slaapkamers zijn HUGE. Aan alle spullen rondslingeren is te zien dat mijn kamergenoot een jongen is. Op zich geen probleem, zolang hij maar niet op die sukkel van net zou lijken. Ik kijk op mijn horloge. Bijna 6 uur. Volgens de directrice is dat de tijd dat iedereen in zijn kamer moet zijn, zodat ze samen het eten kunnen maken. Ik zucht. Wat saai, dat wachten. Ik besluit na een tijdje maar gewoon vast te beginnen met koken. Zo lang zal het vast niet meer duren voor hij er is. Na een tijdje gestaard te hebben naar de - gigantisch grote - koelkast, besluit ik gewoon voor macaroni te gaan. Lekker, met tomatensaus en gehakt.. jummie. Argwanend werp ik ondertussen een blik op mijn klok. 10 over 6. Inwendig rol ik met mijn ogen. Pas als ik het eten klaar heb, hoor ik een deur openslaan. Rustig Iris.. niet verpesten.. Ik adem diep in, en zet mijn aardigste ik-ben-nieuw-en-jij-bent-te-laat-voor-het-eten-blik op. Wanneer de jongen de keuken in stampt - zo, die is flink pissed - valt mijn mond open van verontwaardiging en shock. Dit ga je toch niet menen...

-----------------------------------------

Hoihoi! 

Dit is het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe boek! Ik hoop dat jullie dit boek net zo leuk vinden als dat ik het vind. Als je het niks vindt mag je het ook zeggen, dan kan ik er iets aan veranderen!

Hopelijk tot snel, hier of bij IlwmB!

Groetjes,

Iris