TOXIC.

Wij zijn in gevaar.

Mijn beste vriendin en ik waren nog steeds bij de lieve vrouw op de hoek ook al was het 2 uur later, ik was doodsbang. Straks komen mijn ouders nog, en hoe gaat het met de ouders van mijn beste vriendin? Allemaal van dat soort vragen spookten in mijn hoofd rond. En ik wist niet wat ik moest doen, de lieve vrouw had al de politie ingeschakeld. Ze waren onderweg maar het duurden erg lang. Eindelijk kwamen ze in zicht, ik zag ze langsrijden maar ik was zo bang geworden dat ik het niet eens door had. Ze reden eerst langs het huis van mijn beste vriendin haar ouders, om mijn ouders in de politie wagen te zetten. Ze waren erg dronken, dus probeerden ze de politie mannen te slaan. Dat ging mis dus toen werden de politie mannen hardhandiger. Uiteindelijk zaten mijn ouders in de auto, de lieve vrouw, mijn beste vriendin en ik kwamen naar buiten. Ik liep naar de politie wagen toe, en begon opeens heel hard te huilen te schreeuwen over wat ze mij wel niet hadden geflikt over hoe ik mij voelde de afgelopen jaren. Maar het interesseerde ze vrij weinig en zeiden alleen maar dat het mijn eigen schuld was. Ik werd boos maar ik hield mij in, de politie wagen reed weg. Ik was in schok maar de familie van mijn beste vriendin stond achter mij. We gingen naar binnen, en ik zag meteen dingen op het nieuws. En ik kreeg appjes van iedereen die achter mij stond. Zoals: " lieve schat, ik ben er altijd voor je he! X" en "je kan altijd bij mij terecht x" zo lief dat iedereen achter mij stond. Het was gelukkig nu weekend maar ik moest wel maandag weer naar school. Maar ik hoefde voor een weekje niet, mijn beste vriendin haar ouders noem ik nu officiel mijn ouders, ze zijn er altijd voor mij geweest. Ik werd gebeld door allemaal verschillende mensen. Er kwam een belangerijke vraag naar voren. Ze vroegen aan mijn ouders of zij verantwoordelijkheid over mij wilde nemen. Het was een tijd stil, maar toen opeens hoorden ik achter mij JA. Het waren mijn moeder en mijn zusje. (Mijn beste vriendin) ze waren het allebei er mee eens dat ze verantwoordelijkheid over mij wilde nemen. Ik leefde er erg fijn, maar opeens kregen we een apart belletje. Ik herkende de stem meteen, het kwam mij zo bekend voor hij zei iets raars. Maar ik moest wel.