beautiful murderer

0.6

/louis\

Meestal als er nieuwe mensen in dit huis komen wonen doe ik nooit aardig. In tegendeel, ik laat ze hun grootste nachtmerries mee maken. Totdat ze weg gaan en er weer nieuwe bewoners komen. Dit doe ik nou al zo'n 7 jaar. Een ding is altijd in mijn hoofd blijven hangen en ik heb er nog steeds geen conclussie voor. Elke keer als de vorige bewoners weg gaan, eindigd het altijd met een plas bloed op de grond en aan mijn handen.

Maar nu is het anders. Ik wil deze bewoners niet wegjagen, met name Harry. Hij heeft iets wat me beter laat voelen. Elke keer als ik hem zie rond lopen krijg ik zo'n raar gevoel in mijn buik waardoor ik alleen maar kan glimlachen. En als Harry huilt of zich waardeloos voelt heb ik het gevoel dat ik hem moet helpen, dat ik er voor hem moet zijn.

Het doet pijn dat ik tegen hem moet liegen over wie ik ben. Voor hem ben ik de buurjongen van hier naast, die op random momenten langs komt en zonder wat te zeggen weg gaat. Maar wat hij niet weet is dat ik nooit weg ga. Ik kan hier niet weg. Iedereen die in dit huis dood is gegaan komt er niet uit, nooit meer. Maar het is beter zo, dat ik erover lieg. Wat moet ik anders zeggen? "Hoi, ik ben Louis en ik ben 23 jaar geleden vermoord." Nee, dat kan ik niet zeggen. Wat zal hij dan wel niet denken. Zelf geloof ik niet dat ik dood ben, ik kan me er niks van herinneren. Je zou toch denken dat je je eigen dood gaat herinneren.

Vandaag is mijn eerste afspraak met mijn nieuwe psycholoog, Harry's vader.

Ik loop naar het kantoor, wat eerst een babykamer was en daar voor een sex kamer, ja een sex kamer what the hell, en daar weer voor... Je snapt wel wat ik hiermee wil zeggen, deze kamer heeft een grote geschiedenis. "Meneer Styles?" zeg ik als ik op de zijkant van de deur klop. Hij kijkt op en lacht naar me. "Oh hoi, eh Louis Tomlinson is het toch?" vraag hij en loopt naar de deur. Ik knik lachend en geef hem een hand. "Sorry voor al de dozen hier, maar we zijn net verhuist." zegt hij lachend en kijkt rond. "Ja, dat weet ik." zeg ik en loop naar de bank. Hij kijkt me vragend aan. "Ik ben de buurjongen." zeg ik en wijs naar het huis waar mijn moeder woont. Hij knik en gaat tegenover mij zitten.

"Dus, jou moeder heeft je aangemeld niet?" Ik knik. "Ze zegt dat ik gek ben en agressie problemen heb of zo." zeg ik terwijl ik mijn schouders op trek. "En vind jij dat ook?" vraagt hij en kijkt me bestuderend aan. Weer haal ik mijn schouders op. "Geen idee, ze zegt dat ik zelfmoord gedachtes hem en dat soort dingen." Hij kijkt geschrokken op. "Is dat waar, Louis?" Ik schud mijn hoofd. "Ik wou gewoon dat ik nooit was geboren, dat is iets heel anders." De meneer tegenover me begint te grinniken. "I see." zegt hij en staat op. "Thee of koffie?" vraagt hij terwijl hij naar het mini keukentje loop. "Thee." Hij draait zich weer om en geeft me de kop thee. Ik bedank hem en hij gaat weer zitten.

"Vertel eens, waarom wou je dat je nooit was geboren?" zegt hij en neem een slok van zijn koffie. "Omdat deze wereld zo donker is." zeg ik. "Iedereen is ongelukkig, iedereen heeft pijn of doet mensen pijn, mensen denken alleen maar aan zichzelf en als ze een keer niet mee eens zijn met iemand anders komt er meteen oorlog of whatever." Meneer Styles knikt. "Heb jij ooit mensen pijn gedaan?" Ik knik hevig. "Tuurlijk, zo is de wereld nou eenmaal." zeg ik. "Maar dat wil ik goed maken." zeg ik en kijk naar de deur. Ik zie Harry door het kiertje van de deur mee kijken en luisteren. "Want er is iemand, een persoon die me al de nare gedachtes weg doet denken, zonder dat hij het probeert." zeg ik met een grijns. "Dat zal dan zeker een pracht van een persoon zijn." zegt hij. "Dat is hij zeker." zeg ik en kijk in Harry's ogen. Ik zie dat hij bloost en verlegen naar de grond kijkt.

"Bedankt voor dit gesprek meneer." zeg ik en schud weer zijn hand. "Noem me maar Arden." zegt hij. (a/n ik weet dat dat niet zijn echte naam is, maar anders is het zo idk lol) "Ik zie je over drie dagen." Ik knik en bedank hem weer.

Ik loop naar Harry's kamer, wat eerst mijn kamer was, en loop naar binnen. Hij kan me niet zien, want ik kan er zelf voor kiezen of iemand me wel of niet mag zien. Ik ga op zijn bed zitten en kijk even naar hem. Hij zit aan zijn bureau te werken aan ik denk zijn huiswerk. "Hey." zeg ik dan. Hij draait zich geschrokken om. "Oh hey." zegt hij en lacht naar me. "Vond je het een leuk gesprek?" vraag ik plagerig. Ik lacht even. "Ja hoor." zeg hij en loopt mijn kant op.

"Was het over mij?" vraagt Harry. Ik grijns naar hem. "Misschien wel, misschien niet." Hij begint te lachen en duwt me naar achter waardoor ik achterover op het bed val. Ik begin ook te lachen en laat me door Harry overeind trekken. Ik ga voor hem staan en glimlach even. "Wat als het wel over jou was?" vraag ik en kom nog dichter op hem staan. Hij lacht nerveus en pakt dan mijn handen vast.

"Dan zou ik zeggen dat ik het zelfde voel voor jou."

dit is het langste hoofdstuk dat ik ooit heb geschreven voor dit boek lmao. ik hoop dat jullie het een leuk boek vinden, want ik vind het echt leuk xd

love you loads