Kiedyś zacznę kochać

Rozdział 10

Simon

Nigdy nie chciałem, by do tego doszło. Traktowałem Lily tak jak traktowali ją moi kumple, chociaż nigdy nie robiłem jej tego, co robił jej Ethan. Wiem, że stanie z boku z skrzyżowanymi rękoma na klatce piersiowej, też było w jakimś stopniu dokładaniem kosteczki do domina, które w każdej chwili mogło runąć. Ale nie raz już słyszałem na swój temat określenia takie jak „dupek" czy „idiota", więc tak się właśnie zachowywałem. Skoro przykleili mi łatkę złego chłopczyka z dobrymi wynikami na boisku, to nie chciałem tego zmieniać, nawet jeśli Lily zalewała się łzami. Wszystko przez Aidena, który pewnego dnia przyprowadził mi Lily pod samochód i kazał ją zawieźć do Ethana. Nie daję się wciągnąć w takie rzeczy, a jednocześnie przez moment zaczęło mi być żal tej laski, bo niczym sobie nie zasłużyła na takie traktowanie. Ojciec Ethana i tak by poszedł siedzieć, a głupi los chciał, że za kratki wsadził go jej brat, który pewnie nawet nie zdaje sobie sprawy, że syn tego gościa chodzi do jednej szkoły z jego siostrą... Bo jeśliby wiedział, to nie pozwoliłby, żeby takie rzeczy się działy. No chyba, że Lily mu nic nie mówi... Tak czy inaczej, ta dziewczyna trafiła w sam środek tornada stworzonego z pięciu wysokich facetów, którzy spędzają po kilka godzin na siłowni, a ja doskonale wiem, jakie pierwsze wrażenie wywołujemy. W szczególności Ethan.

Nie powinienem zadawać się z Lily, bo wiem czym to się skończy. Chłopacy i tak prędzej czy później by się dowiedzieli i byłoby tylko kwestią czasu, aż postanowiliby jakoś zemścić się na niej, a później na mnie. I o ile ja miałbym to gdzieś, tak ta krucha i mała uczennica najprawdopodobniej nieźle by oberwała. A teraz, gdy wiem, że ma problemy z sercem, jeszcze bardziej nie mogę pozwolić, byśmy choćby witali się na korytarzu.

– Mickle! Chodź tutaj! – woła mnie trener po tym, jak zauważył, że trzy razy przepuściłem piłkę.

Zdejmuję kask, przeczesuję włosy palcami i ruszam do wysokiego mężczyzny ubranego w dres, który już z daleka piorunuje mnie wzrokiem.

– Widzę, że bardzo chcesz w tym semestrze zająć ławkę rezerwowych. – Jeszcze nigdy nie groził mi czymś takim, więc zgaduję, że jest źle. – Jeśli nie weźmiesz się w garść, to chętnie cię kimś zastąpię.

– Jasne, postaram się – mówię poważnym tonem głosu, doskonale wiedząc, że niedługo gramy mecz i nie mogę sobie pozwolić na takie zagrywki.

Mężczyzna gwiżdże tuż nad moim uchem. Wkładam kask na głowę i dołączam do swoich.

– Która znowu zawróciła ci w głowie? – śmieje się Ethan, klepiąc mnie po ramieniu.

– Co? – burczę nieprzyjemnie.

– Zachowujesz się tak, gdy jakaś laska wpadnie ci w oko. Nie pochwalisz się nową zdobyczą?

Przez moment mam ochotę zacisnąć dłoń w pięść i obić mu tą twarzyczkę, ale powstrzymuję się w ostatniej chwili. Nie chcę niepotrzebnych spin na boisku, bo trener by mi tego nie odpuścił.

– Nie chodzi o dziewczynę – mówię poważnym tonem głosu. Nie chodzi o dziewczynę w taki sposób, w jaki on myśli. Nic nie czuję do Lily i nigdy się to nie zmieni, nie chcę tylko, by dorobiła sobie niepotrzebnych kłopotów, gdy wyjdzie na jaw, że zostałem z nią w weekend.

– I nie powiesz mi, co jest nie tak? Jesteśmy przyjaciółmi, stary. Zawsze wszystko sobie mówimy. – Brzmi jak naburmuszone dziecko.

– To nic, z czym bym sobie nie poradził. – Zanim zdąży mi odpowiedzieć, dobiega nas kolejny gwizdek i ruszamy do ataku.

Przez krótką chwilę, jeszcze przed rozpoczęciem gry, poczułem na sobie czyjś wzrok. Wzrok należący do Jamesa, który widział mnie z Lily. Ciekawe co sobie teraz myśli.