θα βρεθούμε ξανά..

Untitled part

    Για αρκετή ώρα χάζευε απ'το παράθυρό της το χιονισμένο τοπίο. Λίγες χιονονιφάδες πέφτουν ρυθμικά στο περβάζι. Το μυαλό της είχε χαθεί στο άπειρο..Προσδοκούσε μια άλλη ζωή, δίχως υποχρεώσεις, στεναχώριες και προβλήματα. Μα υπάρχει τέτοια ζωή; Και ποιος θα μπορούσε να της τη χαρίσει;                                                                                                                                                                            Τις σκέψεις της διέκοψε ο ήχος του τηλεφώνου. Απόρρητος αριθμός. Μα ποιος ενοχλητικός τολμά να ταράξει τον ειρμό των ονείρων της; Απαντά βραχνά.

-Παρακαλώ..ποιος είναι;                                                                                                                                                    

-Ισμήνη; Εσύ είσαι;

-Ναι..ποιος είναι;

-Πάνε χρόνια, με ξέχασες μάλλον..

    Η μνήμη της ευθύς ανέτρεξε στα εφηβικά της χρόνια. Τι χρόνια και τούτα! Γεμάτα ορμές, όνειρα, επιθυμίες, λάθη. Έρωτες και μόνο έναν είχε ξεχωρίσει. Ήταν αυτός που χρόνια τη βασάνιζε. Ένας γλυκός εφιάλτης στον ύπνο της. Ένας έρωτας αγνός που κατέληξε σε έναν αβάσταχτο ανομολόγητο πόνο. Που να το φανταζόταν πως ένα μικρό αγόρι, δεκάξι τότε χρόνων, μπορούσε να της προκαλέσει τόση απογοήτευση; Κι όμως, η ίδια η πραγματικότητα το επιβεβαίωσε. Η φωνή του την επαναφέρει και πάλι στο ανιαρό παρόν της.

-Μα γιατί δε μιλάς; Δε με κατάλαβες ακόμη;

    Μα πως τολμά!, σκέφτηκε. Τόσο θράσος! Είχε καταφέρει τότε με τέτοια αθώα "μαεστρία" να καταστρέψει το εγώ της και τώρα, έρχεται αιφνιδιαστικά να τσακίσει για μια ακόμη φορά τον εσωτερικό της κόσμο..Λες και τι έχει απομείνει; Μόνο αυτή το γνώριζε. Είχε φύγει μακρυά με αφορμή μια καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση. Μα η αιτία ήταν να ελαφρύνει τη συνείδηση της. Και εκείνος. Εκείνος που τώρα τολμά να ταράξει ξανά την άχαρη ζωή της.

-Τι θέλεις; ,τον ρωτά και η φωνή της έτεινε να "σπάσει".

-Έμαθα πως ζεις στο Άμστερνταμ. Έφυγες τόσο ξαφνικά. Απροειδοποίητα. Χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω. Τώρα πια έχω τελειώσει το σχολείο. Σπουδάζω

   Μα πόσα χρόνια είχαν περάσει! Σαν χθες της φαινόταν. Που την περίμενε έξω από το φροντιστήριο. Και μόλις την έβλεπε, της χαμογελούσε. Κι ύστερα, <<Θέλω να φύγεις από τη ζωή μου!>>.

-Ισμήνη είσαι καλά;

-Ναι.., του απαντά αφηρημένα.

-Γιατί έφυγες;                                                                                                                                                                           Ο τόνος του ήταν επίμονος, επιτακτικός. Η ίδια ήξερε πως αν στεκόταν μπροστά της θα λύγιζε. Τώρα όμως έπρεπε να συγκρατηθεί.

-Δουλειές.., του απαντά ξερά.

-Κανείς δεν ήξερε που βρισκόσουν. Δεν άφησες κανένα σημείο ζωής.

-Κι εσύ τότε πως έμαθες;, τον ρώτησε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε. 

Εκείνος δεν της απάντησε. Απλώς συνέχισε να τη "στριμώχνει" με τις ερωτήσεις του.                         -Αποκλείεται να ήταν η δουλειά ο λόγος. Αλλιώς, γιατί να μη πεις σε κανέναν πως φεύγεις. Φοβήθηκες μήπως ματιάσουν τη δόξα σου; τη ρωτά ειρωνικά.

Εκείνη άρχισε να θυμώνει με το ύφος του. Όμως προσπάθησε να το κρύψει.                                             -Πρέπει να κλείσω.., και η φωνή της έτρεμε ξανά. Αισθάνομαι κουρασμένη.                                            Και χωρίς να του αφήσει περιθώρια αντίδρασης, απενεργοποιεί το τηλέφωνο.

   Ένιωσε την ανάγκη να ηρεμήσει. Ακυρώνει όλα τα ραντεβού που είχε προγραμματισμένα. Γεμίζει τη μπανιέρα με καυτό νερό. Βγάζει τα ρούχα της. Το καυτό νερό εναρμονίζεται με το φλογισμένο κορμί της. Ανάβει ένα τσιγάρο. Οι καπνοί χανόντουσαν στους υδρατμούς. Ανοίγει ένα μπουκάλι βότκα. Χάνεται στις σκέψεις. Το ένα τσιγάρο άναβε μηχανικά μετά το άλλο και το μπουκάλι σιγά σιγά άδειαζε. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα κουρασμένα μάτια της και στη συνέχεια ξέσπασε σε λυγμούς. Ο Μορφέας την παρέσυρε γλυκά στην αγκαλιά του..