I'm sorry

I'm sorry. 1

Συνήθως πάω με το αμάξι, αλλά τώρα είναι στο συνεργείο, οπότε θα πάρω το μετρό. Είμαι επιχειρηματίας και μάλιστα πολύ πλούσιος, αλλά μ'αρέσουν τα απλά πράγματα. Θέλω να ζω όπως ζει όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Η γυναίκα μου, Ζωή, υποστηρίζει αυτή την απόφασή μου. Η Ζωή με υποστηρίζει στα πάντα. Είναι κάθε στιγμή δίπλα μου. Μεγαλώσαμε και οι δύο μες τη φτώχια και απ'οτι φαίνεται μάθαμε τι πάει να πει σκληρή δουλειά. Εκείνη βέβαια την γνώρισα αφού απέκτησα όλα τα πλούτη μου.  Ήξερα όμως από την αρχή πως δεν την ένοιαζε το χρήμα, ήθελε μόνο τη καρδιά μου. Και την απέκτησε. Δεν ήθελε και πολυ δουλειά, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να μου χαμογελάσει και αμέσως την ερωτεύτηκα. Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά ήξερα απ'την πρώτη στιγμή οτι θα την παντρευτώ. Πλέον είμαστε μαζι 5 χρόνια.. Και πρίν δύο μήνες κλείσαμε 2 χρόνια γάμου. Προσπαθούμε και με το παιδί...αλλά μάταια. Οι γιατροί μας είπαν οτί μάλλον ο οργανισμός της Ζωής δεν είναι έτοιμος για καθυστέρηση. Είχε προβλήματα και με την περίοδο απ'ότι μου'χε πει. Είναι 25 χρονών και θα μπορούσε να μετρήσει στο ένα χέρι τις φορές που αιμορράγησε. Το συζητήσαμε και αποφασίσαμε πως αν δεν τα καταφέρουμε να κάνουμε δικό μας,θα υιοθετήσουμε.

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου πριν αφήσω το καταραμένο σπίτι μου. Σκεφτόμουν την γυναίκα μου, σκεφτόμουν να κάνω παιδιά. Ήθελα πολύ δικά μου παιδιά.  Μακάρι εκείνη τη μέρα να μην πήγαινα δουλειά. Να την βοηθούσα να πλύνει τα πιάτα. Να την φιλάω όλη μέρα. Μου λείπει πολύ. Τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ....

Φίλησα το μέτωπο της Ζωής και έφυγα για δουλειά. Είχα ήδη αργήσει, κουβεντιάζοντας πέρασε η ώρα. Επίσης είχε φτιάξει ενα πρωινό.... Πεντανόστιμο! Είναι συνήθειά της να με κακομαθαίνει μετά το πρωινό σεξ.

Βιαστικός ανέβηκα στο λεωφορείο με τον αριθμό #234 κατέβηκα στη στάση του μετρό και πήρα το Μ2 μετρό για να φτάσω στο τελικό προορισμό μου. Το γραφείο μου. Καθώς έβγαινα απ'το σταθμό είδα δύο τύπους να προσπαθούν να βλάψουν μια νεαρή κοπέλα. Αμέσως έτρεξα να βοηθήσω. Μπορεί να είμαι 30 χρονών, αλλά είμαι πολύ μυώδης και κάνω kick boxing απ'τα δέκα μου. Πέρσι πήρα χρυσό μετάλλιο σε πανευρωπαϊκούς αγώνες. Όχι οτί θέλω να το πενεφτώ, αλλά είμαι πολύ γρήγορος. Μέχρι στιγμής λίγοι με εχουν νικήσει. Ελάχιστοι. Για την ακρίβεια μόνο δύο. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που ίσως σας την διηγηθώ αργότερα.

Δεν ήθελε πολύ.. Οι τύποι μάλλον με αναγνώρισαν και έφυγαν τρέχοντας μόλις με είδαν. Πράγμα που άφησε την κοπέλα άναυδη.

"Ευχαριστώ. Πάρα πολύ! Μόλις μου έσωσες τη ζωή."

"Να προσέχεις! Με συγχωρείς τώρα έχω ένα πολυ σοβαρό meeting."

"Σε ξέρω!"

"Το φαντάστηκα.."

"Εσύ δεν είσαι αυτός ο επιχειρηματίας που παίζει μποξ? Σε'χω δει στην τηλεόραση. Από κοντά είσαι πιο..." χαμογέλασε. "Πιο..."

"Με συγχωρείς. Βιάζομαι πολύ, πραγματικά."

Είπα και την προσπέρασα. Αμέσως όμως έτρεξε από πίσω μου.

"Περίμενε!!" μου φώναξε. "Σου έπεσε το πορτοφόλι"

Της χαμογέλασα.

"Αα...εε.. Ευχαριστώ!" και έφυγα βιαστικός για το γραφείο μου.