Part 10: Daniel

36 22 0
                                    

Bago ba ako nakapagsalita inunahan na ako ng kaba ng biglang hilahin ni Dexter ang malapulsuhan ko at para bang koinaladkad ako papalabas na parang aso.

Nang nakalabas kami ng kwarto hinila nya ako hanggang sa may gilid ng pader.

"Aray ano ba, masakit!!"
Sambit ko ng may pagkainis, tinitigan nya lang ako habang pumipiglas ako sa pagkahawak nya sakin.

"What was that last night?!"
Sigaw nya sabay dabog na bitaw sa kamay ko.

Tinitigan ko sya ng masama sabay kapa sa kamay kong halos na mumula na, ang bayulente talaga ng lalaking to.

"What the hell!!!"
Sigaw ko sa inis

"FUCKKKK I can't believe it.... I thought it was just a dream but it isn't"
Salita nya

Maraming kung ano ano ang lumulutang sa isip ko, he couldn't have know right?

"I don't know what are you talking about"
Giit ko

"That's why you were weird last night and in a rush.... You knew already, it was unbelievable at first that I couldn't even believe my predictions but I was right even thought it's impossible.... you had the time controlled with you, am I right?"

Nanginig ako sa salita nya, how could someone just predict whats happening, is it because we had connection or just his instinct... Or he had something what I have. I'm thinking nonsense right?

"Nakakatawa karin 'no pano ko naman magagawa yun?"
Pangkukunyari ko

"You're right, how could you possibly do that??.." may pagsususpetsa sa boses nya "Unless you're the Lara I once knew 13 year ago" mga mata nyang nakatingin sakin na para bang hinahalungkat ang aking nakaraan na kahit kailan ay ayaw ko nang balikan.

"What the hell are you up to?"
Tanong ko sabay iwas ng tingin

"I finally know who you are.... Wonder why you look so familiar, Laraine Garis....... The girl I met 13 years ago the Lara who could turn back time."
Kumabog ang dibdib ko

13 year ago I was just 7 year old and isa lang ang naging kaibigan ko nun my one and only Bestfriend but that boy I met was named Daniel it wasn't him.

He was my summer friend, the chubby Daniel, the short Daniel, the cry baby Daniel was different compared to this man in front of me.

Si Daniel ang una kung pinagsabihan sa kakayahan kong to bukod sa mga magulang ko malay ko bang naniwala yun. I thought Daniel would think that my words are just my imaginations and my fantasies pero sya ang unang naniwala. I told my parents about me but they didn't believe. Talagang so Daniel ang unang naniwala.

Ang Daniel na nakilala ko ay hindi mayaman umasta sya lang naman ang tumulong sakin not to be lonely until a year passes and we loss communications.

Alalang alala ko panga ang araw nayun, yun yung araw na magkikita ulit kami sa park kung saan kami unang nagkita I even sneak out just to see him pero hindi sya dumating. Yun din yung araw na namatay si daddy.

Pano ko naman makakalimutan ang araw na yun ang araw na hinihiling ko hanggang ngayon na sana hindi na lang dumating. I tried turning back countless times pero walang nagbago ganun din ang kinahihinatnan ng nangyari, what can I do I'm just a kid back then.

"Daniel?"
Nabaling ako sa pangalang sinambit nya

"What did you say?"
Tanong habang may mga matang nakatitig sa kanya.

He smiled na parang nang iinis, tinulak ko sya sa may dibdib nya gamit ang kamay ko dahilan kung bakit napaatras sya ng ilang ispasyo.

"Is that what I said my name was? Daniel?"
He smirk,,,,,

Hindi pweding sya ang lalaking yun.

"Pano mo malaman ang pangalang Yan? Wang na wag mong banggitin ang pangalang yan dahil you're not even worthy"

"It's me the chubby Daniel,"
I slap him

"I told you not to say that word.."
Sambit ko

"If you're angry because to that one day I didn't keep our promise I'm telling you something happened that fucking day that's why couldn't make it"

Something happened? Mas matimbang ba yun sa nangyari sakin nang araw na yun? I lost everything that fucking day.

And one thing I don't want to believe is that he's Daniel ibang iba sya sa Daniel na nakilala ko at kung sya man, then hindi na sya si Daniel na kaibigan ko at hindi ko narin sya makikita pang muli dahil para sakin ngayon patay na ang Daniel na yun, ngayon ko lang napagtanto na matagal na pala syang patay na he died 11 years ago.

"Daniel is died__"
Sabi ko

"Hhhhh__"
He laugh

Nang init ang mga mata ko at para bang papatak ang mga tuha kong pilit kong pinipigilan.

"Matagal na naman talagang patay si Daniel na kilala mo dahil matagal ko na syang pinatay sa loob ko"
Sambit nya

"Alam mo kung bakit? Dahil that Daniel is weak not even suitable to this cruel fucking world that's why he died and this Dexter in front of you is the new upgraded from that weak person."
Giit pa nya

"Shut up, I told you not to say his name,"
ibang iba na sya, mala demonyo ang tuno.

Tiningnan ko sya sa mga mata ng biglang tumulo ang aking luha. Ang mga mata nyang ngayon ko lang natingna ng ganito ay mga mata parin pala ng batang yun pero hindi ko na ito makilala.

"Namatay sya ng nawala ang taong dahilan kung bakit sya naging Daniel"
Biglang naging siryuso ang boses nya, whom is he talking about?

"Naging baliktad yata ang mundo at ngayo'y ikaw na tong palaiyak."
He showed me how he smiled genuinely like how Daniel used to smile.

How cruel of him, his not even that boy anymore. Biglang tumunog ang phone nya na nasa likod ng Navy jaket nya sa may chest nito. He picked up the phone at tinalikod sakin.

Pinunasan ko naman ang aking mga luha sa pagtalikod nya, I can't believe what I was told.... That he's Daniel, it's not sinking in yet in my mind.

Bigla nalang syang humarap sakin na kinagulat ko pero hindi ko alam kung bakit hindi na ako kinakabahan.

"Umuwi ka sa condo pangkatapos nang araw and let's talk seriously marami ka pang dapat sabihin sakin."
Lumakad sya papalayo pass me, ano? ako pa ngayon ang may maring dapat sabihin sa kanya!

Tumalikod ako at tiningnan syang lumalakad papalayo at naiiyak akong isipin na sa dami daming tao sa mundo nagkita pa kami ng Dexter na to, Dexter na sadya bang si Daniel?

At kung sya nga si Daniel mas masakit parang kinukurot ang puso ko.

The Daniel I once loved.

Nawala nalang sya sa paningin ko ng bigla syang lumiko sa ibang hallway. I pull myself together bago pumasok sa room ni Monica pinunasan ko ang aking mga luha at tiningnan ang sarili sa glass window ng hallway.

Ng nakaapak sa kwarto at tinadtad ako ng tanong ni Monica at ang tanging salitang na sagot ko sa kanya ay...

"Wala, I'm fine."

____________

Thank for reading please vote, comment and add to your library or reading list.

YouTube channel: https://www.youtube.com/channel/UCv9vCdKgHKPM1XwLUgySpqw

Bagong gawa palang yan pero sana suportahan nyo ko. Like and Subscribe thank you.

Back to YouWhere stories live. Discover now