Kur Dashurohen Shkrimtaret ( Shqip )

1

Vogelushi fillimisht dorzohet ne polici, por pas shume perpjekjesh te deshtuara per te gjetur familjen e cila e kishte braktisur, ai dergohet ne nje jetimore ne nje tjeter qytet!
Nga krahet e nenes tij kaloi ne krahet e nje te panjohuri, me pas ne krahet e nje plake me fytyre te embel si ato gjyshet e dashura!

Ajo sapo e mori ne krah u magjeps nga bukuria e atij femije

"Dilan, keshtu do e quajm" tha ajo duke buzeqeshur dhe e puthi djalin ne ball.

"Dilan? Pse pikerisht kete emer?" e pyet njera nga punonjeset e jetimores

"Dilan do te thote te mbijetosh ne gjuhen e lshte Egjiptiane" u pergjigj ajo dhe shkoi tek dhoma e femijve te vegjel me pas dikush u kujdes qe ai te ushqehej!

Cdo dite qe kalonte Dilan rritej dhe sa me shume ai rritej, aq me shume rriteshin edhe problemet qe shkaktonte ne jetimore, ai vogelushi i pafajshem i disa viteve me pare tashme ishte problemi numer nje i punonjesve te jetimores, por jo i kujdestares e cila qeshte dhe gezohej kur shikonte ate teksa vaponte neper oborr nderkohe qe punonjest mundoheshin ta kapnin!

Dilan, nje mistrec 10 vjecar i cili nuk dinte asgje per familjen e tij dhe asnjehere nuk kishte pyetur per ta.

"Nuk do te dish asgje ne lidhje me familjen tende?" e pyet Lorela kujdestrja e cila per 10 vjet ishte kujdesur per Dilan si ta kishte djalin e saj!

"Nuk dua t'ia di per njerez qe nuk duan t'ja dijne per mua" thoshte ai sa here qe ajo e pyeste!

Por jo nuk dinte asgje rreth familjes tij, e pyeste vetem per te kuptuar se c'ndjente ai!
E vetmja gje qe Lorela dinte ishte vendi ku ai ishte gjetur por as ate nuk i lejohej t'ia tregonte.
Por me ato 10 vite qe kishin kaluar edhe Lorela ishte plakur shume, jeta saj pak nga pak po afrohej ne fund, i vetmi peng qe ajo kishte, ishte se kush do kujdesej per Dilan pasi ajo te mos ishte me, e dinte fatin e jetimave te tjere pasi dilnin nga jetimorja, te cilet perfundonin duke u droguar ose duke u kthyer ne kriminel, ajo nuk donte qe Dilan te kthehej ne njerin nga ata!

Lorela ishte tipike ajo plaka me fytyre te embel, me faqe te fryra, me shikim te ngrohte, e shendoshe dhe e dashur! Ajo ishte si nje nene per Danil, si nje gjyshe, ajo ishte e vetmja qe ai kishte.

Nje dite me diell, nga ato ditet pranverore, nderkohe qe Dilan po luante jashte dikush e therret! Ishte nje nga punonjeset e jetimores e cila, e mori dhe e futi ne dhomen e Loreles qe gjendej e shtrire ne krevatin e saj!

"Afrohu" peshperin ajo me zerin e ngjirur.

Ai afrohet tek ajo, ulet ne krevat dhe vendos koken ne brakun e Loreles!

"Je semure gjyshe?" e pyet ai duke ngritur koken!

Ajo buzeqeshi embelsisht dhe vuri doren ne koken e tij

"Gjyshja do largohet Dilan, zoti me ka caktuar nje pune, do shkoj te kujdesem per femijet ne qiell" thote ajo dhe lotet i shkane nga syte duke rrjedhur neper fytyren e rrudhur!

"Do me lesh vetem? Po kush do me tregoj perralla cdo mbremje pastaj? Askush nuk i tregon perrallat si ty gjyshe" thote ai dhe afrohet tek ajo duke e perqafuar!

"Cdo mbremje, kur te fikesh driten une do jem aty dhe do qendroj derisa ti te flesh, dakort?"
"Ma premton?"

"Ta pramtoj Dilan, por shiko dhe ti duhet te me premtosh qe do sillesh mire, se kur te rritesh do behesh njeri i mire dhe kurre nuk do i besh keq njeriu, ma premton?" vazhdoi te fliste ajo me zerin qe cdo here e me shume behej me i ngjirur!

"Ta premtoj gjyshe" pergjigjet ai!

"Kete leter do e hapesh kur te behesh 18 vjec, asnje dite me pare" i thote ajo dhe i ve nje leter me zarf ne dore! Ai e perqafoi prap, por kete here perqafimi zgjati per rreth dy minuta!