Little Do You Know

Chapter 2

"Ξέρεις πολύ καλά πια είμαι. Είμαι η Αθηνά, φίλη του Φιλίππου και εφιάλτης δικός σου."

"Μπα τι μας λες; Σε θυμάμαι από τότε που έτρεχες από πίσω του σαν σκυλάκι. Αν τον ήθελες για τον εαυτό σου, γιατί δεν έκανες μια κίνηση τόσα χρόνια που δεν ήμουν στην ζωή του; Είναι πια αργά για σένα. Δεν εκμεταλλεύτηκες τον χρόνο που σου έδωσα και τώρα θα είναι δικός μου.."

"Τι είπες;!" Τσίριξε η Αθηνά και η φωνή της ήχησε σε όλο το σπίτι. Το ποτήρι ξεχείλισε και η Αθήνα δεν μπορούσε να το αφήσει και αυτό αναπάντητο. Έτσι, της απάντησε στον μόνο τρόπο που θα καταλάβαινε. Σήκωσε το χέρι της και το άφησε να προσγειωθεί με δύναμη στο μάγουλο της άλλης γυναίκας. Το χαστούκι την πόνεσε και αντέδρασε και εκείνη με τον ίδιο τρόπο. Όρμησε πάνω της και άρχισαν να χτυπούν η μία την άλλη αλύπητα. Ευτυχώς, ο Φίλιππος αντέδρασε πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Μπήκε ανάμεσά τους για να τις χωρίσει και μετά βίας βγήκε αλώβητος από τα χαστούκια που έδιναν και έπαιρναν.

"Μαργαρίτα, τι είναι αυτά; Ήρθες στο σπίτι μου για τσαμπουκά;"  Διέκοψε τον τσακωμό τους ο Φίλιππος. Της κρατούσε τα χέρια, ώστε να μην ξαναεπιτεθεί στην Αθηνά.

"Μα, αγάπη μου. Εκείνη-" Ο Φίλιππος ένιωσε σαν να ηλεκτρίστικε μόλις άκουσε τα λόγια της.

"Πάψε! Έχασες το δικαίωμα να με λες έτσι την μέρα που σε βρήκα στο κρεβάτι μας με τον φίλο μου. Φύγε τώρα. Αρκετά είπες και έκανες."  Η φωνή του ακούστηκε δυνατή και σίγουρα δεν χωρούσε καμία αντίρρηση στα λόγια του.

"Πρέπει να σου εξηγήσω-" Προσπάθησε να τον κάνει να την ακούσει, αλλά ο Φίλιππος ήταν αποφασισμένος να την διώξει. Και από το σπίτι του και από την ζωή του.

"Σιωπή. Πήγαινε τώρα πριν κάνω πράγματα που θα μετανιώσω." .

"Θα σε αφήσω να ηρεμήσεις απόψε, αλλά θα τα πούμε σύντομα, καλέ μου." Τον χάιδεψε στο πρόσωπο, αλλά εκείνος έκανε ένα βήμα μακριά της, νιώθοντας λες και ακούμπησε το ρεύμα να τον χτυπάει.

"Δεν έχουμε να πούμε τίποτα." Της απάντησε πριν της κλείσει την πόρτα στα μούτρα. Ο Φίλιππος έσπρωξε την πόρτα, αφήνοντας έναν γδούπο να ακουστεί με το κλείσιμό της. Έπεσε άτσαλα στον καναπέ προσπαθώντας να ξεχάσει τα λόγια της Μαργαρίτας. Μετά από πολλά χρόνια, είχε αρχίσει να νιώθει και πάλι ότι η ζωή του οδεύει προς την κανονικότητα. Αλλά και αυτό ακόμα έπρεπε να το καταστρέψει.

"Την είδες; Την άκουσες;" Είπε και κάθισε δίπλα του.

"Αθηνά, το καλό που σου θέλω, μην αρχίζεις. Και μεταξύ μας, εσύ δεν ήσουν καλύτερη." Την σταμάτησε, προτού ξεκινήσει να του κάνει κήρυγμα. Αρκετά είχε ακούσει ήδη.