အောက်သို့ရောက်သောအခါ ထမင်းစားခန်းထဲ၌ သားကိုချော့မော့ကာ ထမင်းကျွေးနေသော အငယ်နှင့် မျက်ရည်တို့ဖြင့် ထမင်းပန်းကန်ကို အတင်းတွန်းလွှတ်နေသော သားကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"သား… ငယ်ငယ့်ကို မဆိုးရဘူးလေ၊ ထမင်းစားမှ အားရှိမှာပေါ့ သားရ၊ သားပဲဒယ်ဒီ့လို လူကောင်အကြီးကြီးဖြစ်ချင်တယ်ဆို၊ လူကောင်ကြီးချင်ရင် အာဟာရပြည့်အောင် ထမင်းစားရတယ်ကွ"
သားထိုင်နေသော ခုံဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ သူပါဝင်၍ ချော့မော့ပြောလိုက်သည်။
"မစားဘူး... မစားချင်ဘူး"
"ဒယ်ဒီ့သားက လိမ္မာပါတယ်၊ ရော့ တစ်ဇွန်းလောက်စားကြည့်ပါဦး၊ ငယ်ငယ့်လက်ရာကို သားသိပ်ကြိုက်တာလေ၊ ဒယ်ဒီခွံ့ကျွေးရမလား"
"မစားချင်ဘူးလို့ဆို... မာမီ့ကို ခေါ်ပေး"
သားက သူတိုးပေးလိုက်သော ထမင်းပန်းကန်ကို ပြန်တွန်းထုတ်သည်။
"အံ့မဟော်... ဒယ်ဒီစိတ်မဆိုးချင်ဘူး၊ အခုစား... အဲ့ထမင်းကို မင်းကုန်အောင်စားရမယ်"
ချော့ပြော၍မရသောအခါ လေသံကိုမာ၍ ခြောက်ပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ပြောလိုက်မှ သားကပိုဆိုးတော့သည်။ ကြူကြူပါအောင် ထငိုကာ ပန်းကန်ကိုပါ လွှင့်ပစ်လိုက်လေသည်။
"မာမီ့ကို ခေါ်ပေး... မာမီ့ကိုခေါ်ပေးမှ စားမယ်... အီးဟီး"
ပန်းကန်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်၍ ထွက်သွားသော ဒေါသသည် သား၏ပါးစပ်မှ မာမီဟူသောအသံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ မီးခဲပေါ်သို့ ရေနံဆီလောင်းချလိုက်သကဲ့သို့ အရှိန်တညီးညီး ဖြစ်သွားရသည်။
"အံ့မဟော်... မင်းကအလိုက်ထားတော့ ပျက်စီးနေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား၊ မင်းကိုငါ ဘာပြောထားလဲ၊ အဲဒီ့မိန်းမအကြောင်း မင်းပါးစပ်လုံးဝမထွက်ရဘူးလို့ မှာထားတယ်မလား ဟမ်"
"မာမီ့ကိုခေါ်ပေး... မာမီရေ"
ဘယ်လိုပြောပြော မာမီဟုသာ တနေသောကြောင့် ထိန်းထားသော သူ့စိတ်တို့ လွတ်ထွက်သွားသည်။
အပိုင်း၃
Start from the beginning
