GAME CHANGER

HOOFDSTUK 5

De rest van de autorit is gezellig waardoor we vanaf begin tot eind geen moment van stilte hebben. Ze vertellen me nog het één en ander over hun vriendengroep en de verschillende types die zij vaker op de feestjes zien. Zo zijn er de "aandachtdrinkers", de "Koppels" en de "overdreven dansers". Ik lach met ze mee, maar weet van binnen dat ik er niet over mee kan praten. Ik vraag me af of ik het wellicht tegen hen had moeten zeggen. Ze hebben geen idee dat dit mijn eerste feestje ooit wordt. Of althans, alleen als we feestjes met champagne en de gemiddelde leeftijd die boven de veertig ligt niet meetellen. Na ongeveer tien minuten, komen we aan bij het huis. Ondanks dat het nog voor negen uur is, zie ik dat er al veel gebruik is gemaakt van de wel beloofde drank. Overal in de voortuin lopen jongeren, voor zover je het nog lopen kan noemen. De meeste wankelen wat en ondersteunen elkaar, zodat ze niet meteen omvallen. 'Die zijn vroeg begonnen', merk ik op. Terwijl ik nog steeds uit het raampje kijk, zie ik de twee voorin knikken. 'Zeker weten', bevestigen ze ik koor. 'Maar om eerlijk te zijn, begon dit feestje ook een uur geleden', geeft Victoria toe. 'Ik moest mijn vader nog helpen in de zaak tot zeven, vandaar dat wij iets later zijn gegaan', legt ze uit. 'Ja en daardoor kon ik ook pas een uur later gaan', zegt Taco, terwijl hij een overdreven pruillipje trekt. 'Ik had er ook al zo bij kunnen lopen Vic', voegt hij er met een glimlach aan toe. Victoria geeft hem een klein klapje op zijn schouder en stapt daarna uit de auto. 'Kom nou maar gewoon.'

Ik volg de twee, die zich hier duidelijk meer op hun gemakkelijk voelen, het huis in. Zo zelfverzekerd als ik me net voelde, zo onzeker ben ik nu weer. Door de vele mensen om mij heen en de harde muziek, besef ik me weer dat ik anders ben dan al deze mensen. Ik ben het type dat elk weekend thuisblijft en een serie kijkt of een goed boek leest. Nu is het maandag en sta ik tussen mensen die dit waarschijnlijk elk weekend doen. Drinken, feesten...genieten... Ik ben niet eens het harde geluid van de muziek gewend, waardoor ik mijn oren in het begin moet beschermen door ze af te sluiten met mijn handpalmen. Bij elke basdreun voel ik een rilling door mijn lichaam trekken, alsof de muziek een weg door mijn lichaam probeert te boren. Terwijl ik de twee blijf achtervolgen, neem ik de rest van het huis in me op. Het is niet een groot huis. Sterker nog, de hoeveelheid mensen zou hier eigenlijk niet eens in horen te passen. Ik denk dat er wel honderd man is die bij elkaar op een kluitje staan.

'Wat drink jij?', vraagt Taco, terwijl hij een paar mensen om zich heen begroet. Shit. Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. Tuurlijk drinken ze ook alcohol. Iets wat ik, wederom, nog nooit heb gedaan. Naja, ik heb wel eens een glaasje champagne op, maar ik denk niet dat dat het niveau is waarop deze mensen drinken. Ik kijk richting Victoria in de hoop dat zij eerder antwoord zal geven en ik daarin mee kan gaan. Echter lijkt ze opgeslokt door de muziek. Haar lichaam beweegt nu al als een bezetene op de muziek en haar aandacht is allesbehalve nog bij mij en Taco. 'Doe maar iets', antwoord ik snel. Taco kijkt me fronsend aan en haalt dan zijn schouders op. 'Weet je dat zeker?', grapt hij knipogend, waardoor ik ook moet lachen. Ik knik. 'Tenzij je van plan bent mij te vergiftigen, heb ik wel het idee dat jij weet wat lekker is.' En alsof ik een perfect antwoord heb gegeven, licht Taco meteen op. 'Zeker weten dat ik dat doe', laat hij mij weten waarna hij richting een grote tafel loopt met allerlei soorten dranken op. Van bier tot sterk. Om eerlijk te zijn weet ik helemaal niet of ik er wel klaar voor ben om te drinken, maar als ik nu weiger krijgen ze misschien een voorgevoel. Ik wil er gewoon voor eens in mijn leven bijhoren; zo erg is dat toch niet? Ik kan natuurlijk altijd gewoon het bekertje in mijn hand houden en het niet opdrinken als ik me later nog bedenk. Als ik naar de mensen om me heen kijk, zal niemand dat doorhebben.

Ik schrik als ik op mijn schouder word getikt, maar voel me al snel opgelucht als ik zie dat het Victoria is. 'Kom, dan stel ik je voor aan de rest!', gilt ze boven de menigte uit. Ik lach, maar krijg niet de kans om antwoord te geven voordat Victoria mij aan mijn arm mee de menigte door trekt. Ik stoot nog tegen een paar mensen aan op onze weg, maar het lijkt niemand iets uit te maken. Iedereen zit volledig in zijn eigen wereldje en lijkt te genieten van elk klein dingetje om hen heen. Ik probeer om me heen te kijken en te zien waar we lopen, maar het is overal zo druk dat ik geen goed beeld krijg. Victoria, daarentegen, lijkt opvallend goed te weten waar ze is en heen wil gaan. Voor een kort moment vraag ik mezelf af hoe dat komt, maar dan bedenk ik me dat ze hier waarschijnlijk wel meer feestjes heeft gehad. Na nog geen minuut komen we aan in een kleine ietwat rustigere ruimte met een paar banken en een televisie. 'Jongens, dit is Bella. Bella, dit zijn Mason, Lillian en Stanley.' Victoria wijst naar drie mensen op de oude bruine bank. De linker, ik denk Mason, is lang en heeft rood haar met sproeten op zijn gezicht. Hij ziet er erg vriendelijk uit en lacht dan ook meteen zodra hij mij ziet. De middelste, ongetwijfeld Lillian, kijkt me ietwat minder vrolijk aan. Ze heeft lang blond haar en een gezicht die zo egaal is dat het me niks zou verbazen als zij model is. De laatste en rechter is dan denk ik Stanley. Hij is overduidelijk de knapste van het stel. Hij heeft gitzwart haar, een extreem aantrekkelijke lach en spendeert, wat je door zijn shirt heen kan zien, veel tijd aan sporten. 'Hey.' Stanley slaat op een vrije plek naast hem op de bank. 'Hier is nog plek.' Ik kijk even naar Victoria om te zien of hij het tegen haar of mij had. Ze lacht en knikt met haar hoofd om duidelijk te maken dat hij het in ieder geval niet tegen haar had. Ik loop met onzekere pas naar de lege plek en neem er plaats. 'Ben jij de nieuwe?', vraagt Stanley nieuwsgierig. Ik knik en speel wat nerveus met mijn haar. 'Dat ben ik', antwoord ik kort en bondig. 'Dus jij bent degene die tegen onze Evans in is gegaan?' Bij het horen van zijn naam, verstijf ik alsof ik bang ben dat hij elk moment tevoorschijn kan komen als iemand zijn naam zegt. Ik kijk Victoria aan, die inmiddels in een sofa tegenover ons is gaan zitten, maar zij is te druk bezig met de andere twee naast ons op de bank. Ik moet dit toch echt in mijn eentje oplossen...