Radio Nergens

1.

'Már dat is ok goēd áfgeloeëpe,' merkt mijn vader op.

Ik rol met mijn ogen. Ik weet niet of je die ene vijf op mijn diploma kunt zien als 'goed afgelopen'. 'Dit is anders. Het gaat om een bindend negatief studieadvies. Dat wil zeggen dat ik moet stoppen met de opleiding. Er valt niks meer te redden met herkansingen.'

'Zien d'r ok gén dinge die ge kunt doēn vur extra studiepunte? 'n Waerkstuk make of zó?' wil mijn moeder weten.

'Een werkstuk?' Ik trek een wenkbrauw op. 'Sorry, maar ik zit niet meer op de basisschool. Er zijn tien competenties waarvoor ik ieder minimaal drie voldoendes moet hebben en op dit moment heb ik zoveel onvoldoendes dat het gewoon onmogelijk is om dat nog voor elkaar te krijgen.'

Mijn vader schudt mistroostig zijn hoofd. De blik in zijn ogen is niet onbekend. Sinds hij zijn baan kwijtraakte schommelt zijn humeur dagelijks tussen neerslachtig en optimistisch. 'En ge wart nog wel d'n urste van d'n femilie dén ging studieëre. Wat gódde nòw doēn?'

Die woorden steken. Het is niet omdat hij de hele dag thuis zit, ik dat ook ga doen. Al zou ik eigenlijk niet zo goed weten wat ik anders moet. Daarbij ben ik van zijn kant van de familie misschien wel de eerste die is gaan studeren, maar aan mijn moeders kant was mijn tante de eerste. Maar goed, nu heeft het dorp tenminste weer iets om over te roddelen. 'Weet ik niet.'

Mijn moeder zet haar bril af en wrijft in haar blauwgrijze ogen, de ogen die ik heb geërfd. Net als vrijwel alles aan mijn uiterlijk eigenlijk. 'Dat kòs d'r ok nog wel beej.'

'O ja, want jij hebt er ook echt last van dat ik nu een nieuwe opleiding moet zoeken,' sneer ik naar haar. Waarom moet ze altijd alles zo op zichzelf betrekken? Voor haar zal het niet anders zijn dan wanneer ik gewoon een paar weken extra zomervakantie heb.

'Lesley,' zegt mijn vader streng. 'Ut is vur òs allemól enne moeilijke tied. Weej make òs gewoeën zörg um òw. Messchien hebbe we te veul van òw verwaacht en was de stap nor ut hbo toch te groeët vur òw.'

Ik kan het niet geloven. Is dit de man die tegenover familie, vrienden en collega's – ex-collega's inmiddels – altijd trots over zijn dochters vertelt? Over slimme Lesley die helemaal in Tilburg studeert en gedurende tentamenweken haar kamer praktisch uit komt om zich kapot te leren? 'Wil je daarmee zeggen dat ik maar mijn hele leven bij de Heimarkt moet blijven werken? Dat dat beter past bij zo'n dom iemand als ik?'

'Netuūrlek hedde mieër potentie as dat. Ik zie allieën dá'che ut d'r moeilijk mit het.'

Het stomme is dat ik dat niet eens kan ontkennen. Het was een grote stap van de middelbare school op het platteland naar de opleiding Journalistiek, in een stad hier bijna tachtig kilometer vandaan. Maar ik heb nooit geklaagd, ik heb altijd alles gewoon maar gedaan. En op een paar zenuwinzinkingen na dacht ik dat het goed ging. Misschien zag ik dat verkeerd. Misschien wilde ik alleen maar dat het goed ging.

'Dus ge het echt gén iedeej? Ok gén bepálde richting?'

'Nee.' Ik koos voor journalistiek omdat ik dacht daar veel te kunnen schrijven. Het is niet alsof er zo veel opleidingen bestaan waarbij dat kan. Waarom bestaat er niet gewoon een opleiding waar je leert om boeken te schrijven? Dat zou pas echt iets voor mij zijn.

Mijn vader krabt aan de grijze haartjes op zijn achterhoofd en slaakt een zucht. 'Welkom beej de klup.'

'Nou ja, jij weet tenminste wat je wilt.'

'En toch kan ik 't nie kriege.' Zijn mond is in een wrange streep vertrokken, iets wat ik hem niet kwalijk kan nemen. Als ik al een jaar werkloos thuis zou zitten, zou ik de hoop ook langzaam opgeven. Waarschijnlijk al veel eerder dan dat. Misschien is dat mijn lot. Zo vader, zo dochter, toch? Alleen heeft mijn vader dertig jaar voor dezelfde baas gewerkt voordat hij op straat kwam te staan. Het enige wat ik heb zijn twee zwemdiploma's en mijn papiertje van de havo. En mijn baantje bij de supermarkt, maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om daar de rest van mijn leven te blijven werken. Ik kan toch wel meer dan dát?

'Dus ge het nów aegelek al vekânsie?' wil mijn moeder weten.

Kun je het vakantie noemen als je niet zeker weet wanneer het zal eindigen? 'Zoiets.'

'As ge már nie daenkt dá'che niks hoeft te doēn dan. As ge toch thuus ziet, kunde best wat helpe.'

Natuurlijk. Het komt haar alleen maar goed uit dat mijn vader tegenwoordig een groot deel van het huishouden op zich neemt en nu heeft zij mij om de rest van de taken op suf te delegeren. Zolang zij maar lekker met een boek in de tuin kan gaan zitten.

Het wordt tijd om me van deze mensen te ontdoen. Ik wil me al in de richting van de gangdeur draaien als de achterdeur open en dicht gaat.

Een meisje met in een staart gebonden blonde krullen blijft met haar handen in haar zij midden in de keuken staan en zegt in een perfecte imitatie van onze ouders: 'Waorum zitte gillie binne? Ut is praachtig waer bute.'

Ik proest het uit. Dit is inderdaad precies wat ze zelf altijd zeggen als mijn zusje of ik binnen zitten terwijl het mooi weer is.

'Hé Quinn,' begroet mijn moeder mijn zusje met een schijnheilige vrolijkheid alsof ze dier begroeting niet gehoord heeft. 'Hoe was ut op schól?'

Mijn zusje rolt met haar ogen. 'Hetzelfde als altijd. Te veel begrijpend lezen en te weinig voetbal.'

Mijn moeder lacht. 'Ge kunt nie altied allieën már voetballe.'

'Waarom niet? Gaan we het zwembad opzetten?'

'Nieë,' antwoordt mijn vader resoluut. 'Maerge wert ut nog már twintig graode.'

'Oké, dan ga ik buiten spelen.' Voor iemand nog iets heeft kunnen zeggen, is Quinn alweer door de achterdeur verdwenen. Als negenjarige is buitenspelen met vriendinnetjes natuurlijk veel belangrijker dan rondhangen met je familie.

Ik hijs mijn rugzak verder over mijn schouder. 'Ik ga naar boven.'

'Waorum?' wil mijn moeder weten. 'Ge hoeft nów toch gén huuswaerk mér te make?'

'Ik wil gewoon even van jullie af zijn.' Het is het eerlijkste antwoord dat ik haar ooit heb gegeven. Ik voel dan ook een zweempje tevredenheid in mijn verder lege, donkere binnenste terwijl ik de deur naar de gang door loop.

Twee verdiepingen hoger smijt ik mijn tas op de vloer bij de kledingkast neer. Zonder erbij na te denken, laat ik mezelf in de grijze pluchen bekleding van mijn bureaustoel zakken en start mijn laptop op. Hetzelfde ritueel als na elke schooldag, na elke werkdag, na alles eigenlijk. Het zachte gebrom van de processor en mijn map vol schrijfprojecten hebben een rustgevende werking op me.

Ik open een project waar ik afgelopen zondag aan begonnen ben en laat mijn ogen over de laatste regels glijden die ik geschreven heb, vanmorgen voordat ik naar school vertrok. Het verhaal gaat over een meisje dat bang is dat haar ouders gaan scheiden en daardoor wegvlucht in de muziek van haar band. Ik heb al ruim tienduizend woorden en het voelt nog steeds goed om eraan te werken. Misschien kan ik hiermee eindelijk weer eens iets langs afmaken. Ik heb nog nooit een verhaal geschreven van meer dan twintigduizend woorden, maar ik heb het gevoel dat ik hiermee nog veel verder zal kunnen komen.

Misschien is dit wat ik moet doen met mijn leven; geen opleiding meer volgen, maar er zo snel mogelijk een bestseller uit persen. Als dit mijn werk zou zijn, zou niemand er iets van zeggen dat ik de hele dag thuis ben. Alleen weet ik zelf ook wel dat zoiets in het Nederlandse taalgebied heel moeilijk is, zeker in het genre waarin ik schrijf.

Met een zucht zet ik mijn vingers op het toetsenbord voor de volgende zin. Dit heeft tenminste nog niemand van me afgepakt. In plaats van de komende weken vierentwintig uur per dag lopen stressen over school kan ik lekker schrijven. Zit er toch nog een voordeel aan dit hele gedoe. O, en in het tweede jaar zouden we radio gaan maken, daar ben ik ook niet rouwig om dat ik dat niet mee hoef te maken. Ik hou er niet van om mezelf te horen praten. Dat is waarom ik schrijf.

Vandaag hoef ik van mezelf even nergens meer aan te denken. Ik wil nu alleen maar schrijven. Morgen bedenk ik wel wat ik met de rest van mijn leven ga doen. 

- - -

AN: Dit verhaal speelt zich dus af in 2012. In Word kan ik dat er heel mooi boven zetten, maar Wattpad ziet er net wat anders uit, dus ik hoop dat het zo duidelijk is.