🤣ღმერთო გადმოგვხედე🙏

😕ცოტა დაგრუზული😭

სანამ კითხვას დაიწყებთ მინდა გითხრათ რომ ერთი თავი დავიგრუზოთ მარტო😁

  ბოლოს სიბნელე მაგრამ არა ჩემთან...

  -ღმერთოოოოოოო, ნაილლლლ-განწირული ხმით ვიბღავლე და ჩემი საყვარელი ადამიანის თავი კალთაში ჩავიდე. ქერა თმებში ალაგ-ალაგ სისხი ქონდა. ღმერთო, მე მას დავეჯახე-ვინმემ სასწრაფოს გამოუძახეთ! გთხოვთ, მიშველეთ-ბოლო ხმაზე ვკიოდი. ჩემს გამო მას რამე რომ დაემართოს თავს არ ვიცოცხლებ. მისი სისხლი ჩემს მაიკაზე და ხელებზე იყო. მის ლამაზ თვალებს ვეღარ ვხედავდი, ვერ ვხედავდი მის თვალებში ნაპერწკლებს. ჩემი ცისფერთვალება წიწილა. უცებ სირენების ხმა გაისმა. ცხარე ცრემლები ჩემს ლოყებს ასველებდა, უსირცხვილოდ მიიკვალავდა გზას ჩემს ლოყებზე.  ნაილის ხელი ხელში მეჭირა. უცებ ის წამართვეს.

  -მეც წამოვალ-ძლივს ამოვილაპარაკე და ნაილთან ახლოს დავიკავე ადგილი, აპარატის ხმა ჩემს ყურს ყველაზე საშინელი მუსიკასავით ჩაესმოდა. ვსო სამყარო გაჩერდა აღარ მოძრაობს, რადგან ჩემი სამყარო ახლა იქ წევს და ვერ მოძრაობს. ნაილის ცივი ხელი ხელში მეჭირა და ისე ვწჭიდებოდი თითქოს ვინმე მართმევდა. მართალიც არის მას მართმევდნენ და მე კიდევ მის გაშვებას არ ვაპირებდი, არ ვაპირებ დავთმო ჩემი ცხოვრება. სავაადმყოფოში მივედით. თეთრი დერეფანი, ექიმები, საოპერაციო, აპარატის ხმა, ჩემი თავი ოთხი რამ რაც ახლა ყველაზე მეტად მძულს. ჩემს გამო მოხდა. მე რომ არ ამომეჩემებინა ტარების სწავლა ჩემი წიწილაკო ახლა იქ არ იქნებოდა.

  -ვივიან-ლიზიმ ჩემი სახელი დაიძახა და ძალიან მაგრად ჩამწხუტა. ღმერთო როგორ მჭირდებოდა ახლა ეს.

  -ჩემი ბრალია-ამოვიქშუტუნე მის ყურთან. გასწორდა ჩემი თავი ხელწბში მოიქცია და თვალებში შემომხედა

  -მისმინე ეს არავის ბრალი არ არის.

-ჩემი ბრალია, ჩემი, ამის დედაც-თითები თმებში ავიხლართე და მაგრად მოვქაჩე.