Ο Κολλητός του αδελφού μου[1]

ζήλια

"Ε κυρία συγνώμη απλά πέρασα από το γραφείο του διευθυντή"

Ψέματα αλλά μου έχει πει ο θείος οπότε αργό να λέω αυτό και να κάθομαι

"Τέλος πάντων να χαίρεσαι το όνομα σου κάτσε κάτω" μου λέει και της χαμόγελαω

"Ευχαριστώ πολυυ" αφού ακούω και μερικά ακόμα πάω στην θέση μου δίπλα στην Μελίνα

"Χρόνια πολλά κολλητουλα 
να χαίρεσαι το  ονομαα σου" μου λέει και με περνει αγκαλιά

Οξυγόνο χρειάζομαι οξυγόνο

"Μελίνα θέλω να αναπνευσω"

"Αχ ναι συγνώμη απλά έχεις τόσο ωραίο όνομα "

Μου λέει και γελάω

Η ώρα περνάει γρήγορα και χτυπάει κουδούνι. Άντε τώρα να αντιμετωπίσεις τον Κώστα

"Λοιπόν Αριάδνη γιατί άργησες δεν σου έχω πει να μην αργείς?" Φωνάζει ο Κώστας πλεισιαζοντας εμένα και την παρέα μου

"Απλά δεν άκουσα το ξυπνητήρι μην φωνάζεις θα μου κάτσει η μπουγάτσα"

Του απαντάω και γελάει. Ο Γιάννης που είναι?

Δε δεν τον έχω δει και πρέπει να μου πει τις γνωστές ευχές στο κάτω κάτω είναι ο μόνος που με φωνάζει Αριάδνη

Σου είπε μέσο ινστα

Δεν μετράει αυτό φωνουλα δεν μετράει

[...]

"Ωραία όλα αυτά αλλά εδώ και 10 λεπτά με έχετε πριξει καλέστε οποίων θέλετε εγώ πάω τουαλέτα" λέω στον Κώστα και στην Μελίνα

Εδώ και 10 λεπτά τσακώνονται για το ποιους θα καλέσουν στο πάρτυ που μου ετοιμάζει ο Κώστας το βράδυ με την ευκαιρία που λείπουν οι γονείς μας

Μόλις μπαίνω στην τουαλέτα ακούω βογκιτα και αϊδιαζω

Πάτε σπίτι για αυτές της δουλειες αμάν

"Ααχ ναι Γιάννη και άλλο" ακούω την Ιωάννα να λέει

Όχι δεν είναι ο Γιάννης ο γνωστός

Ξαφνικά είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Αλλά γιατί δεν χρειάζεται έτσι και αλλιώς είναι ξεκάθαρο τι νιώθει για εσένα