Ματωμένα Ρόδα

Επιστροφή στο παρελθόν

Η ζέστη ήταν ήδη αποπνικτική, ένιωθε τον ιδρώτα να κυλάει στην πλάτη της αν και η απόσταση που είχε διανύσει ήταν λίγα μέτρα. Έφτασε στην εκκλησία αφού είχε αδειάσει σχεδόν το μπουκάλι νερό που αγόρασε από το περίπτερό έξω από την πολυκατοικία που έμενε. Μπαίνοντας στον προθάλαμο ξεφύσηξέ ευχαριστώντας όποιον είχε καταφέρει να διατηρεί τον χώρο δροσερό.

Ο πάτερ-Σπυρίδων την περίμενε στο κυρίως μέρος της εκκλησίας, καθισμένος σε μια καρέκλα με ένα κομποσκοίνι ανάμεσα στα δάχτυλά του. Δεν τον είχε δει για περίπου έξι μήνες, αλλά έμοιαζε σαν να είχαν περάσει χρόνια. Σαν να είχε μεγαλώσει χρόνια μέσα σε λίγους μήνες.

"Καλώς την!" της χαμογέλασε για μια στιγμή πριν το πρόσωπό του πάρει μια έκφραση πόνου.

Γονάτισε δίπλα του προσπαθώντας να τον αγκαλιάσει, "Που πονάτε, τι έγινε; Να φωνάξω κάποιον;" ένιωσε τα μάτια της να υγραίνονται και προσπάθησε να μην το δείξει.

Η φωνή του ήταν ήρεμη, "Δεν χρειάζομαι τίποτα παιδί μου, κάθισε όμως. Έχω μήνες να σε δω. Κάθισε δίπλα μου και πες μου τι έγινε."

Με μεγάλη προσπάθεια συγκράτησε την απαίτηση να μάθει τι είχε γίνει και ακολούθησε τις οδηγίες του. Μετά από τα χρόνια που πέρασε μαζί του ήταν δύσκολο να μην κάνει αυτό που της ζητούσε.

"Από που να ξεκινήσω," ένα αχνό γέλιο πριν το βλέμμα του την επαναφέρει "Είμαι καλά!" του είπε. "Απλά δουλεύω αρκετά."

"Και ο Κώστας;" την ρώτησε και κούνησε το κεφάλι του, "Ξέρω ότι έχετε χωρίσει. Θέλω μόνο να ξέρω ότι είσαι καλά." της είπε.

"Όπως είπα, είμαι καλά. Ήρθα για να σας δω." Δάγκωσε τα χείλη της για να μην αρχίσει τις ερωτήσεις. Έπιασε το χέρι του και απλά περίμενε.

"Έλαβα τα αποτελέσματα την προηγούμενη εβδομάδα. Έχω αποδεχτεί την μοίρα μου." Της χαμογέλασε χαϊδεύοντας τα μαλλιά της.

Τον κοίταζε χωρίς να μιλάει για λίγα λεπτά. "Δεν παίρνει θεραπεία; Πόσο χρόνο δίνουν;" Ρώτησε χωρίς να τον κοιτάζει, δεν θα έμενε ψύχραιμη αν τον κοίταζε. "Σε ποιον γιατρό πήγατε;" στην τελευταία ερώτηση η φωνή της ήταν σπασμένη.

«Βασιλική... πρέπει να σου μιλήσω για κάποια πράγματα και δεν είναι εύκολο.» είπε μόνο αλλά η Βίκυ δεν ήθελε να ακούσει.

«Έχουμε χρόνο να μου πείτε τα πάντα.» του είπε ενώ δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό της.