KÜL'

"YANGIN'DAN SON BEŞ."

Ağlıyorum, şarkının sözlerini yazmayı bitiriyorum. Sözleri yazılmış bir şarkı artık. Uzaktan geliyor defolu keman sesi, yaralı bir kuşun sesi.

Sonra sen uyanıyorsun. Ellerin kalbinin üzerinde, öyle solgun öyle yorgun görünüyorsun ki, o an anlıyorum benim gördüğüm rüyanın devamını gördüğünü.

Bana bakıyorsun. Ellerin saçlarıma dokunuyor ilk önce. Şakağıma vuruyorsun kalbinin atışını. Ben masanın başında savaşın ortasında oturuyorum. Sen savaşın ortasına ellerinde benim kalbimle geliyorsun. Seni kendi kalbimle vurmam için.

Sayısız kere saçlarımdan öpüyorsun, kuşların sesini dinliyor bana huzur veriyorsun ve şunu söylüyorsun. "Geçmesini istiyorsan, benimle bu şarkıyı söyle." burukça gülümsüyorum. Başımı iki yana sallıyorum. "Yapamam, geçmez," yutkunuyorum. 'Bak bu yara değil bu artık yangın dahi değil bu Ateş. Sonu yok bunun." Dizlerinin üzerinden ayağa kalkıyorsun, duvarda duran o kırık kemanı alıyorsun ellerine. Sonra tekrar Yanıma oturuyorsun. "Ateşe yangınımızı tutarız bizde" Gülümsüyorsun. Yorgun bir gülümseme bu "Şeytanın inimize girmesini değil, şeytanın inine girmeyi istiyoruz biz. Unutma, bizim inimizde melekler uyuyor. Biz sadece melekleri uyandırmamak için gidiyoruz. Bu Ateş bizi söndüremez,"

Ağlıyorum. O kadar çok ağlıyorum ki biliyorum, ateşi yakacağız.

Ellerim kağıdı buluyor. Titreyerek tutuyorum. Gözyaşlarımı susturuyor, şarkıyı söylemeye başlıyorum.

Bir gezegen içinde, kimsesiz bir çocuktum.

Bir Meleğin adımlarını buldum.

Beni sevdin mi?

Meleklerin kanatlarını çaldım.

Sırtına kanat yaptım.

Beni sevdin mi?

Cennetin kapılarını örttüm yüzüme.

Almadım içeriye kimseyi.

Beni sevdin mi?

Çiçeklerini sulamanı hiç istemedim.

Toprağa küstürdüm tüm kimsesiz çocukları.

Beni sevdin mi?

Ateşinle yandım, Ateşimle yaktım.

Bu yangını söndüremedi melek kanatların.

Beni sevdin mi?

Evini yaktım, kalbini evim yaptım.

Çatısını kırdım, üzerine yağmur yağdırdım.

Beni sevdin mi?

Avuçlarına Gökkuşağı çizdim, renklerimi sen yaptım.

Yağmuru hiç sevmedin, göğsünü yangın yaptım.

Ben sevdin mi?

Yağmurları susturdum, susturduk.

Gökyüzüne yangın yağdırdık.

Bizi sevdin mi?

Kimsesiz bir kadının kalbi sana hediyeydi.

Kimsesiz bir adamın kalbini yangın yaptık.

Bizi sev. Bizi sev. Bizi sev.

Biz siz ağlamayın diye, tüm yağmurları yuttuk.

Yağmuru da Yangın yaptık.

Bizi sevdin mi?

Beni sevme, sana verdiğim kanatları, kendimi kanatarak geri alacağım.

Beni sevme, sana verdiğim yangını kül edeceğim.

Ama sen yine de bizi sevdin mi?

Sustuk. Sevgilim satırlarımız bitti, yağmur yağdı. Yandık. Biz o gün sabaha kadar sadece yandık. Biz o gün sabaha kadar ağladık. Ellerin buldu yine avuçlarımızı, konuşmadık. Sesimiz kısıldı, sağır olduk aynı şarkıyı dinlemekten ama hiç dinlemeyi bırakmadık.

Sevgilim o kaburga bizi saklamaz.

Sevgilim bu şarkı bitmez, bu defolu Keman sesi susmaz.

İçinden dolaşan o sarmaşıkların makası benim yangınım, seni en ince yerinden keser ama atmaz bir daha.

Sen beni çiçeklerimin mezarında uyumaya alıştırdın.

Şimdi sana tekrar soruyorum.

Beni sevdin mi?

Ve yangın fısıldadı.

Sevdiğim için yandım.

🌹

Umarım beğenirsiniz.

Mutlu kal.