Syntax Error - O N E S H O T S T O R Y

SYNTAX ERROR

"A-ano, k-kasi. K-kailangan ko n-na k-kasing umalis. S-sige, bye." nauutal kong sabi. Pilit kong tinatanggal ang pagkakahawak nya sa kamay ko. Pero mas hinigpitan nya pa ang pagkakahawak nya sa akin.

"Bakit mo ba ako iniiwasan?" mariin nyang sabi. Now, I know. I.... I love him so much. Ghad, how can I be so stupid? Nagsisimula ng mangilid ang luha ko. Alam kong nauubos na ang pasensya nya sa akin. Hinawakan nya ako sa both end ng aking balikat at malakas akong itinulak sa pader. Mahigpit nya akong hinawakan sa aking panga.

"Look at me." mariin nya ulit na sabi. Humigpit ang pagkakahawak nya sa akin sa panga. That's the cue, my tears start falling to my cheeks. "Please, let me go." pakiusap ko sa kanya. Natigilan naman sya. Naramdaman ko ang pagluwag ng pagkakahawak nya sa aking panga at balikat. I get that chance to ran away from him.

Again, I cried for him. This time, really hard. But, I guess expect the unexpected do really exist, huh? It's 3rd week of September. At ganon pa rin ang ginawa ko. Pilit ko pa rin syang iniiwasan. He's my classmate almost of my subjects so I'm having a hard time. There's this once na nahuli ko syang tumitingin sa akin. O di kaya ay tinatapunan nya ako ng papel na may nakasulat na. 'Good Morning!'. At kung ano-ano pa.

But, today is different. Hindi pumasok si Roger. Actually, hindi lang ngayon. Magtatatlong buwan na mula ng umabsent sya. Wala kahit na sino ang may alam. Ang alam lang namin isang araw hindi na sya pumasok. Kada-minuto ay napapatingin ako sa upuan nya. This is not the first time na hindi ko sya na-miss. Nakapagtataka rin ang pag-absent nya. Usually kasi pumapasok sya kahit may lagnat, sipon, ubo. May time pa nga na pumasok sya sa school na pilay. Unbelievable, right?

Hayy, I miss him. So much.

In the middle of the class bigla na lang tumunog ang emergency button. Nagpanic kaming lahat pero hindi rin iyon nagtagal. Napatigil rin sa pagtuturo ang aming prof.

"All students of Grizzinburg Academy, proceed to the field, for we have some announcements."

"All students of Grizzinburg Academy, proceed to the field, for we have some announcements."

Napatigil naman kami sa pagpapanic ng marinig iyon. Marami sa amin ang nakahinga ng malalim ng marinig na isa lang pala itong announcement. Mabilis na tinapos ng aming professor ang aming klase para makapagproceed na kami sa field. Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako kung bakit kami sa field pinapapunta. Nandyan naman ang gymnasium. Anyways, mabilis kung iniligpit ang aking mga gamit saka sumunod sa mga estudyanteng lumalabas.

Pinili kong upuan ang nasa likod na parte para kapag natapos na ang announcement ay hindi ko na kailangan makipagsisikan sa mga tao. Isa pa sa pinagtataka ko ay kung bakit kami tinipon-tipon lahat. Pwede namang room to room ang announcements by Supreme Students Government.

Nakita kong nakatayo sa gitna ng stage si Mr. Griz. Ang dean ng Academy. Inabutan sya ng microphone ng isang staff.

"Good morning, Grizzinburgs." bati nya sa amin.

"GOOD MORNING MR. GRIZIN!" malakas na bati naman namin sa kanya.

"So today, I have a very special announcement. I know all of you are not aware but I have a son inside this academy." panimula nya. All of us gasp. Oh god, really? Bakit hindi ko napansin?

"Hindi ko sya gustong itago. But, he asked for it. He told me not to tell any of you about our relationship. You know what's funny? Because of a girl." natatawa nyang dugtong. Oh my god! I want to meet him.

"You know, my son is known as an ultimate player from his school. A total jerk and asshole. Pinipilit ko syang lumipat dito para tumino. But he refused. Alam nya kasing madali ko lang sya mapapasunod kapag dito sya nag-aral. And he doesn't like the idea of being controlled. Kaya naman nagulat ako ng sinabi nya sa akin na lilipat daw sya ng school. I asked him why. And as a jerk, he said. None of your business, old man." He continued. Ah, they are so adorable. Mahal na mahal siguro ni Mr. Griz ang anak nya.