Syntax Error - O N E S H O T S T O R Y

SYNTAX ERROR

Mabilis akong nagtago sa may likod ng pader upang hindi nila ako mapansin. I hold back my breath to make sure that they won't hear me. Nang wala na akong marinig na sigawan doon lamang ako nakahinga ng malalim.

I decided na ituloy ang pagpunta ko sa library. But I guess that was a wrong move. Paghakbang ko pa kasi. A pair of arms pull me and slammed on tha wall. Mariin akong napapikit.

"Look at me." A man with husky and deep voice command me. It's Roger. Hindi ko naman sya sinunod. I keep my eyes shut. "Look. At. Me." mariin nyang sabi saka ako hinawakan sa baba.

I gently open my eyes. And I saw a pair of dark eyes. Intently looking at me. "Why are you hiding yourself from me?" Those husky, deep voice gives me shivers.

I avoided his gazes. "W-what are y-you t-talking about. I-i'm not h-hiding f-from you. W-why would I?" I wanna kill myself from stuttering.

Naramdaman ko naman ang pagporma ng ngisi sa mukha nya. "Fine. Yes, I'm hiding. Now what?" inis kong sabi.

"Nothing." pilyo niyang sabi habang nakangisi. Saka tumalikod sa akin at umalis.

Argh! I hate you, Roger! He's so arrogant. That day I promise myself that I will not fall for someone like Roger.

We are so different. He likes noise while I hate it. He doesn't love books while I do. He's arrogant and a jerk. While me, I... I am me? Aish!

But, I guess opposite do attracts to each other. Months later, I feel something strange for him. I don't know how or when. But I just realized it when I saw him with Madison, one of the popular girls in our school.

Reading is one of my hobby. My day won't be wonderful kapag hindi ako nakakapunta sa library kahit isang beses. Tahimik kasi rito. Walang mang-iistorbo sa'yo. Damang-dama mo ang tahimik na paligid.

Pero nasira iyon sa dahil sa isang mahinang pagtawa ng kung sino. I usually read at the corner of the library because no one goes here. Kaya nagtaka ako ng may marinig akong mga boses. Dahan-dahan akong tumayo mula sa pagkakaupo sa sahig.

"Hihihi, stop it." a girl said with a flirty tone.

"Don't you want it?" Nanlaki ang mga mata ko. That voice. I know who is it. Roger.

Dali-dali akong sumilip sa likod ng cabinet at tama nga ako. Si Roger. Kasama nya si Madison. Medyo nagulat ako ng makitang magkasama sila. It's my first time na makita silang magkasama. Minsan kasi ako ang kasama nya. Pero hindi para lumandi kundi para mamisti. I don't know why. But I can feel something inside my heart. It's aching. Napahawak ako sa may bandang dibdib ko. Oh god! This can't be. I just realized that I falling for him. All this time, I hate him because I'm falling for him? But, how?

Muli ko silang sinulyapan. Now, they're lying on the floor still flirting with each other. Narealize ko din kung gaano kalayo at magkaiba ang aming mga mundo.

We can't be together. 'Yan ang mapait na katotohanan. Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang luha ko. Mabilis ko itong pinunasan at dali-daling lumabas ng library. I never imagine na mahuhulog ako sa isang katulad ni Roger. The total opposite of me. That night, wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak. Umiyak sa mapait na katotohanan. Hanggang sa makatulog ako.

The next day, I've come up with a plan na iwasan na lang si Roger para hindi lumala 'tong nararamdaman ko. I have a hunch na the more na makita ko sya, the more na mahuhulog ako. Which is bad. Falling for someone like Roger is bad. He's a beast. Masasaktan lang ako sa kanya. But, I was wrong. Again. I'm falling for him fast and hard.

"Hey, talk to me." utos sa akin ni Roger. Plano ko sanang pumunta sa libriary nang makasalubong ko sya. Tatakbo na sana ako mula sa kanya ng hugutin nya ang kamay ko papalapit sa kanya.