Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 1

P.O.V. Joshua
Het is nu 1 jaar later en ik ben 17 jaar geworden. Ik ben geestelijk en lichamelijk helemaal gebroken. Ik eet weinig tot niks, ik heb geen vrienden én geen familie. Ik woon nu in een weeshuis en ben elke dag aan het werk om zo geld te sparen voor een eigen huisje.

Ik ben aangekomen op school en ik zet mijn fiets in de fietsenstalling. Volgens mij weten de mensen op school niet eens dat ik besta. Ik loop met voorovergebogen naar binnen. In mijn kluisje doe ik mijn boeken en jas. Even blijf ik staan en spreek ik mezelf moed in voor deze dag. Ineens begint er iemand hard te lachen. Ik kijk om en zie daar Boris met zijn vrienden staan. Hij is populair en heel erg knap. Niemand weet het, maar ik ben gay. Dit wil ik graag zo houden, want ja: niemand houdt van homo's.

Ik vind Boris al een tijdje leuk, maar er zijn een paar belangrijke en makkelijke redenen waardoor het nooit iets word:
Één, hij is hetero.
Twee, hij weet niet dat ik besta.
En drie, wie wilt er nou iets met een gebroken persoon.

Ik zucht teleurgesteld en doe mijn kluisje dicht. Ik loop alvast naar het lokaal toe waar ik aan mijn vaste tafel ga zitten. Het is helemaal rechts achterin de hoek, waar ik niet opval.

Tijdens de les gaat de deur open. Ik let er niet op en blijf naar buiten staren. Ik merk dat er iemand naast me gaat zitten, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik voel een tik op mijn schouder en ik draai me geschrokken om. "Raak me niet aan" fluister ik zacht. Zo zacht dat hij me waarschijnlijk niet gehoord heeft. "Wie ben jij?" Vraagt de jongen. Ik kijk op en zie dat het Boris is. "Joshua" zeg ik maar. "Ben je nieuw?" Ik schud mijn hoofd. "Ik zit al vanaf de tweede bij je in de klas" zeg ik dan maar. Hij wordt rood. "Oh" Ik reageer er niet op en kijk weer naar buiten. "Is er iets dat ik voor je kan doen?" Vraagt hij. Ik kijk hem aan. "Waarom?" Hij haalt zijn schouders op. "Je lijkt niet zo blij" "Dat ben ik al jaren niet meer" Ik heb wel weer genoeg gezegd voor vandaag en houd mijn mond.

~na school~
Ik loop de school uit, naar mijn fiets. Boris heeft me de rest van de dag, gelukkig, met rust gelaten. Ik stap op mijn fiets en ga dan weer naar het weeshuis. Ik zet mijn fiets in de gezamenlijke fietsenstalling en loop dan rechtstreeks door naar mijn kamer. Ik gooi mijn tas in de hoek van mijn kamer en laat me op mijn bed vallen.

Ik pak het fotolijstje van mijn nachtkastje af en kijk ernaar. Ik sta er vrolijk op met mijn ouders die me allebei een kus op mijn wang geven. Ik haal mijn vingers over hun gezichten heen en glimlach zwak.

Mijn moeder is op mijn 5e overleden aan kanker. Mijn vader is daarna het verkeerde pad op gegaan. Hij schold me uit en mishandelde me. Dat heeft hij dus 11 jaar lang gedaan... Daardoor was ik al gebroken, maar nadat hij me gebrandmerkt had, werd het nog veel erger.

En nu zit ik dus hier, in een weeshuis, zonder vrienden. Ik heb alleen contact met een medewerkster, Ashley. Zij hielp me door alle moeilijke periodes. Zij is ook de enige die weet dat ik homoseksueel ben.

De deur gaat open en ik zie Ashleys hoofd om de hoek verschijnen. "Hey" "Hoi" zeg ik zacht terug. Ik zet mijn fotolijstje terug op mijn nachtkastje en ga weer rechtop zitten. "Wat kom je doen?" Vraag ik, ook al weet ik het antwoord al. "Praten" Ik zucht. Één keer in de week, op dinsdag, komt ze naar me toe om te praten. Zo wil ze dat ik weer normaal ga leven.

"Oké" zeg ik zuchtend. "Wat heb je deze week meegemaakt?" Vraagt ze. "Boris kwam in de les naast me zitten" zeg ik zacht. "Oeh, wat zei hij" "Hij vroeg wie ik was en of ik nieuw op school was" zeg ik zuchtend. "Oh, dat is minder goed nieuws" zegt ze zacht. "Ik kan net zo goed al opgeven" "Nee, niet doen! Ik wil dat je het een kans geeft" zegt ze tegensprekend. "Hij is toch hetero!" Zeg ik. "Dat maakt niks uit. Misschien is hij wel helemaal geen hetero" "Hij ziet er niet uit als een gay iemand" "Jij ook niet. Nou, ander onderwerp. Is er nog iets anders speciaals gebeurd?" "Nee. Alles gaat gewoontjes" Ze knikt. "Oké. Dan ga ik weer verder met de administratie zegt ze zuchtend." "Succes. Doei" "Doei Josh"

Als ze de kamer uit is gelopen, laat ik me met een zucht op het bed vallen. Ik sluit voor even mijn ogen, niet wetend dat ik in slaap ben gevallen.