Hayatımız birbirini anlamayan insanlarla dolu . Her birimiz kendi derdimizi daha büyük bir dert sanıyoruz . Bencilce davranmaya alışmışız kendimizi düşünüyoruz sadece. Kulağımız herkese tıkalı sadece kendimizi duyuyoruz. Yüksek sesle dinliyoruz kendimizi , niye bunlar hep beni bulur, niye hep benim başıma gelir diye dövünüyoruz . Bilmiyoruz ya da bilmemekten geliyoruz derdimizin canımızı acıtmayacağını. Belki de alışkanlık bu belki de bahane,hayatta yapmaktan korktuğumuz şeyler için ürettiğimiz bir bahane. İnsanların bizi baskı altına almasından korktuğumuz için ve ya yeni sorumluluklardan çekindiğimiz için onlara karşı koyduğumuz bir duvar sadece. Kötü bir ilişki tecrübesi edindikten sonra hayatıma giren herkesin önüne bu duvarı koydum. Bu duvarı aşmaktan korkuyordum aynı zamanda da duvarı aşabilecek güce de sahiptim. Artık alışkanlığım olmuştu susmaya ve aynı zamanda içimde çığlıklar atmaya alışmıştım.
