Unpredictable

Where it all started..

Bereid je voor Lana, je zult een nieuw
jaar tegemoet gaan. Een nieuw jaar vol met gezeik, gezeik over alles. Hopeloze gedachtes gaan door me heen. "Liefje, je hebt nog maar één uur!" zegt mijn moeder. Ik mompel wat terug, en ga voor de spiegel staan. Wacht.. Ik heb nog maar één uur! Ik ben nog helemaal niet klaar! Gelukkig heb ik mijn koffer al klaar, maar ik zie er vreselijk uit. Nadruk op vreselijk! Ik neem snel een douche, poets mijn tanden, maak me op, kleed
me aan, en in een record van 30
minuten ben ik klaar. Ik zie er best goed uit. Ik zucht, ik hoor mijn moeder de trap oplopen. Mijn kamerdeur gaat open. "Zo, dit is het dan." "Mam, c'mon. Ik ga niet dood? Je wilde dit zelf heel graag!" Een diepe zucht verlaat haar mond. "Ja schat, ik ben heel blij. Maar je zult 3 uur van mij vandaan zijn, red je het wel?" Ik knik, en sta op. "Ja, zullen we nu gaan?" Ze staat op en gaat naar onder. Ik volg haar, en zeg mijn zusje gedag. Ze kijkt me nieteens aan, al verbaast het me niets. We lijken sprekend op elkaar, maar ze mag me totaal niet. Niet dat het me wat boeit, eerlijk gezegd. "Let's go!" zegt mijn moeder. We pakken mijn spullen en lopen naar de taxi. We stappen in, en het zal een lang duren. Dag huis, hallo studentenschool.. Ik zet mijn Ed Sheeran playlist op, en doezel zo
weg. "We zijn gearriveerd! Is het niet prachtig? Het is zo beeldvormig," mijn moeder ratelt maar door. "Lana? Lana! We zijn er al!" "Ja, ik weet het." We stappen uit, en we pakken mijn spullen. Wauw, het is inderdaad prachtig. Een groot nadeel; mooie school betekent nette kinderen. Kakkers, met polo's. Alleen maar tienen. Niet dat daar wat
mis mee is, ik haal alleen maar negens en hoger. Maar waar ik echt niet tegen kan zijn die nette opgevoede 'barbiepoppen'. Ik neem afscheid van mijn moeder, en na honderden moedspreuken laat ze me eindelijk gaan. Wel pas toen ik had beloofd elke dag te bellen (!) Ik pak mijn koffers en loop - nee, slenter - door de gangen heen. It's huuuge. Ik zal hier elke dag in verdwalen. Dan maar iemand om hulp vragen. "Ehm, kun je me misschien helpen?" vroeg ik aan een meneer, die zeker weten een leraar is. "Je bedoelt U! Kunt U me helpen! Fatsoen deze dagen!" en hij loopt weg. Lekker aardig. "Dat is meneer Ritchen, je hebt het aan de verkeerde gevraagd. Niemand mag hem, en hij mag niemand." zegt een jongen. Hij lijkt mijn leeftijd wel. Hij heeft blauwe ogen, bruin haar, en hij is best aantrekkelijk. "Oh, en jij bent?" vraag ik. "Louis." "Hey, ik ben L.." Louis onderbreekt me: "Stop, ik hoef niet te weten wie je bent." en hij loopt weg. Lekker aardig hier. "Trek je niets van hem aan, dat is Louis," zegt een verlegen meisje. "En ik ben Anna." Eindelijk, iemand die wel kennis wilt maken. "Hoi, ik ben Lana." "Hey, Louis is altijd zo. Hij is dé badboy van Crotchshigh" "Crotchshigh?" vraag ik onhandig. Ze giechelt "Ja, zo noemen we deze school. St. Prock College is afgezaagd." Ik mompel maar wat. "Ah, oke. Kun je me misschien aanwijzen waar kamer 19 is? Verdieping B." "Wat leuk! Ik heb mijn kamer ook op verdieping B! Volg maar." Ik slenter achter haar aan. Ze biedt nieteens aan om me te helpen met mijn bagage. Ik mag die Louis wel. Hij doet me denken aan mezelf. Ook zo afstandelijk van de rest. Op de middelbare school was ìk de badgirl. Wel met hoge cijfers natuurlijk. Een engeltje voor de leraren, een duivel tegenover de leerlingen. Ik heb wel een hart, het is gewoon dat ik mensen niet toelaat. "Kut! Tyfuszooi!" vloek ik. Mijn koffer is gevallen op mijn teen. Iedereen staart me aan. "God vergeef haar voor haar taalgebruik. Lana, pas je een beetje op je woorden?" zegt Anna. "Ja wat is dit, een christelijke kerk?" zeg ik, en ik loop door. Ik vind me weg wel met de bordjes, ze heeft me toch niet echt geholpen. "Hulp nodig?" vraagt iemand. Hij is blond, blauwe ogen en heel schattig. Kalm reageren, niet bot doen Lana! "Graag, ik moet naar kamer 19." Hij glimlacht en neemt mijn koffers aan. Na 1 minuut zijn we er. "Voìla, hier zijn we." "Bedankt, echt bedankt." zeg ik dankbaar. "Geen probleem, ik ben Niall." "Lana" Hij glimlacht, zijn lach is zó leuk! "Ik zie je wel weer, veel plezier hier op Crotchshigh!" Ik glimlach, en ga naar binnen. Wauw, het is ruim en heel
mooi. De kamer is ingedeeld in twee delen, en zo te zien heb ik een kamergenoot. Ik pak m'n spullen uit, en pak mijn plattegrond. Wat is hier allemaal te doen op een zaterdag? Argh, niks dus. Ik kleed me om, maak
me op en verlaat mijn kamer. Tijd om
deze school te verkennen. Het is druk, groepjes bij groepjes. Ik loop maar naar buiten, het schoolplein op. Veel beter, minder druk. "Je hebt 't niet? Je hebt 't niet?!" "Ik probeerde het, echt!" "Dit was je 2e kans, je fucking 2e kans!" "Nick, please!" Mijn oren en ogen vallen op hen. Een groepje omsingelt een wat kleinere mollige jongen. "Te laat, homo!" Hij schopt hem. Het groepje begint te juichen. "Ey! Doe eens normaal!" roep ik. Meteen valt het stil. Iedereen kijkt me aan. Een meisje seint me nog dat ik het niet moest doen. Jammer dan, toch gedaan. De jongen, die blijkbaar Nick heet, laat de jongen los. Hij loopt naar me toe. "Jij bent zeker nieuw hier?" zegt ie. "Doet dat er wat aan toe?" Hij kijkt me vies aan. "Ja, heel veel. Jongens zoals ik vinden het niet leuk als mensen zich bemoeien met ons," "En raad eens wat wij daarmee doen?" "Flikker toch op, mogooltje." zeg ik. Hij kijkt me verbluft aan, iedereen kijkt me beangstigend aan. Heb ik iets verkeerds gezegd? Nee toch? "Luister dan, meisie. Ik laat je gaan. Maar de volg.." "Ten eerste, noem me geen meissie. Ten tweede, hou je fucking bedreigingen bij je." Nu is hij helemaal al kwaad, en zijn vrienden koelen hem af. Inmiddels is de bange jongen al gevlucht. "Je hoort nog van ons." zegt Nick en hij spuugt uitdagend op de grond. Hij en zijn groepje gaan naar binnen. Pas wanneer ze volledig uit zicht zijn, stormen veel mensen op me af. "Wauw, wat een lef!" "Jij durft zeg!" "Wat is je naam?" Ik loop naar binnen, en besef me wat voor 'n kutschool dit is. Precies wat je op tv ziet. Een pestkopgroepje die heerst over iedereen. Na-ah. Ik ga naar mijn kamer, inmiddels ken ik de weg wel. "Hey, jij bent toch dat meisje dat net tegen Nick uitflipte?" zegt een jongensstem. Ik denk dat ik die vandaag al heb gehoord. Ik draai me om. Het is Louis. "Oh, jij bent het. Dat kind van vanochtend." "Ja, dàt kind.." "Niet gemeen bedoeld ofzo." "Like I care.." zeg ik bot. "Wow, jij bent dus echt 'n bitch." "Nogmaals, like I care," "Mag ik nu langs? Ik wil naar m'n kamer." vraag ik. "Like I care." imiteert hij, en geirriteerd loopt hij weg. Eigenlijk is Louis best knap. Ik denk dat ik moet stoppen met vijandig doe, als ik vrienden wil maken. Ik loop
mijn kamer binnen. "Hey! Jij bent zeker Lara?" zegt een vrolijk meisje. "Lana, en ja dat ben ik." probeer ik zo lief mogelijk te zeggen. "Hihi, ik ben Sophie, je roommate! We worden zusjes!" Ze giechelt en knuffelt me. "Yes!" probeer ik zo enthousiast mogelijk. "Als je 't niet erg vindt zeg ik je de belangrijke dingen die je moet weten." zegt ze. "Graag!" "Oke, de mensen voor wie je moet oppassen: Peter Lincherson, Bart Thunder, Nick Barter.." "Wacht, welke Nick Barter?" "Bruin haar, opvallend veel gel." "Die ben ik vandaag tegengekomen, kleine discussie mee gehad." "OMG ben jij dat meisje waar ze het over hebben?" Ohnee, seriously? "Wat zeggen ze dan?" "Dat je heel stoer bent en knap enzo!" Eh, gross.. "Oh, denk het wel, wie is Niall eigenlijk?" Haar ogen beginnen helemaal te glinsteren. "Niall? De Niall? Zijn naam alleen al! Dè jongen waar iedereen op is! Samen met Louis ofcourse!" "Louis, de badboy?" vraag ik. "Uhu! Ze zijn zo leuk!" "Ah, isgoed. Als je het nniet erg vindt ga ik nu slapen, zware dag gehad." "Is goed, welterusten!"