His Royal Professor

Chapter 1: 'His Perfect Boyfriend'

Chapter 1

Cold. Iyon na lang palagi ang huling naaalala ko bago ako tuluyang lamunin ng tunog ng alarm ko. I'm quite particular about dealing with anything but cold kaya siguro maging sa panaginip ko ay binabangunot na ako.

Noong isang beses kong inaalala ang huling panaginip ko ay para akong nalulunod sa kawalan at hindi lubusang makahinga kaya hindi ko na sinubukan pa. I never told a single soul about it ever since that happened. Definitely not to my parents or any of my close colleague friends. But almost did to my boyfriend kaso nga lang kung hindi dahil sa harap harapang bukambibig na 'di pag sang ayon ng mga kaibigan ko sakanya noong araw din iyon na pormal na ipinakilala ko ito sa kanila.

"I never even once nilait ang mga lalaki niyo kahit na mas matanda pa kay Hunyo ang mga naging boyfriend niyo-" I rattled at them noong hindi ko na nakayanan just exactly after he left that day out of embarrassment and probably to save me a face.

Sure. He might come off a little bit as odd-to-believe but that's just how he is. With his grim glasses which might seem too old-fashioned for others and well, his different fashion taste. He never even once dared to initiate simple holding hands and physical touches unless I assured him it's okay with me.

Kaya simula noong araw na iyon ay limitan na siyang pinupuntahan ako pagkatapos ng klase ko kapag hindi magtagpo o kaya'y hindi ko kasama ang mga kaibigan ko. But their judgement and impression of him remain the same.

Minsan napapairap na lang ako sa mga sinasabi nila habang tinatapos ang mga submitted papers ng mga estudyante ko. I always tried getting all work done before going home or going out somewhere with them. I won't call it a burden but I just find peace whenever I sort things out. More importantly I don't have to rush myself and feel guilty for having some fun the next day. Unlike sa mga kaibigan ko ngayon na mukhang nakalimutan na yata ang kanya kanyang ginagawa para lang abalahin at pilitin ako sa kung saan na nakalimutan ko na.

Napangiwi ako noong halos kulang na lamang ay sabunutan na nila ako dahil maling pangalan na naman ang nabanggit ko tungkol sa mukhang panibagong paboritong grupo nila.

"It's Nine Heavens!" Naiiling na ngumiwi lang muli ako at hinayaan sila na kiligin. I wish I had a choice not to hear a thing. Tahimik na tumatango na lang ako habang nililigpit na ang ilang gamit ko. Nine daw pero apat lang.

Mabuti na lang at kaming tatlo na lang din ang natitira ngayon sa faculty office dahil maagang nag-out ang ibang senior at ilang co-teachers na kaparehong edad lang din namin. And it's actually just the first week of the new school semester at kakatapos lang din ng long academic break kaya hindi pa fully hectic ang aming schedule tsaka lunod sa workloads kung kaya uhaw na naman sa galaan itong ang mga kasama ko.

"Oh please Sorin, the last time we actually had a normal night out, kulang na lang pati laptop mo kasama na namin magswimming!"

Aanhin pa ang planong magswimming kung araw araw ka na rin naman lunod sa paperworks.

Gael had to lightly slapped Fay's shoulder dahil sa natural na high pitch na boses nito pagkatapos ay binigyan ito ng makahulugan na tingin na agad na naituptop naman ngayon ang kaniyang bibig na ipinagtaka ko.

These two often see and understand things well together even when they seem to misunderstand each other a lot. Gael is more of a hyper geek type ever since our highschool days with his love for horoscopes and his collections while Fay is an overall artistic but mastered the arts of heart devastation. Habang ako ay halos na master na lahat dahil bukod sa part-time checklists ko na imbes bucket list dahil kung ano anong trabaho na ang tinatanggap ko simula noong hindi ko sinunod ang gusto sakin ng pamilya ko na maging kagaya ng pinsan ko. We are now in our last year of internship kaya halos magkakasama pa rin kami.

We once parted our ways to pursue our best interests but maybe just dreaming and waiting for simple luck didn't easily favor or pave a path for just anyone. That's why it's still kinda hard to believe that our paths would cross ever again and yet here we are.

"Hinaan mo nga ang boses mo. Baka maabala mo na naman ang dragon," Gael muttered in his unusual low tone. Nagkunwari pa itong pinunasan ang kanyang hugis oval na kulay pulang salamin pero hinuhuli naman ang titig ko, mukhang may hinahanap na reaksyon sakin.

In the end I ignored their obvious but lingering stares and stood up to finally stretch my aching limbs due to sitting for hours. Nanlalaki pa ang matang naiinggit na tiningnan ako ni Fay noong nauna na naman akong natapos at dali daling na rin itong bumalik sa ginagawa. Tumawa lamang ako.

"Tsss. No wonder pinag- uusapan ka lagi ng mga iyon dahil noong first day pa lang natin dito nakuha mo na agad ang atensyon ng head director pati mga recruits nang ibang schools."

I just rolled my eyes when Fay even emphasized his last few words. Bukod sa may katotohanan sa unang mga salitang sinabi niya na hindi ko naman masyadong pinagtuunan pa ng oras at pansin na patulan minsan katulad ng madalas sinasabi ng mga kaibigan ko ang mga paratang sakin na alam kong hindi naman totoo, idinaan ko na lang ito sa tipid na ngisi ngunit tila may malakas na humataw na kung ano sa dibdib ko lalo na sa huling mga sinabi niya. So all this time, it wasn't actually all just in my head?

"Oh, heavens. Will we even remember each other.." 🎵