Τα Χαμένα Παιδιά

Part 6

Αμέσως οι αισθήσεις της ξύπνησαν. Από το βλέμμα του κατάλαβε ότι το είχε ακούσει κι εκείνος. Είχε σταματήσει να περπατάει και κοιτούσε το ταβάνι προσπαθώντας να αφουγκραστεί. Όταν δεν ακούστηκε τίποτα, ξαναβρήκε το σαρδόνιο χαμόγελό του κι άρχισε να την πλησιάζει απειλητικά. Τότε το γέλιο ακούστηκε και πάλι, πιο δυνατό αυτή τη φορά. Ναι, ήταν σίγουρη. Ήταν το γέλιο ενός παιδιού. Ένα ρεύμα ψυχρού αέρα φύσηξε και ο σουγιάς έπεσε από το χέρι του. Εκείνος κοίταξε γύρω του σαστισμένος. Τώρα τα γέλια είχαν πολλαπλασιαστεί. Ο χώρος είχε γεμίσει παιδικές φωνές και το κρύο είχε γίνει αφόρητο. Εκείνος παρέλυσε στη θέση του. Κοιτούσε έντρομος σε ένα σημείο στα αριστερά της. Η Βικτώρια ακολούθησε το βλέμμα του. Δέκα κορίτσια στέκονταν στην κορυφή της σκάλας, κρατώντας η κάθε μια από μια πορσελάνινη κούκλα. Τις αναγνώρισε αμέσως. Ήταν οι φίλες της, όσες χάθηκαν στη φωτιά εκείνο το μοιραίο βράδυ. Και μπροστά τους, στεκόταν η Σάρα, η αδερφή της. Της χαμογελούσε. Όλες της χαμογελούσαν. Γύρισε και τον κοίταξε. Είχε χάσει το χρώμα του. Το στόμα του ανοιγόκλεινε ακατάπαυστα χωρίς ωστόσο να βγαίνει η φωνή του.

«Δεν είναι δυνατόν...», τραύλισε τελικά. «Δεν είναι δυνατόν, είναι νεκρές...», μουρμούρησε. «Είστε νεκρές!», φώναξε δυνατά. «Πεθάνατε στη φωτιά δεν...», σώπασε απότομα και κοίταξε τη Βικτώρια. «Πέθαναν στη φωτιά...», ψέλλισε.

Τα κορίτσια άρχισαν να τον πλησιάζουν. Το μέχρι πρότινος παιδικό χαμόγελό τους, είχε γίνει σαρδόνιο και τρομακτικό. Τα γλυκά, αθώα πρόσωπά τους, είχαν δώσει τη θέση τους σε παραμορφωμένα πρόσωπα και καμένες σάρκες. Εκείνος, συνήλθε απότομα κι άρχισε να οπισθοχωρεί. Σκαρφάλωσε πάνω στα κάγκελα και πήδηξε προς τον τεράστιο πολυέλαιο που κρεμόταν από την οροφή. Εκείνος άρχισε να ταλαντεύεται. Προσπάθησε να κρατήσει την ισορροπία του πάνω στις άδειες θήκες των κεριών αλλά δεν τα κατάφερε. Τη στιγμή που γλιστρούσε, το κορδόνι με το σταυρό που είχε περάσει στο λαιμό του πιάστηκε σε μια προεξοχή, στριφογύρισε και τυλίχθηκε σφιχτά γύρω από το λαιμό του. Η αναπνοή του κόπηκε. Τη στιγμή που έχανε την τελευταία του ανάσα, το σώμα του τραντάχτηκε από τους σπασμούς και μετά απόμεινε να κρέμεται στον αέρα νεκρό, και να κουνιέται πέρα δώθε μαζί με τον πολυέλαιο.

Τα κορίτσια στράφηκαν προς την Βικτώρια. Τα πρόσωπά τους ήταν και πάλι όμορφα. Τα γέλια τους σώπασαν. Της χαμογέλασαν για τελευταία φορά και οι μορφές τους άρχισαν να ξεθωριάζουν. Όταν χάθηκαν τελείως, οι ψυχές τους ελευθερώθηκαν. Οι πορσελάνινες κούκλες που κρατούσαν, έπεσαν στο έδαφος κι έσπασαν σε εκατοντάδες κομμάτια. Η Σάρα δεν είχε φύγει ακόμη. Πλησίασε την αδερφή της. Την έπιασε από το χέρι και τη βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνη την κοίταξε συγκινημένη. Ο διάδρομος τυλίχτηκε στις φλόγες. Προχώρησαν μαζί προς τη φωτιά που είχε απλωθεί μέχρι τη σκάλα και τη δρασκέλισαν. Η Βικτώρια κατέβηκε ασφαλής. Όταν γύρισε να κοιτάξει τη Σάρα, διαπίστωσε ότι στο χέρι της κρατούσε μόνο μια πορσελάνινη κούκλα.

Μια βδομάδα αργότερα...

Η Βικτώρια στεκόταν μπροστά στη σιδερένια καγκελόπορτα και κοιτούσε το κτίριο που είχε καεί για δεύτερη φορά. Ήταν πλέον ένας σωρός από συντρίμμια. Τίποτα δεν θύμιζε το μεγαλόπρεπο, νεοκλασικό κτίριο που βρισκόταν στη θέση του μερικές μέρες πριν. Η μυρωδιά του καμένου ήταν ακόμα έντονη. Αυτή τη φορά θα έπαιρνε πολύ καιρό μέχρι να αναστηλωθεί. Έκανε να φύγει όταν άκουσε κάποιον να της μιλάει.

«Δεσποινίς...», ένας άντρας στεκόταν πίσω από τα κάγκελα.

Εκείνη στράφηκε προς το μέρος του. Κάτι της θύμιζε, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι.

«Μήπως χάσατε κάτι;», την ρώτησε.

«Όχι εγώ δεν...», κόμπιασε εκείνη αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της.

Ο άντρας είχε ανοίξει την παλάμη του. Μέσα της, βρισκόταν ένας χρυσός σταυρός, περασμένος σε ένα μαύρο κορδόνι. Τον πήρε αμίλητη.

«Τα χαμένα παιδιά, έχουν βρει πλέον το δρόμο τους, κι εσύ βρήκες αυτό που είχες χάσει», της είπε απλά.

Εκείνη τη στιγμή, ένα δυνατό ρεύμα αέρα, σήκωσε τη σκόνη από τα συντρίμμια και η Βικτώρια έκλεισε τα μάτια της για να προστατευτεί. Όταν τα άνοιξε, ο άντρας είχε εξαφανιστεί.

                                                                                                                                                                                     ΤΕΛΟΣ