De Nieuwe Wereld 1: Elodie (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 5

De therapie voor de trauma die ze had opgelopen vanwege het geheugenverlies was echter een andere zaak. Het grootste probleem lag bij Cèsely's onbewuste weigering om te accepteren dat er ruim vijf weken van haar leven verdwenen waren. Ze keek zelfs nauwelijks op haar mobiel. De psycholoog die nu twee keer met haar was komen praten gaf aan dat, wanneer ze weer thuis was en merkte dat de wereld zonder haar verder was gegaan, de echte klap zou komen.

Eén gevolg van het geheugenverlies was een plotselinge dwang om alles te noteren. Cèsely had haar moeder de tweede dag gesmeekt om haar digitale notebook voor haar mee te nemen en vanaf dat moment voerde Cèsely elke gebeurtenis in. Van de simpelste kleine handeling als het drinken van een kop thee, tot een volledige beschrijving van een wandeling door de gangen van het ziekenhuis. Het werd een obsessie om vooral geen minuut van haar leven meer te missen.

---

Ze moest uiteindelijk nog zes dagen in het ziekenhuis blijven, toen verklaarden de artsen haar gezond genoeg om naar huis te mogen.

Cèsely wist niet wat ze had verwacht van haar eerste stap buiten de muren van het ziekenhuis, in bijna zeven weken. Op z'n minst dat iedereen haar aan zou staren en zou vragen hoe het was om zich niets te herinneren. Natuurlijk was er niemand. Geen fotograaf, geen interview, geen gejuich. Alleen de armen van een klein broertje en de zoen van een oma, die samen buiten bij de auto hadden staan wachten.

Starend uit het autoraam zag ze onderweg naar huis de wereld aan zich voorbij gaan. Er was niet veel veranderd. De zomer was net begonnen en de temperatuur was flink gestegen. Er stonden nieuwe reclameboodschappen op de borden naast de weg, maar dat was dan ook alles.

Opeens viel haar oog op een bericht dat langs flitste. Het was een sterrenhemel met een aantal woorden die te snel voorbij kwamen om te kunnen lezen. Wat ze echter herkende was een draadmodel van wat verdacht veel leek op een shuttle. "Mam? Wat was dat?"

"Wat was wat, lieverd?"

"Dat reclamebord, ik dacht dat ik een shuttle zag."

"Geen idee, je weet dat het ruimteprogramma mij niet zoveel interesseert."

Haar vader antwoordde na even nagedacht te hebben: "De avond voor je ongeval was er een nieuwsbericht op tv over de resultaten van die nieuwe scanmethode. Dat kun je nog wel terugkijken. We hebben het de afgelopen dagen erg druk gehad en ik moet bekennen dat mijn aandacht niet bijster veel bij het nieuws heeft gelegen. Volgens mij werd er gisteren een speciale uitzending vertoond over iets dat ze ontworpen hebben. We kunnen het straks wel even opzoeken, als je wilt?"

Cèsely knikte. Ze wilde net enthousiast reageren, toen opeens de deprimerende gedachte bij haar opkwam dat haar cijfers nu nooit hoog genoeg waren om geaccepteerd te worden voor de juiste opleiding om het ruimtevaartprogramma te doorlopen. Laat staan dat ze met een verlamming ooit fysiek goedgekeurd zou worden. Haar hele toekomstplanning was gefocust op de droom om ooit de ruimte in te mogen. En nu zou daar niets meer van komen. Alles vanwege één kleine griepepidemie.

Ze klemde haar notebook stevig tegen zich aan.

De psycholoog had gezegd dat het heel goed was dat ze alles bijhield, dat ze haar gedachten verwoordde. Misschien moest ze schrijver worden, daar had je geen benen voor nodig. Ze trok een gezicht en staarde weer uit het raam.

Haar mentor van school had een paar dagen geleden van zich laten horen. Ook al kon ze het zich niet herinneren, blijkbaar had ze voor de tentamens en de paar examens die ze wel had gemaakt resultaten behaald die goed genoeg waren om het jaar niet over te hoeven doen.

Ze mocht haar middelbare schoolopleiding afronden, maar ze zou wel een andere vervolgopleiding moeten kiezen. Haar enige andere optie was om het jaar toch over te doen. Dan zou ze de vakken kunnen inhalen waar ze nu niet voor geslaagd was en daar alsnog de juiste hoeveelheid punten voor kunnen halen.