Lion

Kleine- muizen- insecten

Onderweg naar de boerderij was het stil. Af en toe zeiden Lio en Lilio iets tegen elkaar maar voor de rest was het stil. Ik denk dat het komt door de zenuwen. Ben je niet geslaagd door deze ronde dan eindigd jou weg naar Lionsland. En dan kan je je voor altijd verbergen voor het mensenras. En dat wil je niet, maar toch zijn er veeeel meer mensen waarvan dat hun lot is.

" We zijn er.", zei Leon zacht. Zijn lange gestalte stond naast me aan de rechterkant en aan de andere kant stonden Lio en Lilio. Ik knikte, en vervolgde zuchtend:" Oke! Laten we naar de eerste ronde gaan!".

" Oohh... Ik haat insecten.", zei Lilio zuchtend, en een beetje bang.

Leon ging ermee akkoord, hij knikte en vervolgde: "Ja. Maar je moet gewoon denken alsof ze gewoon kleine lieve Skittles zijn."

We barstten allemaal in lachen uit. " Hoezo Skittles?", lachtte ik.

" Omdat ze er mooi kleurrijk uitzien, en ook nog lekker zijn. Perfect dus.", ik knikte lachend.

" Lets go!", riep Lilio terwijl ze richting de boerderij beende, we volgde allemaal haar voorbeeld.

Ze klopte op de deur, maar niemand deed open. Ze herhaalde het, maar weer was er geen teken van leven. Dan duwde Lilio de deur open, en de deur opende zichzelf met een luid gekraak.

Even keken we elkaar aan, maar we waren allemaal verzekerd. Verzekerd dat we het konden. Dat we niet bang hoeven te zijn en in Lionsland gingen geraken.

Een lange gang was achter de deur. En veel deuren aan elke kant. Voorzichtig en op onze hoede gingen we naar binnen. De deur sloot met een harde bonk achter ons. Verschrikt keken we elkaar aan.

" Wat moeten we doen?", vroeg Lio. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik mijn schouders ophaalde. Op het papiertje stond niet wat we moeten doen.

Het was Lilio die de eerste stap nam om actie. Zij doet dat wel vaker eigenlijk. Ze opende een deur en achter die was een grote kamer. Met niets in, hij was leeg. De vloer was nat en alleen een paar vliegen vlogen door de stoffige en beschimmelde kamer.

Deze was het niet. " De volgende dan.", zei Lilio. Ze duwde ons aan de kant zodat ze naar de volgende deur aan de overkant kon. We volgden, en gingen achter haar staan. Weer herhaalde ze wat ze deed, maar ook bij deze deur was net hetzelfde te zien als de vorige.

" Ah.", zei Lilio geïrriteerd." Ik dacht dat deze reis avontuurlijk ging zijn!"

En net nadat Lilio klaar was met haar zin vlogen alle deuren open,behalve de eerste twee die we net hebben geöpend. Even was het muisstil, niemand durfde te bewegen of te ademhalen. Totdat er iets kleins een van de kamers uit kwam. Het trippelde naar ons toe, en het was eigenlijk hilarisch... Maar op dat moment niet want niemand wist wat er ging gebeuren.

Net toen het kleine insect ongeveer 5 meter verwijderd was van ons verdubbelde het zich. Er waren opeens 2 insecten. Verbaasd keken we elkaar aan. Maar dan verdubbelde de twee insecten zich weer en werden het er vier. Een beetje ongerust keek ik Leon aan, die al even ongerust keek over de situatie als ik was.

Het volgende moment hoorden we een oorverdovend geluid. Het leek alsof iets viel... De meuren trilde en ik drukte mijn handen tegen mijn oren van de pijn.

" Wat was dat?", vroeg Lio trillend. Het meisje met de donkere huid.

En daar kreeg ze antwoord op.

Een second later kwamen er miljoenen, triljoenen, biljoenen insecten uit elke kamer. Ook de twee eerste kamers. Ze waren even groot als muizen.

Het was eng, vies en claustrofobisch. Het was muisstil en het enige wat we hoorden was het trippelen van de pootjes van de insecten.

Het was Lio die de stilte verbrak." Aaaaaaaaaahhh!!!!! Doe iets!!!!"

En dat gaf Lilio precies een boost, want het volgende zei ze:" Ik heb een aansteker in mijn zak , neem jullie veters van jullie schoenen."

Verbaasd keek ik haar aan, maar toen ik zag dat de insecten nog maar 4 meter van ons verwijderd waren begon ik zo snel als ik kon mijn veters los te maken. De andere deden hetzelfde terwijl Lilio haar aansteker pakte. Zo snel als ze kon maakte ze met onze veters een cirkel rondom ons. De grote insecten kwamen alsmaar dichterbij, en ook het geluid werd harder. Het werd haast oorverdovend.

Nadat Lilio klaar was nam ze haar aansteker en deed het vuur op de veters. Meteen maakte het vuur een weg rondom ons, en waren we beschermd.

" Ben je zeker dat dat gaat werken?", vroeg Leon roepend door al het lawaai. Inmiddels waren de insecten maar een paar meter van ons verwijderd.

Lilio haalde haar schouders op en riep:" Dit is de enige kans!"

Bang keken we wat er ging gebeuren. De eerste insecten waren al bij het vuur. Ze probeerde erdoor te geraken maar verbrandde dan zichzelf daarmee. Maar opeens voelde ik een snerpende pijn in mijn enkel, met een luide kreun van pijn haal ik uit naar mijn enkel, haal het vieze insect weg en steek hem in het vuur.De plek waar het insect me had gebeten was bruin geworden, maar de pijn was grotendeels weg.

Weer sneakte er een paar kleine muizen door de vuurcirkel. Maar met z'n allen verpletterde we die. Totdat het geluid minder werd en er nog maar een paar kleine muizen overbleven die het denk ik hadden opgegeven, en dus gewoon weggingen.
Bastards

Een opgeluchte zucht verliet mijn keel en zo blij als ik was knuffelde ik Leon.

We waren omcirkeld door een grote hoop kleine- muizenas en een vuurcirkel.

" Wow wow.", vroeg Lio." Hoe gaan we hier ooit uitkomen?"

Nou, dat was een goede vraag...