ဆူး

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

အပြီးတိုင် နှုတ်ဆက်သွားတော့မည့်သူ၏လက်ကို အတင်းဖမ်းဆွဲထားချင်သည့် ပုံစံမျိုးပါ။

တစ်ခါက ဒီမိုးယံ ရှိုင်းထွဋ်ကိုပြောခဲ့ဖူးသည်။ ရှေ့လမ်းမှာ သူ့အတွက် အန္တရာယ်ရှိတာကိုမြင်လျှင် ရှိုင်းထွဋ် မျက်လုံးများမှာ ဖတ်လို့ရမည်တဲ့လေ။ ရှိုင်းထွဋ်က ကယ်တင်လိမ့်မည်ဆိုတာကို သူ ယုံကြည်သည်ဟု ပြောခဲ့ဖူးပါသည်။ အခုတော့လည်း ဒီမိုးယံ၏ ရှေ့လမ်းမှာ ရှိနေသည်က ပြန်လမ်းမရှိသည့် သေခြင်းတရားဆိုသည့် ချောက်နက်ကြီးရယ်ပါ။

ခြေတစ်လှမ်းချင်းဆုတ်ရင်း သွားနေသည့် ဒီမိုးယံကို တားပိုင်ခွင့်သူ့မှာမရှိ။

ဆွဲထားပိုင်ခွင့်လည်း သူ့မှာမရှိ။

တားဆီးပိုင်ခွင့်လည်း သူ့မှာ မရှိတော့။

နီရဲလာသော မျက်လုံးများနှင့်အတူ မျက်ရည်စများကို စီးမကျလာအောင် တားနေသည့် တစ်ယောက်တည်းသော လူသားငယ်၏ တစ်ဦးတည်းပါဝင်သည့် စစ်ပွဲသည်ရင်နာဖို့ကောင်းနေသည်။ silente tone ကြောင့် လင်းလက်လာသော ဖုန်းငယ်ကို လှမ်းဖြေရင်း မတ်တပ်ရပ်ကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာသော ရှိုင်းထွဋ်၏ ကိုယ်ခန္ဓာသည် အချိန်မရွေး လဲကျသွားတော့မည့်ဟန် ယိမ်းယိုင်နေသည်။

"မမ။ ရောက်နေပြီလား။ ခဏလေး။ ကျွန်တော် တံခါးလာဖွင့်ပေးမယ်။"

တိုက်ခန်းတံခါးကို အသံမမြည်အောင်ဖွင့်နေသော ရှိုင်းထွဋ်၏လက်များသည် တုန်ရင်နေသည်။ တိုက်ခန်းရှေ့မှာ ရပ်နေသော မမကို မမြင်ရဲသည့်ဟန် ခေါင်းငုံ့ထားသည်။

"မင်းအတွက်တဲ့။"

သူမလက်ထဲမှ စုတ်ဖွားခွေးလေးကို မြှောက်ပြရင်း မမပြောမှ ရှိုင်းထွဋ် အိပ်မက်မှ လန့်နိုးလာသူလူတစ်ယောက်လို မော့ကြည့်ဖြစ်သည်။

"ဗျာ။"

မမရင်ခွင်ထဲတွင် ခွေးပေါက်လေးတစ်ကောင်ရှိသည်။ နားရွက်ညိုညို အမွှေးဖြူဖြူလေးနှင့်ဖြစ်သည်။ နှာသီးမည်းမည်းလေးကို ရှုံ့ပွရင်း ဝုတ်ခနဲ ထဟောင်ပုံလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်။

"ဒီဒီ ပေးခိုင်းတာ။ သူကိုယ်တိုင်ရွေးပေးချင်တာ မဖြစ်နိုင်တော့လို့ မမ ရွေးပေးပါတဲ့လေ။ ဒီကောင်လေးက မင်းနဲ့တူလို့ မမရွေးလာတာ။ ကြိုက်ရဲ့လား။"