ဒါဘာသေဘာလဲ ပတ္ခ်ယ္ေယာင္း။
ကြၽန္မတို႔စားေနစဥ္မွာပင္ မ်က္ေစာင္းထိုးစားပြဲဝိုင္းမွာ
EunJiနွင္ ့သူ လာထိုင္သည္။
"စီနီယာ့ကိုေစာင့္ေနတာ"
"စားနွင့္တာမဟုတ္ဘူး ဗိုက္ဆာေနမွာေပါ့"
"ဟင့္အင္း ကုိယ့္ခ်စ္သူကို ေစာင့္သင့္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"အင္း EunJiလိမၼာတယ္"
"ဟင္.....ဒီဟင္းႀကီး EunJiမၾကဳိက္ဘူး"
"ေပးေပး စီနီယာ့ ပန္းကန္ထဲထည့္"
ေယာင္အမ္းအမ္း ျဖင့္ ကြၽန္မပန္းကန္ထဲငံု႔ၾကည့္မိသည္။
ကြၽန္မ မႀကိဳက္တဲ့ ငါးဟင္းေတြ။
"ငါသြားေတာ့မယ္ ခ်ယ္ေယာင္း"
"ကုန္ေအာင္စားဦးေလ Jennie"
"ေတာ္ၿပီ ငါမစားနိုင္ေတာ့ဘူး"
ကြၽန္မ သန္႔စင္ခန္းထဲသို႔ထြက္လာလိုက္သည္။
ကြၽန္မလက္ေဆးေနနခိုက္
"နင္ လီဆာ့ကိုေတြ႕လိုက္လို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"မညာပါနဲ႔ဟာ"
"ငါ...ဒီတိုင္း...ဗိုက္မဆာလို႔ေလ"
ခ်ယ္ေယာင္းနွင့္ ကြၽန္မၾကား အနည္းငယ္တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။
"နင္...ငါ့ကိုနည္းနည္းေလးေတာင္ စဥ္းစားေပးလို႔မရဘူးလား"
"ခ်ယ္ေယာင္း..."
"ငါလည္း နင္သူ႔ကိုခ်စ္သလို နင့္ကိုခ်စ္တာေလ နင္ဘာလို႔မျမင္ရတာလဲ"
"........."
"နင္...ငါ့ကိုနည္းနည္းေလးပဲ ျပန္ငဲ့ၾကည့္ပါလား"
"........"
"နည္းနည္းေလးပဲေလ Jennie"
"......."
"ငါ့အတြက္ေသးေသးေလးေတာင္ေနရာေတာင္
မရွိဘူးေပါ့"
"........"
"အင္းပါ.....ငါနားလည္ပါၿပီ...."
ခ်ယ္ေယာင္း၏ မ်က္ရည္က ေႂကြျပားေပၚက်သြားသည္ကို ကြၽန္မျမင္လိုက္ရသည္။
ကြၽန္မက တျခားတစ္ေယာက္အတြက္ နာက်င္ေနခ်ိန္မွာ
တျခားတစ္ေယာက္က ကြၽန္မအတြက္ နာက်င္ေနသည္။
ကြၽန္မက.....အတၱႀကီးတဲ့သူမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား...။
