Limitless

Bölüm 3 / Hastane

Victor : https://www.facebook.com/fenomenses/photos/a.562890983829393.1073741828.562630577188767/655590864559404/?type=1&theater

dersler bittiğinde sınıftan herkesin aksine enerji dolu ve mutlu bir şekilde ayrılmıyordum . Okul beni tüketiyordu . Günümün yarısını orada bırakıp birde okul bittiğinde ‘’En azından bitebiliyormuş ahahah’’ diye şükredemezdim ya? Her zamanki gibi sınıftan en son ben çıktım , kafam bulanıktı . tek omzuma aldığım çantam ve elimde taşıdığım montumla sıradan bir öğrenci gibi görünüyordum . Bu hoşuma gidiyordu . Sıradan olmak yani , herzaman başıma gelen bir şey değil . Bariz bir şekilde diğer bütün herkesten farklıyım ,ruh halim onların kinden 2 kat daha hızlı değişebiliyor ve tam anlamıyla maymun iştahlıyım . Ulaşamadığım her şey için tarifi mümkün olmayan bir arzuyla kavruluyormuş gibi hissediyorum ama onlara ulaştığımda ‘’sıkılmak ‘’ kaçınılmaz oluyor . kendime lanet etmekte üstüme kimseyi tanımıyorum.Beynimle yaptığım kanuşmalar uzayıp canımı sıkmaya başladığında derin sohbete dalıp kendime okuduğum lanetler bunun kanıtıdır.İşte yine o zamanlardan birini yaşadığımı düşündüm , kendime lanet edip gerçek dünyaya dönebileceğimi hatırladım ama zaten oradaydım . kalabalığın içinden dolabıma doğru ilerlerliyordum . kafamın bütün bu düşüncelerle boğuştuğunu hissettim . Beynimin en kötü yanı , herkese katlanabilir ama kendine kanatlanamaz olması . Etrafta ki sesler kafatasıma çarpıp geldikleri yere geri dönüyormuş gibi hissetmeye başlamıştım, insanlardan çok kelimeler üzerime geliyor gibiydi . etrafta ki kalabalık gittikce azalmasına rağmen sesler şiddetleniyordu . Beynim adeta ‘’bu kadar savaş yeter’’ dercesine zırhını indirmişti . olduğum yerde kalakaldım ve düşüncelerin arasında sıkıştığımı hissettim . Çantam omzumdan yavaşca indi ve montum ellerimin arasından fayansa yapıştı . Converse ayakkabılarımın altından buz gibi soğuğu hissederken bedenimin iradesini kaybetmiştim ve birden yere düştüm , gözlerim kapanmış ve soğuk bedenimin her yanını ele geçirmişti .

                       ***

Gözlerimi aniden açtım. hafızam ve beynim bulanmış , kollarım ağırlaşmıştı . etrafı görmekte ya da gördüğüm şeyi anlamakta biraz zorluk çektim. Gözlerimi tavandan ayırıp etrafa baktığımda yanımda oturan ve tabletini karıştıran babamı gördüm . Hastanede olmalıydım . Güçlükle konuşmak için çabaladım

-baba?

Babam aniden elinde ki tableti bırakıp yatağıma yaklaştı ve yüzünde bir gülümseme belirdi .

+Bu işte git gide daha iyi oluyorsun . nasılsın? (sürekli bayılıp durmamdan bahsediyordu )

-Yine mi bayıldım?(cevabını bildiğim sorulardan tiksiniyordum ama yinede sağlığımdan emin olmak istedim)

+Evet tatlım (babam ellerimi kenetledi ve öptü) endişelenme , sadece aşırı adrenalin yüklenmesi yaşadığın için oluyor. yeterince sağlıklısın ve bunları ben değil doktorun söylüyor.

-(ona güvenmiyordum çünkü okul koridorunda yürürken heyecanlanmazdım , adrenalin falan hissetmemiştim . sadece yürüyordum ve birden kelimeler bedenimi ele geçirmişti, bu hep oluyordu .) Okulda bayılmaktan nefret ediyorum .

+gerçek şu ki sen okul hakkında ki herşeyden nefret ediyorsun . Şimdi seni biraz yalnız bırakayım da dinlen , akşam taburcu olacaksın ama burada bir kaç saatin daha var .