MEDYA: Deren KORKMAZ -(Magdalena Zalejska) *Değişti (22. Bölüm)
.....................................................................
Aniden videoyu durdurup ayağa kalktım.
"Ben tek izlesem daha iyi olacak. Mutfağa gidiyorum."
Tam gidecekken Tuna kolumdan tuttu.
"Bizim görmemizin ne sakıncası var?"
Derince nefes aldım ve düşündüm. Ne diyecektim?
İlk önce Doğukana baktım. Bana garip bir şekilde bakıyordu. Ne yaptığımı anlamaya çalışıyor gibiydi. Sonra Tunaya baktım. Benden bir cevap bekliyordu.
"Bi sakıncası yok. Sadece, tek izlemek istiyorum. Eğer Denizin kim olduğunu öğrenirsem, size söyleyeceğim. Söz veriyorum"
Tuna ikna olup kolumu bırakınca mutfağa girdim ve kapıyı kapattım. İzlemeyecek olmaları beni biraz olsun rahatlatmıştı.
Kapıya yaslandım ve videoyu başlattım. İlk başlarda sakince bekledim. Ama Deniz görüntüye girince sinirden gözlerim doldu. Denizi görememem için yüzünü sansürlemişti. Peki bu ona inanmamı nasıl kolaylaştıracaktı?
Videoyu kapattım ve tekrardan salona gittim. Tuna bana merakla bakarken Doğukan gözlerini kapatmış ve arkasına yaslanmıştı.
"Ee, kimmiş Deniz?"
Tunanın sorusuyla gözlerimi Doğukandan çekip ortalarına oturdum.
"Yüzünü sansürlemiş. Yani hâlâ bilmiyorum."
Doğukan güldü ve gözlerini açtı. Nesi komikti?
Anlamaz bi ifadeyle bir süre yüzüne baktım.
"Ne bakıyorsun?"
"Gülmenin nedenini öğrenebilir miyim?"
"Aklıma bir 'espri' geldi de, ondan güldüm."
Espri kelimesini bastırarak söylemişti. Tamam, yaptığım espri komik olmayabilirdi. Ama bizi bu günlere getiren o espriydi.
"Ona bir mesaj atacağım. " diyerek telefonun ekranını açtım. Yazdığım mesaj şuydu,
"Bu video sana inanmamı nasıl kolaylaştıracak?"
Çok geçmeden cevap yazdı.
"Sence bu videoyu senin bulamayıp benim bulabilmem garip değil mi? Bence değil. Çünkü en başında beni bulamaman için ben sildirmiştim o kayıtları."
Garip bir şekilde inanasım gelmişti. Ama bu kadar kolay olmayacaktı. Telefonu sehpaya koydum ve,
"Sizce doğruyu mu söylüyor?" Diye bir soru attım ortaya.
Doğukan hemen atladı. "Bi video attı diye onun Deniz olduğuna inanacak mısın?"
Bana doğruyu söylüyormuş gibi geliyordu. Ama aygır ısrarla inanmamı istemiyordu. Oflayıp telefonu geri elime aldım. Ve bir mesaj yazdım.
"Sana inamak istiyorum, ama bu çok zor. Yarın yüz yüze konuşsak nasıl olur?"
Anında cevap geldi.
"Eğer beni görünce inanma ihtimalin varsa, kabul ediyorum. Yarın okul çıkışından yarım saat sonra oturduğun binanın yanındaki parkta buluşalım."
"Peki seni nasıl tanıyacağım?"
"Mavi giyineceğim :)"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İnecek Misin ?
Humor...Otobüs durakta durunca şehadet getirip ayağa kalktım. Kalktığım an çocuk kafasını kaldırıp bana baktı. Gözleri maviydi, ve çok güzeldi. -İnecek misin? Diye sordu. Evet, aslında bu durakta inmem gerekiyordu. Ama bu espriyi yapmak için başka bir z...
