Anna

Hoofdstuk 2

Het hoge gepiep van de wekker dringt langzaam tot Beau door. Kreunend drukt ze de wekker uit. Ze blijft even liggen op haar zij en staart naar haar bureau tegenover haar bed. Er liggen kleren op voor vandaag. Ze liggen nu nog in nette stapeltjes maar vanavond niet meer. Vandaag dus haar eerste echte schooldag! Gelukkig heeft ze maar één uurtje van meneer Schrader en de rest van andere leraren. Ze stapt uit bed en pakt haar mobiel van haar bureau. Ze opent de Calium app en klikt het rooster aan. Een lange dag... Ze zucht en kijkt weer naar het nette stapeltje kleren. Misschien moet ze eerst gewoon kleren aandoen en daarna haar tas inpakken. Ze draait zich om naar de kast, ze had het stapeltje kleren voor vandaag al uitgezocht op zondag maar besluit nu toch dat het niet past bij de stijl van haar klasgenoten.

Na een kwartier kleren uitzoeken en haar doen komt ze beneden.

'Hey, Danny,' ze kijkt naar het slaperige hoofd van haar pleegmoeder die ze al zolang dat ze het zich herinnert Danny noemt. 'Lekker geslapen?' Ze grijnst en pakt een broodje uit het broodblik.

'Och, kon beter. En jij? Ik dacht dat je die zwarte rok aan zou doen naar school vandaag...'

'Changed my mind,' zegt Beau kortaf en ze kijkt naar de rode jam in het glazen potje op tafel. 'Is die nog goed?'

'Ik dacht van wel, ik heb hem vanochtend nog gegeten.'

Beau knikt even maar besluit dan toch maar kaas op haar broodje te doen.

'Heb je een lange dag vandaag?' Vraagt Daniëlle als Beau aan tafel zit.

'Hmm.'

Blijkbaar neemt Danny het als een ja want ze knikt medelevend. 'Wat voor vakken?'

'Alle talen die je kunt verzinnen, tekenen, filosofie, economie en geschiedenis,' Beau legt zorgvuldig de plakjes kaas op haar brood om zo min mogelijk aandacht te besteden aan Danny die altijd veel te veel vragen stelt in de vroege ochtend. Ze zijn alle twee zo verschillend! Maar gelukkig hebben ze nu niet meer zoveel ruzie als een jaar geleden.

'Je hebt toch maar twee talen? Engels en Nederlands?' Zegt Danny verontwaardigd.

Geërgerd neemt Beau een hap zonder te reageren op de zojuist gemaakte opmerking. Wat kan haar dan nou schelen! Het zijn toch al haar vakken!? Meteen komt de bekende uitspraak van Mark, haar pleegvader, in haar op. ¨De wereld draait niet alleen om jou.¨ Dat zou hij ook eens tegen Danny moeten zeggen! Ze vind dat ze te veel doet in het huishouden. Maar ja, je bent moeder of je bent het niet! Ze heeft er zelf voor gekozen! Nu komt ook Leon naar beneden. Haar oudere pleegbroer. Hij is wel een echt kind van Danny en Mark. Dat valt ook wel te merken! Niet dat ze Leon niet mag! Ze kunnen best goed met elkaar opschieten, soms. Maar hoe hij al haar hele leven net iets meer geliefd wordt dan zij. Dat irriteert haar mateloos. Zij is voor Mark en Danny het zorgproject, Leon de zoon.

Ze slikt de laatste hap van haar broodje weg en staat op. 'Ik ga.'

'Oh, nou doei!' Zegt Leon. Beau loopt naar de gang en trekt haar jas aan. Danny komt de gang ingelopen. 'Doe je best en vergeet niet...'

'...jezelf te zijn,' Beau maakt de zin af.

'Precies! Je bent mooi zoals je bent. Doei schat!' Beau doet de deur open en gooit hem dan achter zich dicht. Hoe kan ik nou mezelf zijn als ik niet eens weet wie ik ben!? Dan staat ze even stil voor de deur en het dringt tot haar door dat als ze nu geen actie onderneemt, ze nooit zal weten wie ze echt is. Het hield haar al langer bezig dat zij niet kan ontdekken wie ze is in dit gezin maar nu voelt ze het opeens duidelijk.

In de tram is het rustig en stil. Iedereen moet nog wakker worden op deze vroege ochtend. Beau is weggezonken met haar gedachten. Ze legt haar hoofd tegen het pas schoongemaakte raam. Het is koud en maakt haar een beetje meer wakker. Ze kijkt naar de mensen op straat die nog schaars zijn. Beau kijkt naar een mooi meisje in een herfst kleurige jas en dan naar een voorbijlopende jongen in een zwart vest. Hij is diep weggedoken in zijn capuchon. Dan valt haar blik op een man en een vrouw van rond de 40 die hand in hand lopen. Ze stelt zich voor hoe haar moeder eruit zou hebben gezien als zij nu net zo oud was als dat koppel en nog steeds haar moeder was. Het enige wat ze van haar moeder heeft is een foto van haar op 16 jarige leeftijd. Ze glimlachte erop en zag er zorgeloos uit. Toen nog wel, had Beau altijd gedacht als ze de foto zag. Het moest maximaal een maand later zijn geweest dat ze erachter kwam dat ze zwanger was. Zou ze hebben geweten van wie, of was ze volop van haar leven aan het genieten? Al die vragen die steeds weer door haar hoofd spoken. Ze houden niet op en geven haar wanhoop. Ze zal er nooit achter komen wie haar moeder was. Maar vanochtend heeft ze besloten om uit te zoeken wie zij is. Hoe ze het moet aanpakken weet ze niet maar anders zal ze altijd in onwetendheid rondlopen en nooit weten wie zijzelf is! Misschien is er een kans dat ze haar vader vindt. Ze kan het in elk geval proberen...