You're Not Sorry [NL]

O2O • You're not sorry...

Het avondmaal was afgelopen en iedereen was nu op weg naar de leerlingenkamer van zijn of haar afdeling. Draco en ik liepen achter een groepje Slytherins aan richting de kerkers. De sneeuw blonde jongen was de hele dag nog geen moment van mijn zijde geweken en ik was hem daar best dankbaar voor.
Toen we de stenentrap naar beneden hadden genomen en we vervolgens de hoek om sloegen stond Professor Snape voor zijn kantoor met een man te praten. De man had lang, sneeuw blond haar en een spits gezicht. De man kwam mij zo bekend voor.
'Vader?' De man keek om bij het horen van Draco zijn stem. 'Wat doet u hier?'
De man- die blijkbaar Draco zijn vader was- opende zijn mond om iets te zeggen maar sloot geschrokken zijn mond weer toen zijn ogen zich in de mijne haakten. Hij werd lijk bleek(nog bleker dan hij al was) en keek mij met grote, verbaasde ogen aan. Draco leek dit ook te merken en keek zijn vader niet begrijpend aan.
De man schudde wild zijn hoofd en liep toen vervolgens met grote passen op ons af. Hij droeg een gewaad, volledig in het zwart, wat zijn sneeuw blonde haren en storm grijze ogen alleen nog maar lichter deden lijken. Draco leek spreken op zijn vader, alleen jonger qua uiterlijk.
'Zoon.' knikte hij naar Draco en legde even kort zijn hand op de jongen zijn schouder neer. De man had zijn blik nog geen enkele seconden van mij afgewonden en bleef mij nog steeds strak aankijken, ditmaal was echter de schrik uit zijn ogen verdwenen.
'Draco, zou je mij niet eens aan je mooie vriendin voorstellen?' vroeg zijn vader hem die nog steeds mij bleef aankijken. Ik voelde me nu erg ongemakkelijk worden onder zijn blik en keek daarom maar naar Draco die even verward naar zijn vader opkeek.
'Vader, dit is Audrey Mccloud, ze zit ook in Slytherin en bij mij in het jaar.' stelde Draco mij voor. 'Maar Audrey is niet mijn vriendin, ze is gewoon een vriend.'
Zijn vader knikte en stak toen vervolgens zijn hand naar mij uit. Onzeker pakte ik zijn lange, slanke vingers vast en schudde vervolgens zijn hand beleefd.
'Lucius Malfoy.' stelde de man zichzelf voor.
'Aangenaam.' zei ik beleefd en glimlachte flauwtjes naar hem. De man wendde voor het eerst zijn blik van mij om op te kijken naar Snape die aan kwam lopen.
'Severus, ik denk dat we ons gesprek beter een andere keer kunnen voort zetten.' zei Lucius hem. 'Ik wil nu graag even met mijn zoon bijkletsen.'
Draco keek zijn vader met gefronste voorhoofd aan maar knikte echter toen Lucius hem waarschuwend aankeek.
'Als de jongedame ons even wilt excuseren.' Lucius keek mij weer recht in de ogen aan. Er schoot plots een pijnscheut door mijn hoofd heen en voor ik het wist begon het beeld voor mij ogen te vervagen en te draaien.

'Laat dat.' klonk een lachende meisjes stem van ver.
'Sorry.' lachte een jongen.
Het beeld begon opnieuw te draaien en te vervagen en ineens waren er een jongen en een meisje te zien. Ze waren allebei rond de 15 jaar. Het meisje had licht bruin haar en oceaan blauwe ogen. De jongen had sneeuw blond haar en storm grijze ogen.
De twee zaten met hun ruggen tegen een grote eiken boom aan en hadden beiden een toverstaf in hun handen.
'Kijk.' zei de jongen en gaf een zwiep aan zijn staf. Uit het gras dat voor hun voeten lag groeide plots een grote, blauwe bloem die dezelfde kleur had als de ogen van het meisje.
'Hij is prachtig.' glimlachte ze en keek de jongen dankbaar aan.
'Net zoals jij.'

Het beeld begon weer te vervagen en te draaien en plots was ik weer terug in de realiteit.
Draco, Lucius en Snape keken mij alle drie aandachtig aan. Lucius had echter een ondoorgrondelijke blik die ik maar niet kon plaatsen.
'Audrey, gaat alles goed?' vroeg Draco mij onzeker en hij bekeek mij van top tot teen. 'Je begon ineens in het niets te staren.'
Verward keek ik de jongen aan. 'Ja, uh, prima. Ik moest ineens even aan iets denken.'
Draco leek mij echter niet te geloven, net als de twee mannen die erbij stonden maar niemand ging er op door, waar ik ze ontzettend dankbaar voor was.
Het beeld dat ik zojuist had gezien bracht mijn hele hoofd op hol. De twee mensen die ik had gezien leken sprekend op Draco en mij, maar dat waren zij echter niet. Wie waren die mensen die zo sprekend op Draco en mij leken? Het leek wel alsof het Draco zijn vader was en mijn moeder.
Lucius bleef mij aanstaren en verward keek ik terug. Er was iets aan hem dat niet klopte, iets dat ik alleen niet kon plaatsen. Lucius merkte mijn verwarring op en glimlachte schuin naar mij. De rillingen trokken over mijn rug en ik wendde vlug mijn blik weer af.
'Audrey, ga jij maar vast terug naar de leerlingen kamer zodat Mr. Malfoy met zijn zoon kan praten.' verbrak Snape de spanning die er hing. Ik knikte naar de man en maakte mezelf vlug uit de voeten. Dat was te raar voor woorden.