Chapter 49: Battlefield

6.4K 109 17
                                    

Sidney's POV

I never stop crying simula nung nalaman ko ang balita hanggang makarating kami ni Jake dito sa Manila.

We're just a few kilometers away from the hospital. Tila hindi ako nauubusan ng luha dahil sa pag iyak.

"Stop crying Sidney.. Shhh.. Everything will be alright.." Pag aalala ni Jake sa akin.

Caleb is in critical condition.

Oh God, Please help him. He doesn't deserve this. Kung pinaparusahan niyo siya dahil sa pag suway niya sa kanyang magulang, ako na lang po. Ako na lang ang parusahan niyo.

Life is so unfair.. Kung kailan handa na kong pakasalan siya, bakit kailangan mangyari pa ito?

Why can't we just live happily? Napaka dami na namin pinag daanan, pero ni minsan hindi namin nagawang sumuko. Hindi ako sumuko.

"Jake, I love him so much.. I can't lose him.. Ikakasal pa kami.. why?! Why is this happening!?"

My palm covered my face and I even cried harder. Natatakot ako na ngayong wala siya sa tabi ko, at wala siyang malay.

Baka lalong ilayo siya sakin ng mga magulang niya. I felt Jake's hand on my back. Pilit ako nitong kinakalma. Halata ko sa kanya ang matinding lungkot at pag aalala sa kanyang matalik na kaibigan.

"If I were Caleb, I'm sure hindi niya gugustuhin na makita kang ganyan. Please Sidney.. kahit saglit lang.. Ipahinga mo ang sarili mo sa pag iyak."

But I only shook my head habang nababalot parin ng mga palad ko ang aking mukha.

"This is my fault.. This is my fault.. Hindi na sana ako pumayag na umalis kami nung gabi ng birthday niya.. Hindi sana siya napahamak ngayon!"

Dahil sakin, kaya nangyari ito. He loves me so much.. And I never thought that loving me would put him on danger.

Alam ko na kaya siya umalis ay para ayusin ang lahat bago kami ikasal. He became my life for the past year that we're together. He's my family and even my shelter.

And now that he met an accident and he's in a very critical condition, It feels like they are slowly taking my life away..

"Don't blame your self Sidney.. Walang may gustong mangyari ito.. It was an accident.." The car stopped and I believe that we're already in the hospital. I just wiped my tears and felt Jake's arms hugging me.

"Jake gusto ko na siyang makita.. But I'm afraid to see how much he's suffering from his condition." Wala ng mas sasakit pa na makita mo ang taong mahal mo na nakikipag laban kay kamatayan para lang mabuhay.

"Hushhh.. C'mon Sid, prepare your self. We're already here and you're about to see him.. Kailangan mo ng lakas dahil siguradong haharapin mo ngayon ang magulang niya."

Tugon ni Jake sa garalgal nyang boses. Ramdam ko ang lungkot nya ngunit pinipigilan lang ang pag iyak.

Let him be okay. Please fight Caleb.

I tried my best not to cry while we are walking along the corridor of the hospital. But I just failed because I felt my eyes still watering.

My knees are so weak but I have to fight to see him. Pakiramdam ko unti unti nauubos ang natitira kong lakas habang papalapit kami sa ICU.

I slowly walked near and I immediately faced the clear glass window. Kung saan kita ko ang walang malay at nanghihinang si Caleb.

I weep while slowly touching the glass that is bounding me to embrace him. My body is uncontrollably shaking.

Partners in CrimeWhere stories live. Discover now