CHAPTER 7

2.9K 74 1
                                    

ALEXIE POV

AFTER WHAT happened yesterday, Jeric tried his best to calm me down that everything will be fine. I'm just paranoid yesterday and now I'm gradually okay after I rest.

Nandito ako ngayon sa kwarto ni Jeric, nag-iisa, dito muna niya ako pinahinga at pina-kalma. Siguro dahil sa sobrang pag-alala ko kay Beathrize, na trigger ang anxiety ko, kaya sobrang takot ko sa kanila. Pero ngayon ay unti-unti ng nawala.

Hindi ko alam kong nasaan si Jeric ngayon, nagising na lang ako na walang Jeric dito. At hindi ko rin nakita ang mukha ni Trixie, hindi niya ako binisita. Dahil ba sa nangyari kahapon kaya hindi muna siya nagpakita sa akin?

Maybe, that's it, Alexie. Dahil alam niyang takot ka sa kanila dahil sa nangyari kay Beathrize.

Malakas akong suminghap ng hininga saka tumayo. Nilibot ko sa mga mata ang kabuohan ng kwarto ni Jeric, halos walang mga gamit dito, at kulay grey at black naman ang kulay nito. "Napaka lungkot naman ng kwarto niya." bulong na sabi ko, kasabay ng sinabi ko ay bumukas ang pinto kaya napalingon ako doon.

Pumasok si Jeric na may dalang pagkain. "Hai," ani nito ng makita akong gising na. "How's your feeling?" Jeric asked while he dropped the tray into the mini table.

"I'm fine," sagot ko habang sinundan ng tingin ang pagkain. Kanina pa ako nakaramdam ng gutom at ngayon ay gutom na gutom ako ng makita ko ang pagkain na dala ni Jeric. "Is that for me?" walang hiya kong tanong sa kanya.

Wala ng hiya-hiya 'to, pagkain na yan at gutom na ako.

"Yeah, It's for you, for lunch." sagot niya. "Alam kong hindi pa mabuti ang pakiramdam mo, kaya dinalhan na lang kita ng pagkain dito." He was very kind at me.

Bigla akong nalungkot ng maalala ko si Trixie, alam kong sobrang nagtataka si Trixie sa akin kong bakit bigla na lang nag-iba ang tingin ko sa kanila. "Galit ba sila sa akin?" bigla kong tanong sa kanya sa mahinang boses. Hindi mapakali ang kamay ko habang tinanong 'yon. My anxiety suddenly attacked me.

Jeric looked at me worriedly, and he even approached me, "Why would they be angry with you? What is the reason for them to be angry?" Jeric tries his best not to think anything bad. "They are not angry with you, Alexie," he caressed my face, "Instead, they are worried about you, especially Trixie. She was worried about you to the point that she wanted to visit you but I stopped her 'cause I know that your fear of them hasn't subsided yet."

They are all worried about me? Why they are all so kind?

"Stop worrying, Alexie. She'll be fine, and don't be scared to them. They weren't a monster like what you think. They're good vampire." He continued. Sa tono ng boses ni Jeric sinasabi niya na hindi sila masamang bampira at dapat ay pinagkatiwalaan ko sila.

I sighed, "I'm sorry for whatever I did yesterday, I'm just anxious and paranoid—"

"I know, Alexie." He countered and even kissed my forehead.

I surprised. Why he even kissed my forehead? What is the meaning of this?

I looked at him with shocked after he kissed my forehead, and realization dawn him. "Oh, my habit, I'm sorry. I'm just wanna comfort you...and...and." He was stammered.

"It's okay," I said with a smiled. I felt tingled sensation throughout of my body because of what he done.

He sighed. "Are you okay now?" He asked again.

I nodded, "I'm good now. Thank you for calming me, Jeric." anas ko habang hindi nakatitig sa kulay asul niyang mga mata dahil hindi ko kaya ang mga titig niya.

CARRYING THE VAMPIRES BABY (VAMPIRE SERIES Part One) Where stories live. Discover now