Dur dedim sana ;
- Bir adım dahi atarsan inan bana yapacaklarımdan ben bile korkuyorum,bu şehir bizi kavuşturmaz belki ama inan bana yanışımıza her saniye kordan alevlerle şahit olurlar Maya !
-Ben tek senin ecelin olmam, seninle beraber Günahl...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Yüksek müzik sesi kulağımda yankılanırken gözlerim kapalı öylece başımı oturduğum siyah deri koltuğun kenarına yaslamış duruyordum, yanımda muhtemelen bizim çocuklardan biri vardı ama gözlerimi açıp kim olduğuna bakacak gücü kendimde bulamıyordum, koltuğun oturduğunda çökmesinden ve son yarım saattir hiç sesinin çıkmamasından anladığım kadarıyla Abel olmalıydı.
Oda ki tüm sesler birbirine girmişti sanki. Tüm bu saçma şeyleri düşünürken Abel'ın saçma sesini duymamla bütün bu huzur bulma an'ım bozulmuş yerine sinir ve insanları katletme isteği uyandıran bir duyguya bırakmıştı.
Çocuklar kendi aralarında kafamın içinde dönüp duran bütün bu düşüncelerden habersiz her zaman ki muhabbetlerini yapıyorlar , bazen gülüp bazen şakanın dozunu kaçırıyorlardı. Çok uzun süredir gözlerim kapalı ve hareketsiz durdurduğumdan muhtemelen uyuduğumu düşünüyor olmalıydılar.
Artık sıkılmaya başladığımı düşündüğüm bir anda gözlerimi açtım, bir süre hepsinin yüzüne tek tek baktıktan sonra yerimden hızlıca kalkıp üst kata yönümü çevirdim. Kimse arkamdan gelmemişti hepsi suratımda ne gördü bilmemde afallamış bir şekilde öylece yerlerinde durmuş , bu halime anlam veremeyip ne yapmaları nasıl yapmaları gerektiğini kafalarında kuramıyorlardı emindim çünkü benimde ne yapmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yoktu.
Bütün bu olaylara sebep olan kişi şu an " üst katta bıraktığım beyaz örtünün altında sessizce uyuyordu. " Tek yaptığım benden beklenilmese de sabretmek , sabredememek , beklemek ve yine beklemekdi.
Eve geldiğimde bir karar almıştım , yada kararlar , yada siktir edin bir bok düşünebildiğim yoktu. Tüm bildiklerim bilmediklerim alt üst olmuş durumdaydı. Bunları kafama dank ettiren ise yine " Oy'du "
Kız labirent gibiydi tam çıkışı buldum dediğiniz anda önünüze bir duvar örüp sizi geride bırakıyordu.
Nasıl desem bazı kelimelerin manasızlığını , bazı sessizliklerin bütün kelimeleri karşılayabileceğini onunla fark etmişken tüm bu öğrendiklerim beni yıkıyordu. Çünkü bazen inanmak gerekiyordu. Bazen inancını kırana bile inanman gerekiyordu..
Düşüncelerimin arasında ne zaman parmaklarımın arasındaki kapı kulpunu sıktığımı dahi fark etmemiştim. Bazen bu kadar sıkıntı içinde hayatta nasıl kalabildiğimi sorgulamıyor değildim.Ebedi hayatımın sonlandıralamayacak kadar uzun olması ise cabasıydı.
Sessizce içeri bedenimi attım " hala yatakta bıraktığım pozisyonda minicik bir kızmış gibi öyle küçülerek uyuyordu " tepedeki bakışlarımı yatağın üzerine dağılmış saçlarına, oradan yüzünün en ince ayrıntısına kadar çevirdim, her yeri kurumuş kanla kaplıydı onu gören üzülürdü öyle değil mi ?
Öyle değildi işte " şuan melek gibi uyuyan bu kız bir şehrin yarısını katledip kanlarında yıkanmış üstüne üstlük mışıl mışıl uyuyordu ." sorun rahat olması değildi esas sorun bunu neden yaptığı kim için yaptığıydı ! .
