<<Άσλεϊ σε θέλω... >>
Οχι ρε γαμωτο.
Οχι κι εσυ ρε Κάρτερ. Μη μου το κάνεις εσυ αυτό.
Προσπαθώ να απομακρυνθω αλλά δεν μπορώ. Με έχει ακινητοποιησει τελείως. Και τώρα ; Τώρα τι κάνω;
Αμέσως αρχίζω να κλαίω για τη μοίρα μου. <<Κάρτερ σε παρακαλω >>
<<Άσλεϊ; Άσλεϊ;>>
Οχι δεν μου συμβαίνει εμένα αυτό.
<<Άσλεϊ! >>φωναζει και πεταγομαι όρθια.
Αναπνέω γρήγορα και καταλαβαίνω πως όλη την ώρα έκλαιγα.
Ονειρο.
Ήταν απλά ένα όνειρο.
Αμέσως αγκαλιάζω τον Κάρτερ και προσπαθω να ηρεμησω.
Τι εφιάλτης κι αυτός;
Μα καλά πως πιστεψα ότι αυτό θα ήταν ποτε αληθινό; Ο Κάρτερ δεν είναι τέτοιος χαρακτηρας. Πρέπει να δουλέψω λίγο την εμπιστοσύνη μου.
<<Ελα ηρεμησε. Θέλεις να μου πεις τι εβλεπες;>>
Γουρλωνω τα μάτια και απομακρυνόμαι.
<<Εε τίποτα κάτι με δράκους και φίδια έβλεπα . Και τρόμαξα. Αυτό>>λεω όσο πιο πειστικα μπορώ.
<<Κατάλαβα. Ελα να ξεκουραστείς. >>μου λέει ήρεμα και με τραβάει στη αγκαλιά του. Έτσι ώστε η πλατη μου να είναι στο στερνο του.
Είναι τόσο καλός μαζί μου.
Και τόσο ζεστός. Κοιμάμαι μέσα σε δευτερόλεπτα στην αγκαλιά του.
(Εισερχομενη κλήση)
Σε κάποια φάση ξυπνάω από το θόρυβο που κάνει το κινητό μου.
Κοιτάω ποιος είναι μέσα στο άγχος και ηρεμώ μόλις βλέπω ότι είναι η μαμά μου.
<<Ελα μαμα>>
<<Άσλεϊ που είσαι τέτοια ώρα;>>
Αμέσως κοιτάω την ώρα πανικοβλητη και βλέπω ότι είναι 1 το βράδυ.
Ποτε πηγε μια;
<<Έρχομαι μαμά. >>
Της κλείνω το κινητό και σκουντάω τον Κάρτερ.
Εκείνος όμως δεν κουνιέται ρουπι.
Ααα τέλεια.
Τώρα;
Προσπαθώ να τον γαργαλησω αλλά δεν το πετυχαίνω.
Πφφφ.
Ξυπνα ρε Κάρτερ.
