Batu cep telefonunu çıkarıp ekranını açtı ve görüntülere dikkatle baktı. Dağılmış görünüyordu. Güçsüz, muhtaç......... Parmaklarıyla ağzını ovuşturuyor ve kaymış dudak kenarlarından bir şeyleri siliyordu. Sanki tutkulu bir öpücükten arta kalan pişmanlığın izlerini yok etmeye çalışıyor gibiydi. Burası bir kafe olmalıydı. Batu ise benliğini kaybetmiş bir alkolikten ibaretti. Gelen görüntülere baktıktan sonra, kalbinin boşluk olan bölmesinden giren rüzgar o kadar sertti ki o anda yüreğine çöken acizlik duygusu neredeyse soluğunu kesecekti. Batu görünürde güçlü bedeninin, oturduğu koltukta eriyip küçüldüğünü hatta yok olup süzüldüğünü hissetti. Öfke her yanını sararken boşta kalan eli yumruk halini almıştı. Sıktığı yumruğu sararmaktan öte mor rengine dönüşmüştü. Düştüğü durumdan duyduğu öfke gözünden düşecek birkaç damla yaş ile yıkanıp temizlenerek daha sonrasında hafifleyebilirdi fakat Batuhan Karaaslan asla ama asla ağlamazdı.
Bu olay duyulduğunda muhabirler günlerce onu yazacak, süslü başlıklar atacaklardı. Batuhan Karaaslan uyuşturucunun etkisiyle masum insanlara zarar verdi. Şok... Batuhan Karaaslan bir kadına tacizde bulundu.
Batu iki elinin arasındaki başını mengeneyle sıkar gibi sıktı sonrasında parmaklarını geriye ensesine doğru kaydırdı. Buz gibi bir ter vücudunun her hücresinden adeta isyanla fışkırıyordu. Kalbinden ise gürültülü ve isyankar bir müzik yükseliyordu. Bu video ve görüntüler kesinlikle büyük ses getirecekti. Yüzlerini kamera arkasına gizleyen suratlar pişkin pişkin sırıtacak, çirkin parmakları hırsla deklanşöre basacaktı. Hemen ardından kameraların patlayan flaşları arasında güçlü avlarının çırpınışları onları mutluluğun doruğuna yaklaştıracaktı. Dudakları arasından ahenksiz ve gürültülü bir kahkaha yayıldı ofisine. Çaresizliğine, bir yandan da geçmişine armağan ettiği abartılı gülüşüyle birlikte önündeki ağır sehpaya attığı tekme tüm duygularını ağrıyan bileğine kaydırmıştı. "Kimsiniz lan siz? Neredeyim ben? " odada bir ileri bir geri giderken homurtusu sıktığı dişleri arasından tiz bir çığlık gibi çıkıyordu.
Batu sorularının cevaplarını hatırlamayı çok istiyordu. Bu unutkanlık; çok içtikten sonra hafızasının tamamen silinmesi belkide gücünün kendiyle oynadığı başka bir oyundu. Düşündükçe ve hatırlayamadıkça öfkesi önce kor ateşe dönüşüyor ve birden bire alevleniyor etrafına ateşlerini saçıyordu. Beyni de bir şekilde bu duygu durumunu körüklüyordu. Geçmişini, onu ne kadar çok sevdiğini her an bilmeye hakkı ve ihtiyacı olmadığını kalbi sürekli tekrarlıyordu.
Ona verilen bir armağandı aslında unutkanlığı. Çünkü o anlardaki çaresizliğini unutması; tüm gücünü, güvenini, işini, parasını ve en önemlisi kadınlarını elinde tutmasını sağlıyordu.
Kapısının okşanır gibi tıklanmasıyla kafasının içindeki karanlık bir anda onu terk etti.
"Batu"
Batuhan kendisine seslenildiğini duyunca durup bekledi. Hayır duymak istediği ses bu değildi. Bu o ses değildi. Kulağına rahatlatıcı bir melodi gibi çalınan sesin sahibini anımsayamamak evet bu çok acınası bir durumdu. Onu bir gün bulacağını düşünmek ise ayakta kalmasını sağlayan en güçlü sebepti. Ah umut ne kadarda harika bir duyguydu. Yavaşça kapıya doğru döndüğünde onu bekleyen kadına gözlerini dikti. Batuhan Karaaslan gösterişli umursamaz maskesini yüzüne taktığı an dünyanın tüm sorunları üzerine kuvvetle bastığında çıtırdayan kurumuş yapraklara dönüşüyordu.
Batuhan kadının rimelli uzun kirpikleri arasındaki ışıldayan sahte mavi gözlerine uzun sayılacak bir süre tiksinir gibi baktı. Bir an için her şeyin bu kadar sahte olmasına lanet etmek istese de sustu. Ayıkken kimseye hiçbir kadına heves edemiyordu. Kafası yerindeyken sadece onları düşünüyordu; ihanet ettiği annesini ve kendini karanlıktan çekip çıkaran o kadifemsi sesi ve büyüleyici mavi gözleri.... Ama sarhoş veya beyni hafif dumanlıyken yüzünün süsü, maskesi onu dünyanın en seksi, ateşli, ukala, zengin playboyuna dönüştürüyordu.
