ကြၽန္မရင္ထဲ စိုးရိမ္မႈက အျမင့္ဆံုးlevel
မေန႔ကေတာင္ အေကာင္းႀကီး။
ဘာလို႔မ်ားဖ်ားတာပါလိမ့္။
အားကစား အရမ္းလုပ္လြန္းလို႔လား။
ကိိုယ္ေတြလက္ေတြနာေနမွာလား။
သူ႔လက္ေလးေတြကႏုႏုေလးေတြကို ကိုက္ခဲေနရင္...
ေခြၽးအေအးပတ္တာမ်ားလား။
ကိုယ္ေတြမ်ား အရမ္းပူေနလား။
အဖ်ားေတြတက္ေနမွာလား။
တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနမွာလား။
အစားေရာ စားပါ့မလား။
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက ကြၽန္မေခါင္းထဲ ပစ္ဝင္လာသည္။
ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းေတြပါကိုက္လာသည္။
နဖူးကပါ ေခြၽးေစးေတြျပန္လာသည္။
သူ႔အိမ္လိုက္သြားရမယ္...ဟုတ္တယ္ သူ႔အိမ္...
လိုက္ဖို႔က ဘယ္ေနမွန္းလဲ မသိ။
ဖုန္းနံပါတ္လည္း မရွိ။
အား....ေသခ်င္တယ္......
စိတ္ရွိရွိနဲ႔သာ ေတြ႕သမ်ွကန္လိုက္ရရင္ေတာ့....
ကြၽန္မတစ္ေယာက္ထဲ ျပာယာခတ္ၿပီး ေက်ာင္းေ႐ွ႔သို႔
ထြက္လာလိုက္သည္။
Driverက လာမႀကိဳေသး။
ေစာင့္ရံုကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္နိုင္။
၁၅မိနစ္ နာရီဝက္ ၄၅မိနစ္.
ဟာ....ဒီDriver
ကြၽန္မ တကယ္စိတ္ညစ္လာၿပီ။
ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမလဲ မသိေတာ့။
ကြၽန္မ ....ကြၽန္မ.... ငိုခ်င္လာသည္။
=====
"ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ လာမႀကိဳလို႔လား"
ဒီအသံ...ဟုတ္တယ္ သူ႔အသံ...
ကြၽန္မ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ......ကြၽန္မရဲ႕ သူ
"လီဆာ"
ဖက္ထားလိုက္သည္။ တကယ္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္။
ၾကားေလမေသြးရေအာင္......
သူက ကြၽန္မကို ျပန္ဖက္ထားၿပီး ကြၽန္မကိုနွစ္သိမ့္ေပး
သည္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဆံနြယ္ေလးေတြကိုလည္း တယုတယ
ပြတ္သပ္ေပးေနေသးတာ။
"ဟုတ္လား အိမ္ကလာမႀကိဳလို႔ငိုေနတာလား"
ကြၽန္မေခါင္းရမ္းျပမိသည္။
"မငိုနဲ႔ေတာ့ေလ"
သူက...သူက....ကြၽန္မ ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သူ႔လက္ေလးနဲ႔ သုတ္ေပးတယ္။
