ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။
ကဗ်ာ႐ြတ္ရတာလည္း ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသည္။
သခ်ာၤတြက္ရတာလည္း အပ်င္းေျပသည္။
အဂၤလိပ္စာ ဖတ္ရေတာ့ ကြၽန္မက ဆရာမႀကီး။
အေဖရဲ႕ ေန႔စဥ္ေျပာစကားေတြထဲမွာ အဂၤလိပ္စာနွင့္ ရင္းနီးခဲ့သည္။
ကစားဆင္းခ်ိန္က ပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသည္။
ကြၽန္မဘဝကေပ်ာ္စရာအတိ............ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။
အသက္ ၁၃နွစ္ေရာက္ေတာ့ အေဖနွင့္ အတူ နယူးဇီလန္သို႔ေျပာင္းေ႐ႊ့ရသည္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာလည္း အခိုင္အမာရွိေနၿပီမို႔ ေျပာင္းဖို႔ စိတ္မပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေန ဟူေသာ ေမေမ၏ ဆံုးမစကားေၾကာင့္ ေဖေဖ့ေနာက္ကို သားအမိနွစ္ေယာက္ လိုက္သြားရသည္။
မၾကာလိုက္ပါ။ နယူးဇီလန္မွာ ၃နွစ္ေနၿပီး ကိုရီးယားသို႔ ျပန္ေျပာင္းလာရသည္။ ကြၽန္မေပ်ာ္ၿပီေလ။
ကြၽန္မ၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္။
သူတို႔နဲ႔ အတူတူေလ်ွာက္လည္လို႔ရၿပီ။
အတူတူသြား အတူတူစား....အို...ေတြးၾကည့္ရံုနွင့္ကို
ေပ်ာ္စရာ အတိ။
▪️▪️▪️▪️▪️▪️
..ကြၽန္မ အသက္ ၁၆နွစ္...
"Hey Jennie"
"Hello Jennie"
"Jennie ေနေကာင္းသြားၿပီလား"
"ဟာ နာယြန္း ငါေနမေကာင္းတာ နင္ဘယ္လိုသိ"
"အမေလး ငါနင့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ပါေနာ္
ျပန္ေရာက္တာ ငါ့ကို အေၾကာင္းမၾကားဘူး နင္"
"ငါေနမေကာင္းေနတာ ဖုန္းေတာင္မကိုင္နိုင္ဘူး"
"အမေလး ေအးပါ ေအးပါ ထားပါေတာ့"
"ထားပါတယ္ အဟီး"
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလးက အေတာ္အားကိုးရသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေသာ္လည္း နာယြန္းေလာက္မရင္းေပ။
နာယြန္းနွင့္ အတူ ကြၽန္မတက္ရမည့္ အတန္းသစ္ကို သြားလိုက္သည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ပညာသင္ၾကားခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ဘာတစ္ခုမွ မေျပာင္းလဲေပ။
2)- Jennie Kim
Start from the beginning
