Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 11ο

"Γιατί δεν του είπες να πει στον Γκάμπριελ ή στην Λίριο ότι είσαι καλά;"

"Διότι δεν θέλω ακόμη να μάθει κανείς τίποτα για τον σχέδιο μας. Όταν η Έμμα θα είναι ασφαλής θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί τους"

Ο άλλος κούνησε το κεφάλι με κατανόηση.

"Στον πατέρα της το έχεις πει ότι την βρήκες;"

"Όχι, δεν ξέρω αν είναι σωστό να του το πω ακόμη. Ο Έντουαρντ είναι παρορμητικός άνθρωπος. Ίσως κάνει κάποια βιαστική κίνηση και τότε θα έχουν χαθεί όλα"

"Τότε καλύτερα κράτησε το στόμα σου κλειστό, μέχρι να την σώσουμε και μετά πατέρας και κόρη θα ανταμωθούν ξανά"

****

Ένιωθα τόσο παράξενα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία ένιωθα θλίψη για την Έμμα, μου έλειπε ήδη και από την άλλη ήμουν τόσο χαρούμενη για αυτό που συνέβη με τον άρχοντα Άντριου... ή όχι μου είπε να μην τον αποκαλέσω ξανά "άρχοντα". Να τον λέω μόνο με το όνομα του.

Ήταν τρελό! Είχε και εκείνος ενδιαφερθεί για μένα, ήμουν τόσο ευτυχισμένη!

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο Γκάμπριελ που ήρθε και μου άγγιξε τον ώμο και εγώ έβγαλα μια κραυγή επειδή τρόμαξα. Δεν τον είχα προσέξει.

"Συγνώμη" μου είπε.

"Δεν πειράζει Γκάμπριελ. Τι έγινε;"

Εκείνος με κοίταξε με μάτια που έκρυβαν μεγάλη λύπη και έσκυψε το κεφάλι.

"Σας είδα" μου είπε.

"Δεν σε κατάλαβα" είπα και το εννοούσα.

"Είδα εσένα και τον άρχοντα Άντριου να φιλιέστε"

Εγώ γούρλωσα τα μάτια.

"Το είπες σε κάποιον άλλον;" ρώτησα με αγωνία.

Όχι, Λίριο. Φυσικά και όχι"

"Δεν πρέπει να το μάθει κανείς. Σε παρακαλώ πολύ Γκάμπριελ μου"

"Λίριο, έχεις τον λόγο μου. Δεν χρειάζεται να ταράζεσαι"

"Ωραία!" είπα με ανακούφιση.

"Ήλπιζα ότι τώρα που ο Τζορτζ καλή του ώρα εκεί που είναι, να αναπαύεται η ψυχή του έχει φύγει ότι θα μπορούσες να με προσέξεις"

Του έπιασα τα χέρια.

"Δεν ήμουν ποτέ ερωτευμένη με τον Τζορτζ. Και δεν σε απέρριψα εξαιτίας του. Είσαι σαν αδελφός για μένα. Σου το έχω πει ξανά. Προσπάθησε να το δεχτείς" του είπα τρυφερά.