Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 10ο

Έτσι ο πατέρας Ρίτσαρντ χαιρέτησε την Έμμα και της είπε ότι σύντομα θα έβλεπε το φως της ημέρας, ελεύθερη.

Οι δύο άνδρες γύρισαν ξανά στο γραφείο του Κέβιν.

"Είναι η κόρη του συγχωριανού σου" συμπέρανε.

"Ναι, πρέπει να την φυγαδεύσεις" είπε ο άλλος παρακλητικά.

"Θα κάνω ότι μπορώ, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Έχω την αίσθηση ότι έχουν αρχίσει να με υποπτεύονται"

"Θα γίνει προσεχτικά. Σε ικετεύω Κέβιν, για το όνομα του Θεού δεν μπορούμε να την αφήσουμε. Είναι αθώα"

"Όσοι έρχονται εδώ είναι αθώοι, αλλά δυστυχώς πληρώνουν τις προλήψεις της κοινωνίας μας"

"Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Πες μου. πέρα από σένα υπάρχει κάποιος άλλος που θα μπορούσε να μας βοηθήσει;"

Ο πατέρας Κέβιν σκέφτηκε και ξαφνικά το πρόσωπο του φωτίστηκε.

"Ναι, υπάρχει ο άρχοντας Άντριου. Με έχει βοηθήσει και άλλες φορές να ελευθερώσουμε κρατούμενους" είπε

"Ο άρχοντας; Είσαι σίγουρος; Αφού έκανε πόλεμο για να κατακτήσει άλλες περιοχές, δεν νομίζω να είναι καλοσυνάτος" τον αμφισβήτησε ο πατέρας Ρίρσαρντ.

"Αυτός είναι ο Κλάους, εγώ μιλάω για το γιο του. Είναι άξιος άνθρωπος, διαφωνεί με τις απόψεις του πατέρα του"

"Τότε αλλάζει. Ωραία! Ειδοποίησε τον. Θέλω να μιλήσω μαζί του"

****

Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Την προηγούμενη μέρα είχαν πάρει την Έμμα, αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο Γκάμπριελ και η Νάλα προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν, αλλά ήταν μάταιο.

Έκανα τις δουλειές μου και ακόμα περισσότερες για να μην σκέφτομαι.

Κάποια στιγμή με πλησίασε ο άρχοντας Άντριου.

"Λίριο" μου είπε.

Γύρισα και τον κοίταξα.

"Άρχοντα μου" είπα και υποκλίθηκα.

"Πώς είσαι;" με ρώτησε κοιτάζοντας με με καλοσύνη.

"Πώς να είμαι; Η Έμμα ήταν η μόνη οικογένεια που μου είχε απομείνει" είπα και βούρκωσα ξανά.

"Λυπάμαι ειλικρινά" μου είπε και με έπιασε από τους ώμους. "Σε παρακαλώ προσπάθησε να σταθείς στα πόδια σου. Είναι δύσκολο, αλλά δεν μπορείς να λυγίσεις. Το χρωστάς στον εαυτό σου και σε όσους σε αγαπούν"

"Και ποιος με αγαπά άρχοντα μου;" ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω ούτε η ίδια τι έλεγα από την στενοχώρια.

"Ο φίλος σου, ο Γκάμπριελ, η Νάλα που φαίνεται να σε εκτιμά πολύ και εγώ"

Τον κοίταξα στα μάτια.

"Συγνώμη;" τον ρώτησα με απορία.

"Ξέρω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή Λίριο, αλλά έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για σένα και να ξέρεις ότι μπορείς να στηρίζεσαι πάνω μου για ότι χρειάζεσαι" μου είπε με ένα αχνό χαμόγελο.

"Εξηγήστε μου καλύτερα σας παρακαλώ τι εννοείτε, γιατί δεν θέλω να βγάλω λάθος συμπεράσματα" του είπα σίγουρη ότι είχα παρερμηνεύσει τα λόγια του.

Εκείνος αντί να μιλήσει έσκυψε και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη.

Είχα σαστίσει. Δεν το περίμενα.

"Αν δεν θέλεις δεν είσαι αναγκασμένη να ανταποκριθείς, απλώς ήθελα να γνωρίζεις τι αισθάνομαι" μου είπε

"Άρχοντα μου εγώ..." ξεκίνησα να λέω.

"Μπορείς να με φωνάζεις Άντριου όταν είμαστε οι δυο μας και να μου μιλάς στον ενικό"

"Δεν γίνεται να με αγαπάς Άντριου"

"Και όμως γίνεται. Εσύ πώς αισθάνεσαι για μένα; Υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να νιώσεις κάτι;" με ρώτησε κοιτάζοντας με ανυπόμονα για την απάντηση μου.

"Ήδη έχω αισθήματα" είπα αυθόρμητα.

Εκείνος χαμογέλασε και μου έδωσε ένα ακόμη φιλί και ξαφνικά ένιωσα απέραντη ευτυχία και πίστεψα ότι θα μπορούσα για χάρη του να αντιμετωπίσω με θάρρος όποια δυσκολία και αν προέκυπτε.